Моабитские тетради. Муса ДжалильЧитать онлайн книгу.

      Хөкем булды бүген, аны үлем

      Җәзасына хөкем иттеләр.

      Ул еламый, соңгы күз яшьләре

      Күптән инде агып киптеләр…

      Төрмә тып-тын; моңсу караш белән

      Күктән карый тулган ай гына.

      Ә ул, мескен, балам – йөрәк парәм

      Ятим үсә, диеп кайгыра.

      Төштә миңа нәни кызым килде,

      Чәчләремне сыйпап тарады.

      – Ай-һай, әти, озак йөрдең, – диеп,

      Күзләремә сөеп карады.

      Мин кызымны кыстым күкрәгемә,

      Шатлыгымнан шашып, исереп.

      Шунда сиздем нинди көчлелеген

      Мәхәббәт һәм сагыш хисенең.

      Чыгып киттек шуннан без болынга,

      Гизеп йөрдек чәчәк диңгезен.

      Нинди татлы – яшәү, көчле – сөю!

      Нинди якты, иркен – җир йөзе!..

      Мин уяндым. Урным шул ук төрмә,

      Кулларымда шул ук богаулар…

      Баш очымда шул ук кайгыларым

      Уяныр дип көтеп торганнар.

      Аһ, ник үрти мине хыял белән

      Тик тилертеп кайтмас язларым,

      Ник төш кенә минем шатлыкларым,

      Ник бетмәс өн – кайгы, газабым?!

      Минем гомерем сулган чәчкә булып

      Өзелеп төшәр синең алдыңа.

      Син үтәрсең аны таптап, яньчеп

      Көзге салкын, җилле яңгырда.

      Син онтырсың әле күптән түгел

      Бу ягымлы, нәфис чәчкәнең

      Гөлбакчаңны синең бизәгәнен,

      Сине назлап хуш ис чәчкәнен.

      Син онтырсың язгы алсу таңда,

      Ян тәрәзәң аша сузылып,

      Аның сине котлап сәламләвен,

      Таң җиленнән сибелеп, тузылып.

      Син онтырсың гөлләр арасында

      Гөрләп үткән исем бәйрәмен,

      Бәйрәмеңне котлап өстәлеңдә

      Дулкынланган чәчәк бәйләмен.

      Көзге бакча буйлап ашыга-ашыга

      Танышыңа үткән вактында,

      Исеңә дә килмәс сулган гөлнең

      Сыкрануы аяк астында.

      Син керерсең өйгә көздән качып,

      Тәрәзәңне ябып бикләрсең.

      Юк, син инде хәзер сулган гөлне

      Бусагаңнан атлап кертмәссең.

      Сынган күңел, наздан мәхрүм булып,

      Сүнәр ялгыз, җирдән йотылыр.

      Сөю, вәгъдә, антлар… Аһ, барсы да

      Һич булмаган кебек онтылыр.

      Төрмәм ишеген саклап, сакчы йөри,

      Җиңнәрендә «сөңге» билгесе.

      Йөрәгемә кадак каккан кебек

      Аның салмак атлап йөреше.

      Куркып аның ерткыч күзләреннән,

      Тынып калган тирә-әйләнә.

      Җир сыкрыйдыр кебек ул басканга,

      Кояш аңа артын әйләнә.

      Кешелеккә ямьсез бүкәй булып,

      Кулларына тотып камчысын,

      Ул утыра менә төрмә саклап, –

      Коллык, вәхшәт, үлем ялчысы.

      Тоткыннарның йөрәк итен чукып

      Үтә аның козгын тормышы.

      Аңа икмәк – кан һәм күз яшьләре,

      Мәхкүмнәрнең соңгы