Алиф. Пауло КоэльоЧитать онлайн книгу.
– унинг иши.
Ноширимдан бир нима сўраган Ҳилол кескин оҳангда жавоб олса-да, хотиржамлигини сақлаб туради. Мен у билан учраша олмаслигимни айтганимда ҳам у ўзини шундай осойишта тутганди. Бу ердалигининг ўзи менга тобора ёқиб бормоқда. Унинг қатъияти ва дадиллиги менда ижобий таассурот уйғотмоқда. Бу орада аёллар қизғин баҳсга киришиб кетадилар.
Мен яна таржимондан нима бўлаётганини сўрайман. У муҳаррир аёл Ҳилолдан ўз вагонига жўнашни сўраганини тушунтиради. “Бекор уриниш”, ўйлайман ўзимча: бу қиз фақат ўзи керак деб билган нарсанигина қиляпти. Мен бирор сўзни тушунмай туриб, қиёфа ва ишоралар тилини ўқиётганимдан роҳатланаман. Вақтини топиб, юзимда табассум билан улар олдига келаман.
– Азизларим, саёҳатни салбий кайфиятда бошламаслик керак. Ҳеч қайсимиз аввал чиқмаган бундай сафар олдидан ҳаммамиз хурсандмиз ва шу билан бирга ҳаяжондамиз.
– Лекин у хоҳлаяптики…
– Қўяверинг, майли, қола қолсин. Кейинроқ ўз вагонига кетиши мумкин.
Муҳаррир аёл нари кетади.
Эшиклар платформада акс садо бериб, баланд овоз чиқариб очилади ва йўловчилар ўз жойларини эгаллай бошлашади. Бу эшикларга интилган одамлар ким ўзи? Шунча одамни сафарга нима чорлади экан? Севгисига етишми, қариндошларини йўқлашми, бойлик орзусими, зафар ёки мағлубиятми, кашфиётми, саргузаштми, қочишми ёки қувлашми? Поездимиз мана шу имкониятлар билан тўлади.
Ҳилол ёрқин рангдаги сумкаси ва скрипка қутисини кўтариб биз билан вагонга кирмоқчи бўлиб турибди. Муҳаррир аёл гўё уларнинг даҳанаки жанги натижасидан хурсанддек табассум қилади. Аммо унинг қасос олиш учун биринчи имкониятдан фойдаланишини сезиб турибман. Қасос бизни душманларимиз билан тенглаштириб қўйишини, кечириш эса саховатимиз ва ақлимизнинг улардан устунлиги белгиси эканини тушунтиришнинг ҳожати бормикин? Қасос ҳисси тибет монахлари ва саҳродаги зоҳидлардан ташқари барчамизда бор. Негаки бу инсон боласига хос хислатдир. Шунинг учун бу борада ўзимизни айблайвермаслигимиз керак.
Вагонимизда тўртта купе, ювиниш хоналари, тахминимча, сафаримизнинг кўп қисмини ўтказадиган меҳмонхонага ўхшаш хоналар ва ошхона бор экан.
Мен ўз купемга кираман: икки кишилик каравот, шкаф, дераза томонда стол ва стул, ювиниш хонасининг эшиги. Бу ерда худди шундай хонага олиб кирадиган яна бир эшик бор экан. Афтидан, икки купега битта ювиниш хонаси, шекилли.
Фаҳмимча, бу купеда россиялик агентим кетиши керак эди. Умуман, нима фарқи бор?
Қўнғироқ чалинади ва поезд аста ўрнидан силжийди. Ҳаммамиз умримизда илк ва сўнгги бор кўраётган одамлар билан хайрлашгани меҳмонхонадаги дераза олдига келамиз. Поезд тезлаша боради, ойна ортида чироқлар липиллайди ва платформа ҳам кўринмай кетади. Ҳамманинг хотиржамлиги мени ҳайратда қолдиради. Ҳеч кимнинг гапиргиси келмайди, олдиндаги саргузаштларни ҳамма ўзича тасаввур қилади ва аминманки, ҳар биримиз на ортда қолаётганларимиз ва на олдинда бизни нималар кутаётгани тўғрисида ўйлаймиз.
Тун