Сайланма әсәрләр / Избранное (тат.). Габдулла ТукайЧитать онлайн книгу.

      Әгәр җәннәттә күрсәм мин йөзеңне,

      Күрермен ай йөзеңдә үз йөземне.

      Беләм инде: мине әсир итәрсең,

      Сихерләрсең, мине әфсүн итәрсең48.

      Табигый, синең күркәмлегең күкнеке

      Һәм һәрбер әгъзаң нәфис, мактаулы.

      Сөярмен мин сине дә, бик сөярмен,

      Яратырмын, янармын да көярмен.

      Онытылыр җир йөзендәге шатлыгым,

      Килер җәннәткә хас горурым.

      Синең һәрбер сүзең җанга рәхәт,

      Синең һәрбер сүзеңнән күңел ял итә.

      Синең гәүдәң яратылган күк өчен,

      Телең зикер-тәсбих өчен, мактау өчен.

      Тавышың сандугач тавышыннан матуррак,

      Кем теләр соң синнән аерылырга?

      Син үзең һәрвакыт изге, хөрмәтле, –

      Без гөнаһлыларга кагылырга да әрәм.

      Гүзәлсең син, матурсың син, матурсың,

      Матурларның матурыннан матурсың.

      Гүзәлсең син, зөбәрҗәтсең, асыл ташсың,

      Ләкин җир кызы төсле түгелсең.

      Күркәмлегең, дөрес, һәртөрле мактауга лаек,

      Шулай да җир кызы синнән сөеклерәк.

      Нәзыйрсыз шагыйрь улдың (афәрин!), Пушкин Александр!

      Бәнем дә дәрде шәүкым һәм сәнең дәрдеңлә якьсандыр.

      Сәнең әшгареңә, бәнчә, агач, даш билә рәкъсандыр;

      Агач рәкъс итмәмәк шагыйрь улан инсанә ноксандыр.

      Нә чөн рәкъс итмәсен, шигърең мисале шәмсе рәхшандыр;

      Нә шагыйрьдер у кем әшгар аңа Мәүлядан ихсандыр.

      Касавәт кәлмәйер кальбә: сәнең шигърең мөнафиһа, –

      Нәчек кем шәмсә каршы парлайыр дөнья вә мафиһа.

      Кыйраәт әйләдем, әзбәрләдем бән җөмлә асарың;

      Кереп гөлзарыңа, бән дә тәнавел иттем әсмарың.

      Сәнең бакчаңда гиздем, йөредем һәм әйләдем тайран;

      Күрүбән гандәлибаны, тамаша әйләдем сәйран.

      Кәлер рәүнәкъ колүбә сүзләреңдән, җанә сайкаллар;

      Дикелмәз бөйлә улмадыкча һичбер намә һәйкәлләр.

      Мәрамем-матлабым анчак сәнең мәнзум вә мәнсүрең;

      Бәнем шәэнемме тәфтиш мәзһәбеңне, дине мәнсүбең?

      Әвәт, дәрдем дорыр якьсан, вәликин бәндә юк дәрман,

      Бирер дәрмани дә, шаять, җәнабе мән ләһелфәрман.

      Тиңдәшсез шагыйрь булдың (афәрин!), Пушкин Александр!

      Минем дә дәртем-теләгем нәкъ синең дәртең белән бер.

      Синең шигырең көенә агач, таш бии, минемчә;

      Биемәслек итеп язу кимчелек шагыйрь кешегә.

      Якты кояшка тиң шигырең алдында ник биемәсен;

      Илаһи илһамга ия булган көчле шагыйрь бит син.

      Күңелгә күләгә төшми, – шигырьләрең якты шундый,

      Гүя бөтен дөнья балкый алтын кояш яктысында.

      Һәммә әсәрләрең укып, күңелемә ныклап беркеттем, –

      Гөлбакчаңа кереп, җимешләреңнән мин авыз иттем.

      Синең бакчаңда мин