Ejderhaların Kaderi . Морган РайсЧитать онлайн книгу.
onun bir hançer olduğunu sandım,” dedi. “Küçüktü ve madeni bir şeydi. Başka ne olabilirdi ki?”
“Kazanın dibini kontrol ettin mi?” diye sordu Godfrey. “Boşalttıktan sonra? Belki de hala kazanın içindedir.”
Steffen başını salladı. “Kontrol ettim. Her zaman ederim. Hiçbir şey yoktu. Boştu. İçindeki her neyse, gitti. Suda yüzüp gittiğini gördüm.”
“Eğer madeni bir şeyse suyun üzerinde nasıl kaldı?” diye sordu Gwen.
Steffen boğazını temizledi, ardından omuzlarını silkti. “Nehir gizemlidir. Akıntı güçlüdür.”
Gwen ve Godfrey, şüphe içinde bakıştılar ve Gwen, abisine baktığında onun da bu adama inanmadığını gördü.
Giderek sabırsızlanmaya başlamıştı. Sadece dakikalar önce adam her şeyi anlatacağını söylemişti. Ama şimdi sanki fikrini değiştirmiş gibiydi.
Adamın bir şeyler sakladığını hissetti ve kaşlarını çatarak bir adım öne çıktı. Steffen’ın bildiği şey her neyse onu öğrenmeye kararlıydı. Özellikle de o şey, babasının katilini bulmalarını sağlayacaksa.
“Yalan söylüyorsun,” dedi, buz gibi bir sesle. “Kraliyet ailesine yalan söylemenin cezasının ne olduğunu biliyor musun?”
Steffen ellerini ovuşturarak bir an için Gwen’e baktı, ardından bakışlarını kaçırdı. “Özür dilerim,” dedi. “Üzgünüm. Lütfen, başka bir şey bilmiyorum.”
“Bildiklerini anlatırsan, hapse atılmaktan kurtulup kurtulamayacağını sormuştun,” dedi Gwen. “Ama bize hiçbir şey anlatmadın. Madem söyleyecek bir şeyin yoktu neden böyle bir soru sordun?”
Steffen yere bakarak dudaklarını yaladı. “Ben… Ben…” diye başladı, ancak sustu. Boğazını temizledi. “Endişeliydim… Atık borusundan düşen şeyi bildirmediğim için başımın belaya gireceğini sandım. Hepsi bu. Üzgünüm. Ne olduğunu bilmiyorum. O gitti.”
Gwen gözlerini kısarak, bu garip adamı anlamaya çalıştı. “Efendine tam olarak ne oldu?” diye sordu. “Bize onun kaybolduğu ve senin bu işle bir ilgin olduğu söylendi.”
Steffen defalarca başını salladı. “O gitti,” diye cevapladı. “Bildiklerim bu kadar. Üzgünüm. Size yardımı dokunabilecek hiçbir şey bilmiyorum.”
Odada aniden bir gürültü koptu ve sese doğru döndüklerinde, atık kazanına dökülen çöpleri gördüler. Steffen, kazana doğru aceleyle koştu, borudan inen çöplerle dolmasını izledi.
Gwen, abisine baktı. O da aynı derecede şaşırmış görünüyordu. “Her ne saklıyorsa, söylemeyecek.”
“Onu hapse atabilirdik,” dedi Godfrey. “Bu konuşmasını sağlayabilirdi.”
Gwen başını salladı. “Sanmıyorum. İşe yaramaz. Feci derecede korkmuş görünüyor. Efendisiyle bir ilgisi olduğunu düşünüyorum. Belli ki bir şey yüzünden içi içini yiyor ve ben, bunun, babamın ölümüyle bir ilgisi olduğunu düşünmüyorum. Bir şey biliyor—ama onu köşeye sıkıştırırsak tamamen içine kapanabilir.”
“Öyleyse ne yapacağız?” diye sordu Godfrey.
Gwen biraz düşündü. Küçükken, bir arkadaşının yalan söylerken yakalandığını hatırladı. Ailesi, doğruyu söyletmek için kıza baskı yapmıştı ancak kız doğruyu söylememişti. Sadece haftalar sonra, kendi haline bırakıldığında, her şeyi anlatmıştı. Gwen, Steffen’ın da aynı şeyi yapacağını hissediyordu. “Ona zaman verelim,” dedi. “Başka şeyler arayalım. Neler bulabileceğimize bir bakalım ve daha fazlasını öğrenince ona geri dönelim. Sanırım o zaman bize açılacaktır. Şimdi hazır değil.”
