Voorbestemd. Морган РайсЧитать онлайн книгу.
van doen met vampiers, kerken of religie. Ze wilde meer weten over Caleb. Had hij de reis overleefd? Leefde hij nog? Waar was hij?
En ze wilde wanhopig graag meer weten over hun kind. Was ze nog steeds zwanger? Had de baby het overleefd?
Ze dacht deze vragen heel hard en hoopte dat de priester ze op zou vangen en beantwoorden.
Maar dat deed hij niet.
Ze wist dat hij haar gedachten had gehoord, maar dat hij verkoos niet te antwoorden. Hij dwong haar deze vragen hardop te stellen. En hij wist dat ze bang was deze vragen te stellen.
“En Caleb?” vroeg ze uiteindelijk met trillende stem. Ze was te zenuwachtig om te vragen naar haar kind.
Ze keek naar hem en zag zijn glimlach vervagen en een kleine grimas over zijn gezicht trekken.
Haar hart stond stil.
Alstublieft, dacht ze. Vertel me alstublieft geen slecht nieuws.
“Sommige zaken zal je zelf moeten uitvinden,” zei hij langzaam. “Dingen die ik je niet hoor te vertellen. Het is een reis die jij moet ondernemen. Jij, en alleen jij.”
“Maar is hij hier?” vroeg ze hoopvol. “Heeft hij het gehaald?”
De lippen van de priester verstrakten. Hij liet haar vraag onbeantwoord in de lucht hangen voor wat wel een eeuwigheid leek te duren.
Uiteindelijk hielden ze halt voor nog een trap en draaide hij zich om en keek hij haar aan. “Ik zou willen dat ik je meer kon vertellen,” zei hij. “Echt waar.”
Hij draaide zich om, hief zijn toorts en leidde haar naar beneden over een kleine trap.
Ze betraden een lange, gewelfde gang met een geheeld verguld plafond en een prachtig ontwerp. De plafonds stonden vol met prachtige fresco’s met daartussen met goud afgezette bogen. Het plafond glansde. Net als de vloer. Het was van prachtig, roze marmer en zag eruit alsof het net schoongemaakt was. Deze onderaardse verdieping van de kerk was prachtig, en het zag eruit als een eeuwenoude schatkamer.
“Wauw,” hoorde Caitlin zichzelf hardop zeggen. “Wat is dit voor plek?”
“Het is een plek van wonderen. Je bent in de kerk van Sint Franciscus van Assisi. Dit is ook zijn rustplaats. Het is een erg heilige plek in ons geloof. Mensen – zowel menselijk als vampiers – gaan hierheen op pelgrimstocht, van duizenden kilometers afstand, enkel en alleen om op deze plek te zijn. Franciscus was de dierenheilige, en de heilige van alle levende wezens behalve de mens – inclusief onze soort. Er wordt beweerd dat hier wonderen gebeuren. Hier worden we beschermd door zijn energie.
“Je bent hier niet toevallig beland,” ging hij verder. “Deze plek is een portaal. Het is de startbaan om aan jouw reis te beginnen, jóúw pelgrimage.”
Hij draaide zich om en keek haar aan.
“Wat je nog steeds niet inziet,” zei hij, “is dat je op reis bent. En een aantal pelgrimstochten duren jaren en zijn vele, vele kilometers lang.”
Caitlin dacht na. Het was allemaal te overweldigend. Ze wilde niet op een reis. Ze wilde naar huis, met Caleb, veilig en comfortabel in de 21e eeuw, en dat deze hele nachtmerrie achter haar was. Ze was moe van het reizen, het constante vluchten, het constante zoeken. Ze wilde gewoon weer een normaal leven, het leven van een tienermeisje.
Maar dat soort gedachten hield ze tegen. Ze wist dat het geen nut had. Alles was veranderd – voor altijd – en het zou nooit meer hetzelfde zijn. Ze herinnerde zichzelf eraan dat verandering het nieuwe normaal was. Ze was niet langer die oude, middelmatige, menselijke Caitlin. Ze was nu ouder. Wijzer. En of ze het leuk vond of niet, ze was op een speciale missie. Dat moest ze gewoon accepteren.
“Maar wat is mijn pelgrimage?” vroeg Caitlin. “Wat is mijn bestemming? Waar ga ik precies heen?”
Hij leidde haar naar het einde van de laatste gang, en daar stonden ze stil voor een grote, versierde tombe.
