Dobra córka. Karin SlaughterЧитать онлайн книгу.
podpaleniem, sprzątanie wydawało się stratą czasu.
– Obiad! – zawołała Gamma z kuchni.
Samantha ochlapała sobie twarz wodą. We włosach miała pełno piasku. Na łydkach i ramionach czerwone smugi tam, gdzie pot zmieszał się z czerwoną mączką. Pragnęła zanurzyć się w gorącej kąpieli, ale w całym domu była tylko jedna wanna. Miała wygięte nóżki. Wzdłuż krawędzi biegła wyraźna linia w kolorze rdzy, wżarty w żeliwo ślad po poprzednim właścicielu, który przez lata w wannie zeskrobywał z siebie ziemię. Nawet Charlotte nie weszła do wanny, chociaż zachowywała się jak prosię.
– Tu jest zbyt smutno – powiedziała na widok łazienki.
Nie tylko wanna budziła niepokój Charlotte. Przerażały ją: zawilgocona piwnica, strych pełen nietoperzy, skrzypiące drzwi do garderoby. No i sypialnia, w której umarł samotny farmer.
Dzisiaj rano, symulując sprzątanie, znalazły jego zdjęcie w dolnej szufladzie bieliźniarki. Żadna nie odważyła się go dotknąć. Wpatrywały się w okrągłą twarz mężczyzny i miały wrażenie, że obcują z czymś złowieszczym, chociaż fotografia przedstawiała typową farmę z czasów kryzysu z traktorem i mułem. Samanthę przeraził widok żółtych zębów farmera, chociaż nie rozumiała, jak na czarno-białym zdjęciu coś mogło wyglądać na żółte.
– Sam? – Gamma stanęła w drzwiach łazienki i spojrzała na ich odbicie w lustrze.
Nie było wątpliwości, że są matką i córką. Miały tak samo mocno zarysowany podbródek, wydatne kości policzkowe, taki sam kształt brwi, które nadawały ich twarzom wyraz rezerwy. Gamma nie była piękna, ale robiła wrażenie. Miała ciemne, niemal czarne włosy, jasnoniebieskie oczy, w których zapalały się wesołe iskierki, gdy trafiła na coś szczególnie zabawnego albo absurdalnego. Samantha była wystarczająco duża, by pamiętać czasy, gdy mama podchodziła do życia dużo mniej poważnie.
– Marnujesz wodę – zauważyła Gamma.
Samantha stuknęła kran młotkiem i rzuciła go z powrotem do umywalki. Usłyszała odgłos nadjeżdżającego samochodu. Pewnie człowiek szeryfa. Dziwne, bo Rusty rzadko dotrzymywał słowa.
Gamma stanęła za nią.
– Ciągle ci smutno z powodu Petera?
To jego skórzana kurtka spłonęła w pożarze. To on napisał do Samanthy list miłosny, ale już nie patrzył jej w oczy, gdy mijali się na szkolnym korytarzu.
– Jesteś ładna. Wiesz o tym? – powiedziała Gamma.
Samantha zobaczyła w lustrze, że oblewa się rumieńcem.
– Ładniejsza niż ja kiedykolwiek byłam. – Gamma pogładziła ją palcami po włosach. – Szkoda, że moja mama umarła, zanim się urodziłaś.
Samantha rzadko słyszała o swoich dziadkach. Z tego, co wiedziała, nigdy nie wybaczyli Gammie wyjazdu do college’u.
– Jaka była babcia? – zapytała.
– Ładna jak Charlie – z uśmiechem odparła Gamma. – Bardzo bystra i radosna. Ciągle wymyślała sobie jakąś robotę. Należała do tych ludzi, których po prostu się lubi. – Potrząsnęła głową. Mimo naukowych tytułów dotąd nie rozgryzła, na czym polega sekret, że się jest lubianym. – Przed trzydziestką zaczęła siwieć. Mówiła, że bardzo dużo myśli i dlatego siwieje, ale ty oczywiście wiesz, że włosy pierwotnie są białe. To wyspecjalizowane komórki zwane melanocytami tworzą barwnik w mieszkach włosowych.
Samantha odchyliła się wprost w ramiona matki. Zamknęła oczy, wsłuchując się w tak dobrze znaną melodię jej głosu.
