Kardeş Sesler 2014. Анонимный авторЧитать онлайн книгу.

      HİKÂYE:

      Dost Yüzlü Aynalar

      Ömrüm Sana Emanet

      Oğul

      Mektup

      Mahcup Şair

      Aciziz

      DOST YÜZLÜ AYNALAR

      Düşünüyorum Abbas…

      Güzel, çirkin, uzun, kısa, zengin, fakir kelimeleri üzerine kurulmuş bir hayattı benimkisi… Hepsini tek kelimeyle özetlersem hiç! Ne tuhaf değil mi? Eğer bunlar olmasaydı yüzde yüz mesut olma şansım olurdu. Bazen talihime haykırmak istiyorum, fakat çoğu geceler bu çirkinliğimden, kısalığımdan adeta şeytani bir zevk duyuyorum ve aynanın karşısına geçerek ne kadar küçük, maskara olduğumu görüp gülmekten katılıyorum. Gözlerimden yaş gelene kadar güldüğüm zamanlarım oluyordu. Hep derim; çok çirkin değilim aslında yani, şu kafam olmasa yakışıklı bile sayılabilirdim.

      Çirkinlik somut bir şey olduğu için saklanmıyordu. Ben de bu durumu dile getirmekten çekinmiyordum. Hatta zaman zaman zevk aldığım bile oluyordu. Bazı geceler kendi kendime konuşurdum. Gene dün gece bu suratımın hali uykumu kaçırdı. Onu hayalimde şöyle bir düzelteyim istedim. Mesela alnımı daha muntazam bir şekle soktum. Kafamı lepiska saçlarla örttüm. Yanağımdaki Halep çıbanını sildim. Ağzımı ufalttım, çenemi incelttim. Gene de bir şeye benzemedi. Anladım ki, bu kafayı kökünden kesip atmaktan başka çare yoktu.

      Lise hayatım boyunca aynı yaşta olmamıza rağmen sınıf arkadaşlarımın birçoğu bana ağabey derdi. Hele de kızların bu hitabı beni kasvetli bir yalnızlığa doğru sürüklerdi. Bu böyle olmamalıydı Abbas. Bir çözüm yolu bulmalıydım. Yıllarca aradım durdum ve sonunda bir sonuca vardım. Madem çirkinim, yetişkin kızlar beni beğenmez o zaman yaşça küçük daha toy kızların gönlüne girebilirdim. Yaşıtlarım artık evlense de ben bununla yetinmek zorundaydım. Aslında âşık olmayı ve sevgiliye kavuşmayı hem çok istiyordum hem de böylesi bir serüvene adım atacak cesareti kendimde bulamıyordum. Kimseyi mesut edemezdim ki, âşık olduğum kadını da göz göre göre yalnızlığıma sürükleyemeye hakkım yoktu.

      Küçük değildim artık ve tek korkum birine âşık olmaktı. Hiçbir kızın beni beğenmeyeceğini biliyordum. Aslında beni beğenen biri çıksa onu sevebilirdim. Ömrümün sonuna kadar da hiçbir güzele dönüp bakmayacağıma yemin bile edebilirdim. Mesela dünyanın en çirkin kızı nasıl olabilir diye hayal ediyorum. O da kesin kısa olurdu. Benden farkı; şişman, dişlerinin bazıları çürük ve güldüğünde siyah siyah bana bakabilirdi. Bunların hiçbir önemi yoktu, zaten benim de yüzümde çıban vardı. Unutmadan onun bir özelliği daha olmalıydı o da bir kızda olması gereken en önemli şey; çenesinin düşük olması… Ömrümün sonuna kadar başımın etini yemesini isterdim. İşte böyle biri bana âşık olsa onu bile beğenirdim hatta beğenmemekten hicap duyardım. Ah Abbas! Derdimi anlatabiliyor muyum?

      Bu yaşıma kadar hayatıma, evime, koluma girmiş bir kadın ya da genç kız olmadı. İşte hayatım; yarısında çıkıp gitmek istediğim bir film kadar tatsızdı. Korkarım ömrümün sonuna kadar da hayatımdaki kadınlar annem ve kız kardeşlerimden başkası olmayacaktı. Ben de olsun isterdim gündüz kolumda gezdiğim, gece göğsümde uyuttuğum bir yoldaş, sırdaş, hayat arkadaşı ne dersen adına…

      Tenha ve korkulu bir köprü olan ömrümde, çareyi önce ona sarılmakta buldum. Yanlış anlama Abbas, ama halden anlayan en iyi dostumdu. Hiçbir şeyi gizlemezdim, utanmadan sıkılmadan anlatırdım. Yalnızlığıma en iyi gelen taraftı. Demli bir çay, o ve gece işte benim hayatım.

      Ruhum kahrından usanmış dertli bir kaya gibiydi. Her gece hem onu hem de gecenin ayazını içime çeke çeke bir gün göçüp gidecektim. İşte bu en büyük korkumdu.

      “Her mihnet kabulüm, yeter ki, Gün eksilmesin penceremden…” demem boşuna değildi. Bir gölge olsam, bir hayal, onlar gibi hissiz olsam, ölüm ıstırabından kurtulsam, içimdeki ebediyet arzusunu ölesiye yaşasam, düşüncesi her seferinde kursağımda kalırdı.

      düşüncesi ile gelen yarı ölüme doğru gittim.

      Yolunu gözlediğim nazlı uykum beni Beşiktaş sahiline götürdü. Uzun boylu, güzel bir kız gördüm. Gecenin siyahında mercan mavisi gözleriyle gözlerime bakıyordu. Kalbim, mavi alevlerle yanıyordu. O an gördüğüm, baktığım, düşündüğüm bütün kızları unuttum. İstedim ki, tasımı iki ayrı çeşmeye tutacağıma tek bir çeşmeye tutayım da bütün susuzluğumu birden gidereyim. Günahkâr elim kadife yumuşaklığında olan saçlarında gezindiği an, dünyanın döndüğünü, yaşımın yirmi sekiz olduğunu, günün birinde öleceğimi unutacak kadar düşün içindeydim. Üşüyerek uyandığımda pencereye koştum. Dışarıda sessiz bir musiki halinde yağan kar mutluluğuma beyaz örtü seriyordu.

      O sabah; ilktir baharın gönlümce geldiği, on dördünde gördüm, Boşnak güzelini ve yaşıma, başıma, çirkinliğime bakmadan âşık oldum. Onun güzelliği karşısında kendi sefaletimi bir an da unuttum. Hayal âlemine doğru çıktığım yolculukta, on dört yaşında bir kız tarafından sevilmenin insanı ne kadar dinlendirdiğini bana sor, Abbas.

      Bir gün onunla Kabataş Yolunda el ele yürüyebilir