Caitlin voelde de energie van de tombe afstralen en ze wist meteen dat dit de tombe van Sint Franciscus was. Ze voelde zich opgefrist door er alleen in de buurt te staan, en ze voelde zichzelf sterker worden en weer zichzelf worden. Ze vroeg zich af of ze terug was gekeerd als mens of als vampier. Ze miste haar krachten enorm.
“Ja, je bent nog steeds een vampier,” zei hij. “Maak je niet druk. Het duurt gewoon even voor je hersteld bent.”
Ze schaamde zich dat ze opnieuw was vergeten haar gedachten te beheersen, maar ze voelde zich getroost door zijn woorden.
“Je bent een heel speciaal persoon, Caitlin,” zei hij. “Je bent heel sterk nodig voor ons ras. Ik durf zelfs te zeggen dat ons hele ras en het hele mensenras zonder jou op punt staan om uit te sterven. We hebben je nodig. We hebben je hulp nodig.”
“Maar wat moet ik dan doen?” vroeg ze.
“We hebben je nodig om het Schild te vinden,” zei hij. “En om het Schild te vinden, moet jij je vader vinden. Hij, en alleen hij, heeft het. En om hem te vinden, moet je je verbond vinden. Je wáre verbond.”
“Maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen,” zei ze. “Ik weet niet eens waarom ik in deze tijd op deze plek ben. Waarom Italië? Waarom 1790?”
“De antwoorden op die vragen zal je zelf moeten achterhalen. Maar ik verzeker je dat je een heel special redden hebt om in deze tijd terug te zijn. Speciale mensen om te ontmoeten, daden om te doen. En dat deze plaats en tijd je naar het Schild zal leiden.”
Caitlin dacht na.
“Maar ik heb geen idee waar mijn vader is. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen.”
Hij keek haar aan en glimlachte. “Jawel hoor,” antwoordde hij. “Dat is jouw probleem. Je vertrouwt niet op je intuïtie. Je moet leren diep in jezelf te kijken. Probeer het eens. Sluit je ogen en adem diep.”
Caitlin deed wat hij zei.
“Vraag jezelf: waar moet ik nu heen?”
Caitlin pijnigde haar hersenen. Er gebeurde niets.
“Luister naar het geluid van je adem. Laat je gedachten rusten.”
Toen Caitlin dat deed, toen ze zich echt concentreerde en ontspande, begonnen beelden voor haar geestesoog te verschijnen. Uiteindelijk opende ze haar ogen en keek ze hem aan.
“Ik zie twee plaatsen,” zei ze. “Florence en Venetië.”
“Ja,” zei hij. “Heel goed.”
“Maar ik ben in de war. Waar moet ik dan heen?”
“Er zijn geen verkeerde keuzes in een reis. Elk pad brengt ons naar een andere plek. De keuze is aan jou. Je hebt een erg sterk lot, maar je hebt ook een vrije wil. Je kunt elke stap kiezen. Nu heb je bijvoorbeeld een keuze op een scharnierpunt in je reis. In Florence zal je je verplichtingen nakomen, dichterbij het Schild komen. Dat is wat nodig is. Maar in Venetië zal je dingen doen die je aan het hart gaan. Je zult moeten kiezen tussen je hart en je missie.”
Caitlins hart bonsde.
Dingen die me aan het hart gaan. Betekent dat dat Caleb in Venetië is?
Ze voelde haar hart aangetrokken worden door Venetië. Maar rationeel bezien wist ze dat ze naar Florence zou moeten gaan om te doen wat er van haar verwacht werd.
Ze voelde zich nu al verscheurd.
“Je bent nu een volwassen vrouw,” zei hij. “De keus is aan jou. Maar als je je hart volgt, zullen er harten breken,” waarschuwde hij. “De weg van het hart is nooit eenvoudig. En nooit zoals verwacht.”
“Ik ben zo in de war,” zei ze.
“Ons beste werk verzetten we in onze dromen,” zei hij. “Hiernaast is een klooster. Daar kun je vannacht uitrusten, en dan kun je morgenvroeg beslissen. Tegen die tijd ben je ook volledig bijgekomen.”
“Dank u,” zei ze en ze schudde zijn hand.
Hij draaide zich om, en haar hart begon te bonzen. Er was nog één vraag die ze hem moest stellen, de allerbelangrijkste. Maar er was ook een deel van haar dat