Nacht Licht. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
dacht er even over na wat hij in zijn kofferbak had.
"Ja, ik heb een paar dingen in de auto," gaf Trevor toe. "Misschien moeten we terug naar mijn huis om wat extraâs op te halen wat ik veilig in mân kluis heb liggen.â
'Perfect,' dacht Kat bij zichzelf.
Toen Warren en Quinn langs de bar liepen, werd Warren opnieuw afgeleid door de oortelefoon die in zijn oor afging. Quinn vond de vertraging niet erg. Het gaf hem een moment om uit te zoeken wat er aan de hand was met het gelukkige paar aan de bar.
Kat zag Quinn aankomen en liep snel naar de andere kant van de bar, zodat Trevor niets kon horen en Quinn kon haar missie niet verpesten. Ze reikte naar een fles en draaide zich om en zag dat Quinn tussen haar en de bar stond.
âKan ik u helpen meneer?â Vroeg Kat met een sarcastisch opgetrokken wenkbrauw. âJe weet toch dat er geen beschermheren achter de bar staan.â
Quinn deed een stap in haar richting, hoewel het erg smal was achter de bar. Plaatste een hand op de bar naast haar arm en versperde haar weg. Hij zag haar ogen over zijn schouder kijken naar de man met wie ze zat te praten⦠Quinn gromde: âLaat je vanavond niet afleiden Kat. Ik waarschuw je. Alleen omdat je niet met ons meegaat jagen, wil nog niet zeggen dat er niet zomaar een vampier door de deur deze bar kan binnenlopen.â
Kat zuchtte in de wetenschap dat dit de oudste truc uit het boek was. Laat iemand denken dat ze belangrijk zijn door ze een belangrijke opdracht te geven. âIk red me wel,â zei ze tegen hem terwijl ze onder zijn arm door ging en terugliep naar Trevor. âEn als ik iets nodig heb, heb ik al iemand gevonden die bereid is om het mij te geven.â Het laatste zei ze met een verleidelijke toon in haar stem. Het was een leugen maar Quinn had haar kwaad gemaakt.
Ze lachte inwendig, ze wist dat Quinn zou denken dat ze het seksueel bedoelde en dat Trevor zou denken dat ze de vampierjacht van vanavond bedoelde.
Ze grijnsde naar binnen, wetend dat Quinn dacht dat ze seksueel bedoelde en Trevor dacht dat ze de vampierjacht van vanavond bedoelde. Warren koos dat moment om af te sluiten en gaf Quinn een seintje dat hij klaar was om te vertrekken.
Quinn's lippen werden dunner toen hij achter Kat stapte en leunde naar beneden, bijna met zijn lippen tegen haar oor, "Heb een veilige nacht." Hij keek tevreden toe hoe de kippenvel zich over haar nek en over haar schouder verspreidde.
Kat greep de rand van de bar vast toen haar knieën zwak werden. Ze kalmeerde zichzelf en sprong op toen ze Michael's stem vlak achter haar hoorde.
'Pas op hoe hard je aan de staart van die kat trekt, liefje,' herinnerde Michael haar en knikte vervolgens naar Trevor voordat hij Kane op het dak ontmoette.
Trevor fronste toen hij de verbaasde blik op Katâs gezicht zag. "Was dat een vampier?"
'Nee, dat was een heer en hij helpt ons de echte monsters te vinden,' zei Kat zelfverzekerd terwijl ze er zwijgend aan toevoegde, en hij is de enige die zich niet druk over maakte over fat ik eropuit ga vanavond. "Het lijkt er echter op dat we achterop raken. Ben je klaar om te vertrekken?"
*****
Kane liep heen en weer op het dak, rookte een sigaret en zwaaide af en toe met zijn armen. Hij begon onrustig te worden, wachten tot Michael zou komen opdagen.
"Jaguars en poema's," gromde hij. "Ze zijn erger dan gewone huiskatten. Iedereen wil domineren over de anderen. Ik werk liever samen met de Coyotes dan hier mee om te gaan. "
Michael kwam vlak achter Kane op de rand van het dak en trof hem op in zijn opgewonden woede. Hij fronste toen Kane onmiddellijk stil werd en naar de zijkant keek en zijn aanwezigheid opmerkte.
"Verdomme Kane, gaan we praten over wat je dwars zit of niet?" Vroeg Michael terwijl hij de afstand tussen hen verkleinde.
"Of niet," antwoordde Kane.
'Prima,' Michael wachtte, wetend dat Kane de stilte erger vond dan ruzie. Hij genoot ervan als hij gelijk had.