Kazanın başında duran adamı izledi. Onları babasının katiline götüreceğinden emindi. Sadece nasıl olacağını bilmiyordu. Adamın zihninin derinliklerinde ne tür sırlar yattığını merak etti.
Çok garip bir adam, diye düşündü. Gerçekten çok garip…
DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
Şiddetli akıntının altında kalan Thor, gözlerine, burnuna ve ağzına dolan sulardan kurtulurken nefes almaya çalıştı. Güvertede kaydıktan sonra, ahşap korkuluklara tutunmayı başarmış ve acımasız suların karşısında can havliyle sarılmıştı. Bedenindeki tüm kaslar titriyordu ve daha ne kadar dayanabileceğini bilmiyordu.
Etrafındaki çocuklar da bulabildikleri ne varsa can havliyle sarılarak aynısını yapmışlardı.
Kulakları sağır eden bir gürültü vardı ve önlerindeki birkaç metreden fazlasını görebilmelerine imkan yoktu. Mevsimin yaz olmasına rağmen yağmur buz gibiydi.
Yağmur duvarından etkilenmiyormuş gibi görünen Kolk, kaşlarını çatarak ellerini beline koydu ve bağırmaya başladı. “YERLERİNİZE GERİ DÖNÜN! KÜREKLERE!”
Kendisi de bir yere oturdu ve kürek çekmeye başladı. Çocuklar, saniyeler içinde, yerlerine geçmek üzere güvertede kaymaya ve sürünmeye başladılar. Güvertede yürümek için korkulukları bırakmak zorunda kalan Thor’un kalbi hızlandı. Ayakları kayıp da yere düşünce, gömleğinin içinde duran Krohn inledi.
Thor, yolun geri kalanını sürünerek aştı ve sonunda yerine geçmeyi başardı.
“KENDİNİZİ BAĞLAYIN!” diye bağırdı Kolk.
Thor, aşağıya baktı ve bankın altındaki düğümlü halatları gördü. Onların ne işe yaradığını artık anlamıştı; kendini oturduğu yere bağladı ve küreği de bileğine sabitledi.
İşe yaramıştı. Artık kaymıyordu.
Çevresindeki çocuklarla birlikte kürek çekmeye devam etti. Geminin hareket ettiğini hissedebiliyordu. Dakikalar içinde, yağmur duvarı sakinleşmeye başladı.
Kürek çekmeye devam ettikçe, bu garip yağmur duvarı yüzünden tüm derisi yanıyor, bedenindeki tüm kaslar sızlıyordu. Sonunda yağmurun gürültüsü dinmeye başladı ve Thor, başından aşağıya dökülen suların azalmaya başladığını hissetti. Birkaç dakika sonra, güneşli bir havaya çıktılar.
Thor şok içinde etrafına baktı. Gökyüzü tamamen kuru ve parlaktı. Bu, şimdiye kadar deneyimlediği en garip şeydi. Geminin yarısı kuru ve güneşli bir gökyüzünün altındayken, diğer yarısı sular altındaydı.
Nihayet geminin tamamı, açık mavi ve sarı bir gökyüzünün altındaydı, güneşin sıcaklığı üzerlerine vuruyordu. Etraf sessizdi, yağmur duvarı hızla kaybolmuştu ve tüm çocuklar afallamış bir halde birbirlerine bakıyordu. Sanki bir perdenin arkasına geçip, farklı bir dünyaya giriş yapmışlardı.
“BIRAKIN!” diye bağırdı Kolk.
Soluk soluğa kalan çocuklar, inildeyerek küreklerini bıraktılar. Thor da aynı şeyi yaptı. Bedenindeki tüm kasların titrediğin hissediyordu ve mola verdikleri için minnettardı. Kendini yere bıraktı, gemileri, bu yeni sularda süzülmeye devam ederken, nefes almaya ve ağrıyan kaslarını rahatlatmaya çalıştı.
Sonunda kendini toparlayarak ayağa kalktı ve etrafına baktı. Suyun renginin değişmiş olduğunu gördü; açık ve parlak bir kırmızıydı.
“Ejder Denizi,” dedi Reece, şaşkınlıkla suya bakarak. “Kurbanlarının kanıyla aktığı söyleniyor.”
Thor, suya baktı. Garip yaratıklar arada bir yüzeye çıkıyor, ardından tekrar fokurdayan suların içine batıyorlardı. Hiçbiri net bir şekilde görülecek kadar dışarı çıkmıyordu, ama Thor, şansını zorlayıp daha fazla yaklaşmak istemiyordu.
Etrafındaki