– Stres i hormony mogą odbarwić włosy, ale jej życie w tamtym czasie, życie matki, żony, nauczycielki w szkółce niedzielnej, było proste i zwyczajne. Możemy zatem założyć, że wczesna siwizna była cechą genetyczną, co oznacza, że albo ty, albo Charlotte, albo wy obie możecie mieć to samo.
Samantha otworzyła oczy.
– Ty nie masz siwych włosów.
– Bo raz w miesiącu jeżdżę do salonu piękności. – Śmiech Gammy urwał się nieoczekiwanie. – Obiecaj, że zawsze będziesz opiekować się Charlie.
– Charlotte sama umie się sobą zająć.
– Mówię poważnie, Sam.
Samantha poczuła, jak jej serce drży na dźwięk stanowczego tonu matki.
– Dlaczego?
– Bo jesteś jej starszą siostrą i takie masz zadanie. – Gamma złapała ją za ręce. Nie spuszczała wzroku z jej odbicia w lustrze. – Przechodziliśmy trudny okres, moja droga. Nie chcę kłamać i obiecywać, że będzie lepiej. Charlie musi wiedzieć, że może na tobie polegać. Musisz za każdym razem pewnym ruchem wsuwać jej w dłoń pałeczkę bez względu na to, gdzie jest. Ty jej szukaj. Nie oczekuj, że ona będzie szukać ciebie.
Samantha czuła ściskanie w gardle. Gamma mówiła o czymś innym, czymś o wiele poważniejszym niż sztafeta.
– Odchodzisz od nas?
– Oczywiście, że nie. – Gamma zmarszczyła brwi. – Chcę ci tylko przypomnieć, że powinnaś starać się być użyteczna, Sam. Myślałam, że już ci minęła ta głupia faza nastoletniej skłonności do dramatyzowania.
– Ja nie…
– Mamo! – rozległ się przeraźliwy krzyk Charlotte.
Gamma odwróciła Samanthę ku sobie. Ujęła jej twarz w dłonie o stwardniałej skórze.
– Nigdzie się nie wybieram, dziecko. Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. – Pocałowała ją w czubek nosa. – Zanim zejdziesz na kolację, walnij młotkiem w kran jeszcze raz.
– Mamo! – powtórzyła rozpaczliwie Charlotte.
– Boże! – mruknęła Gamma pod nosem, wychodząc z łazienki. – Charlie Quinn, nie wydzieraj się jak ulicznica.
Samantha sięgnęła po mały młotek. Śliska drewniana rączka była ciągle mokra. Pokryta rdzą okrągła główka miała tę samą barwę co ziemia w ogrodzie. Stuknęła w kran i odczekała chwilę, by się upewnić, że woda już nie kapie.
– Samantho? – zawołała Gamma.
Zmarszczyła czoło, odwracając się ku otwartym drzwiom. Mama nigdy nie zwracała się do niej pełnym imieniem. Nawet Charlotte musiała swoje odcierpieć jako Charlie. Gamma tłumaczyła im, że pewnego dnia to docenią. Opublikowała więcej artykułów i otrzymała więcej środków finansowych na projekty sygnowane imieniem Harry niż Harriet.
– Samantho. – Głos Gammy był chłodny, wręcz zimny. Brzmiał jak przestroga. – Upewnij się, że zawór jest dobrze dokręcony i przyjdź szybko do kuchni.
Zerknęła w lustro, jakby w swoim odbiciu szukała wyjaśnienia dziwnego zachowania mamy. Przecież nigdy tak do nich nie mówiła, po prostu nigdy, nawet kiedy wyjaśniała zasadę działania lokówki.
Bez namysłu ścisnęła w dłoni młotek. Schowała go za siebie i wolnym krokiem ruszyła długim korytarzem do kuchni.
Paliły się wszystkie światła, za oknem zapadał zmierzch. Wyobraziła sobie swoje buty do biegania obok butów Charlotte na kuchennej werandzie, plastikową pałeczkę rzuconą gdzieś na ziemię. Kuchenny stół zastawiony papierowymi tackami. Plastikowe noże i widelce.
Usłyszała kasłanie. Niskie, jakby męskie. A może był to kaszel Gammy, która po pożarze kasłała tak, jakby tamten dym został jej w płucach.
Znowu kaszel.
Włoski