Kane liep naar de rand van het gebouw en vergrootte de afstand tussen hen. Hij was vergeten hoe Michael hem kon besluipen ... het was niet zo lang geleden gebeurd. "Raven leek een beetje teleurgesteld dat zijn leger er niet bij was in het pakhuis ... sommige van zijn gekken ontbraken. Ik vermoed dat de vampiers die onze kleine slachtpartij hadden gemist waarschijnlijk een plek nodig hadden om de dag door te brengen, dus ik ga het controleren. '
Michael zei niets toen Kane weer van de zijkant van het dak zakte en op het trottoir beneden landde. Net toen hij naar de rand stapte om af te dalen zoals Kane deed, trok iets op het dak aan de overkant zijn aandacht.
Hij richtte zijn blik daarop en ving een glimp op van de schaduw die weer verdween. Iets aan die schaduw kwam hem bekend voor, maar hij kon er geen vinger op leggen.
Had Kane een stalker of was hij het doelwit? Hij probeerde het gevoel nu te onderdrukken, hij keek naar beneden en glimlachte toen hij afdaalde. Hoewel hij Kane niet meer kon zien en hij de weg naar het pakhuis kende, volgde hij in plaats van de gebruikelijke route de aantrekkingskracht van zijn eigen bloed in Kane's aderen. Tegen de tijd dat hij het magazijn bereikte, hoorde hij het geschreeuw van de vampiers die Kane overrompeld had.
Hij bleef even staan in de deuropening met keek met zijn verbeterde visie in de duisternis van de grote kamer.. Kane had al twee vampiers op hem en een aantal meer dachten dat de tactiek van het tagteam een geweldig idee was. Hij stapte naar binnen, trok de deur achter zich dicht en liep naar voren toen Kaneâs stem door de kamer heen galmde.
"Laat mij dit regelen. Laat er geen één aan je ontsnappen, â zei Kane een beetje buiten adem terwijl hij de nek van de vampier omdraaide die zijn keel probeerde te bereiken. Zijn lichaam schudde toen er hoektanden in zijn schouder zonken, waardoor hij zijn greep op de andere verloor.
Michael zijn wenkbrauwen verdwenen beiden onder zijn verwaaide haar, terwijl hij achteruit liep richting de deur. 'Prima, als je het zeker weet.' Hij sloeg zijn armen over zijn borst en leunde achterover tegen het metaal.
"Nou ... ik verveel me," zei hij na een tijdje en keek richting de zielloze vampiers die nog niet met de strijd bezig waren. "Ik denk niet dat een van jullie me de eer zou aandoen om er vandoor te gaan?"
Toen Kane de eerste vampier wist te onthoofden, draaide er één, die aan de zijlijn stond zich om, om precies te doen wat Michael had voorgesteld, maar Kane stak zijn arm uit en greep hem bij het leren jasje dat hij droeg. "Ik denk het niet", gromde hij terwijl hij deze het gevecht in trok.
'Heeft je moeder je niet geleerd om te delen?' Michael glimlachte toen hij zag hoe Kane de hel uit hem sloeg. Hij had het gevoel dat Kane de pijn nodig had om hem te helpen zich nu levend te voelen. Hij twijfelde er niet aan dat Kane de laatste vampier zou zijn en deze uiting van woede en geweld zou zelfs kunnen helpen om zijn vriend zichzelf weer te laten openstellen... Therapie op zijn best.
'Mijn moeder was een dief,' antwoordde Kane, opspringend en landde met beide benen op de borst van een vampier die zich naar hem toe boog. De vampier ging vliegen en Kane landde op zijn rug. Hij bewoog zijn benen en stond meteen weer op. "Ze geloofde niet in delen."
'We weten allebei dat je moeder geen dief was,' riep Michael. "Ze was een goed gefokte dame."
Kane werd in zijn gezicht geslagen en vloog achteruit. Michael volgde de beweging terwijl Kane langs hem heen vloog en in dezelfde stapel afval zat waar Kriss hem had ingeslagen. Hij zuchtte toen hij merkte dat Kane aardig aan het bloeden was. Kane dook opnieuw het gevecht in en verscheurde de klootzakken terwijl hij er heen ging.
'Heb je al hulp nodig?' Vroeg Michael boven het geluid van botten die braken en voeten die spatten in plassen bloed die met de minuut groter werden. Hij lachte eigenlijk toen Kane een van de spreuken van Syn begon te mompelen, maar hij werd in zijn mond geslagen voordat hij het kon afmaken.
"Nee," gromde Kane terwijl hij bloed spuwde in het gezicht van degene die hem zo had geslagen dat hij sterretjes had gezien. Hij pakte een stuk hout van een stoel die ze tijdens