Пераслед мінулага. Дмитрий Максимович АкуличЧитать онлайн книгу.
пасядзі дома. Але ж, захацелася табе на дождж паглядзець. Наглядзеўся? Надыхаўся прахалодаю? Мабыць, увесь гэты час бегаў па вёсцы, птушак ганяў. Паглядзі на сябе, мокры ўвесь! Ну, давай, забягай, – з усмешкай вымавіў Юрый, адчыняючы дзверы веранды.
Мужчына зараз жыў толькі з катом. Сем гадоў таму жонка Ларыса падабрала ката на вуліцы і прывезла дадому. У той летні дзень яна ездзіла ў бальніцу, і калі да аўтобуса заставалася ўсяго пару гадзін, яна прайшлася па вузкіх рынкавых радах, купіла пару рэчаў сабе і мужу. Перад самым ад'ездам у вёску, выходзячы з шумнай гандлёвай плошчы да аўтавакзала, ля ўваходнай металічнай брамы Ларыса заўважыла схуднелага рыжага кацяняці. Ён выглядаў бяздомным і няшчасным. Натоўп людзей як пчолы, роем ажыўлена гулі ў гэтым месцы, праходзілі міма, не заўважаючы ля сіняга слупа кінутую маленькую безабаронную жывёлу. Ларыса адышла ў бок, каб не перашкаджаць руху, прысела да кацяняці, якое было не супраць пазнаёміцца з усмешлівай жанчынай. Коцік, які стаміўся ад дрэннага жыцця, разгледзеў абарону, прытулак і дабрыню ў чалавеку, які быў насупраць. Таму, сам зрабіў першы крок да сяброўства. Ён прыціснуўся да тонкіх каленяў, замяўкаў пісклявым галаском, просячы міру. Светлавалосая Ларыса прыўзняла кацяня, выпрастала сваё стройнае цела і прыціснула жывёлу да грудзей. У аўтобусе, кот муркаў на каленях і драмаў усю дарогу, нават не прасіў ежы. Калі грамадскі транспарт даставіў пасажыраў да прыпынку "Боркі", Ларыса выйшла з новым сябрам. Іх сустрэў Юрый, які быў трохі здзіўлены з'яўленню кацяня, але не пярэчыў супраць новага жыхара ў доме. Мужчына заўважаў, як у гэты момант свяціліся зялёныя вочы яго каханай, як у іх адлюстроўвалася шчаслівае жыццё. Менавіта тады ён на секунду забыўся пра яе хваробы, адпусціў усю трывогу і сам ажыў ад радасці за сваю жонку. "Гэта Рыжык. Паглядзі, якія ў яго смелыя вочкі. Ён сам знайшоў мяне, зараз прыедзем дадому і я яго, перш за ўсё, пакармлю!" – Ларыса пазнаёміла мужа з кацянём. Юрый забраў з рук жонкі пакет з набытым адзеннем і маленькую чорную жаночую сумачку, у якой, акрамя звычайных жаночых рэчаў, цяпер ляжалі новыя лекі. Ён не пытаўся ў Ларысы пра бальніцу, не задаваў ёй пытанняў аб выніках абследавання – ён проста атрымліваў асалоду ад гэтай хвіліны, калі яго жонка выглядала здаровай і шчаслівай. Тады ж, ля скрыжавання, стаяла чорная легкавая машына аднавяскоўца Дзмітрыя Янчанкі, гэта Юрый папрасіў сябра разам пад'ехаць да прыпынку і забраць Ларысу. Кіроўца Дзмітрый у першую чаргу заўважыў усімі забытую ўсмешку на твары Ларысы, ён даўно не бачыў Ларысу такой светлай і прыемнай. Потым ён разглядзеў кацяняці, прычыну яе гэтак жыццёвага ладу, і шчыра падтрымліваў усю лёгкасць, і гармонію прыемных зносін. Дзмітрый быў рады за сяброў, за сям'ю Лютых, якія на час забыліся пра хваробу Ларысы.
Кот з першага погляду палюбіў Ларысу, нібы прыліп да яе, як мокры ліст. З іх першай сустрэчы, увесь наступны год, ён быў побач, хадзіў за ёй, ляжаў на руках або каля яе ног. Ён адчуваў слабасць гаспадыні, яе пакуты і смутак, якія Ларыса спрабавала схаваць ад мужа.