Şafak Sökmeden . Морган РайсЧитать онлайн книгу.
anne ve babasının telefon numarasını verecek.”
Doktorlar kafalarını salladı.
İçlerinden birisi, “Veya telefon numarasını ondan kendin de isteyebilirsin,” dedi ve yatakta uyanık bir şekilde yatan ve sabırlı bir şekilde gözlerini kırpıştıran Kate’i işaret etti.
Kadın bocaladı.
“Bana onun komaya sokulacağı söylenmişti.”
Diğer doktor, “Sokulacaktı,” dedi.
İki doktor kadına boş boş baktılar, her ikisi de afallamış görünüyordu.
“Bize bir saniye izin verebilir misiniz?”
Doktorlar şaşkın bir şekilde uzaklaştı.
Kadın Kate’e döndü.
“Kate, beni duyabiliyor musun?” dedi.
Kate kafasını sallayarak onayladı.
“Sen Kate Roswell’sin, değil mi?”
Kate yeniden kafasını salladı.
“Ben Brenda Masters, hastanenin sosyal hizmetler uzmanıyım. Sana olanlar hakkında kimse bir şey söyledi mi?”
Kate kafasını iki yana sallayarak olumsuz cevap verdi. Ama zaten ona bir şey söylenmesine gerek yoktu. O olan her şeyi hatırlıyordu. Ona çarpan ve kemiklerini kıran karavanı. Ölüme yaklaşırken görüşünün kararmasını. Ve Elijah’ı. Elijah’ın dişlerinin uzadığını ve bunları boğazına batırdığını.
Kadın, “Doktorların her zamanki hal,” dedi. “Hiçbir zaman anne ve babanla konuşmak akıllarına gelmez.” Brenda Kate’in yanındaki sandalyeye oturdu. “Bir karavan sana çarptı. Şu anda Santa Barbara Sağlık Ocağındasın. İyileşme sürecin boyunca seninle ve ebeveynlerinle birlikte olacağım. Merak etme, onlar da çok geçmeden burada olacaklar.”
Brenda sevecenlikle Kate’in kolunu sıvazladı.
Ama Kate’in şu anda ihtiyaç duyacağı en son şey ailesiydi. Kesin yine onu suçlayacak bir şey bulurlardı. Bisikletindeki frenlerin bakımsız olduğundan veya yokuş aşağı o kadar hızlı gittiğinden dolayı onu suçlayacaklardı. Şimdiden annesinin onu azarladığını gözünde canlandırabiliyordu. Daha da kötüsü, Madison’ın üniversiteye gidecek olması ve doğum gününde pasta olmamasından dolayı dikkat çekmek için bunu yaptığını ileri sürebilirdi. Zihninden milyonlarca düşünce geçti ve gözleri yaşardı.
Brenda’nın kaşları hafifçe çatıldı. “Anne ve babanın buraya gelmesini istemiyor musun?” diye sordu.
Kate bir kez daha olumsuz anlamda kafasını salladı ve gözyaşları yanağına aktı.
Kadın buna çok şaşırdı. Büyük ihtimalle neredeyse ölümle sonuçlanacak bir kazanın ardından on yedi yaşındaki bir kızın ailesini neden yanında istemediğini anlayamıyordu. Büyük ihtimalle hayatında Roswell ailesi gibi bir aileyle hiç karşılaşmamıştı.
Brenda nazik bir şekilde, “Yapmaman gereken bir şey mi yaptın?” diye sordu. “Çünkü eğer sana kızacaklarını düşünüyorsan, böyle olmayacağına eminim. Sadece iyi olduğundan emin olmak isteyeceklerdir.”
Kate kafasını yeniden iki yana salladı. Evet, sinir olacaklardı, ama bu özellikle de yaptığı şeyden kaynaklanmayacaktı. Sorun var olmasıydı.
Gözyaşları birbiri ardına akmaya başladı.
Kadın, “Anne ve babana haber vermek zorundayız,” dedi. “Sonuçta yasal olarak onların çocuğusun.” Daha sonra sesi yumuşadı. “Kate, sana çok önemli bir şey soracağım ve buna gerçekten iyi düşünerek cevap vermeni istiyorum. Cevabın evet ise kafanı yukarı aşağı, hayır ise iki yana salla. Kate, anne ve baban seni incitiyor mu?”
Kate yutkundu, boğazındaki tüp ona acı verdi. Bu soruya evet diye yanıt vermeyi ne kadar da isterdi. Ama yaşadıkları kadının söylediği anlamda bir istismar değildi. En azından o öyle düşünüyordu. Ama istismar her zaman tekme ve yumruk atarak mı olurdu, yoksa yemekten men edilmek, hiçbir nedeni olmadan ayrımcılık yapılmak ve doğum gününün görmezden gelinmesi de sayılır mıydı? Kate bunu tam olarak bilmiyordu. Ve kafasını yukarıdan aşağıya hafifçe sallamasının bir olaylar zincirinin başlangıcına yol açacağını ve hatta belki evinden alınarak ona kötü davranmayacak ve üniversiteye gitmesini sağlayacak birisine evlatlık verilmesini sağlayacak olmasına rağmen, Max’i düşünmeliydi. O henüz sadece küçücük bir çocuktu ve onu böyle bir travmaya sokamazdı.
Kate hayır anlamında kafasını iki yana salladı.
Kadın da kafasını onaylarcasına salladı, aldığı yanıttan memnun görünüyordu. Kate’i evden kaçan aptal bir genç sanıyor olmalıydı. Ona göre Kate heyecan peşinde koşarken ölümün kıyısından dönmüştü ve şimdi de ceza almadan kurtulmaya çalışıyordu.
Kadın kalkıp eteğini düzeltirken, “Onları arayacağım,” dedi.
Kadın gidince Kate ilk defa yalnız kaldığını hissetti. Boğazındaki tüp onu deli edecekti. Boğazı çok kaşınıyordu. Ve konuşabilmeyi delicesine istiyordu. Birisine Elijah’ın nerede olduğunu sormak istiyordu. Onun kollarında olduğunu hatırlıyordu. Neden ambulansta onunla birlikte gelmemişti? Sonuçta ambulansı çağıran o olmalıydı.
Kate hastane yatağında biraz doğrulup oturabilmeyi başardı, sonunda kliniği görebiliyordu. Klinik uykuda olan insanlarla doluydu. Kate bunların hepsinin komada olduğunu fark etti, tıpkı onun da normalde şimdi olması gerektiği gibi. Onu beynindeki şişlik inene kadar komada olacağını düşünerek buraya getirmişlerdi. Ama vücudu verdikleri ilaçlara karşı koymuştu.
Kemikleri de iyileşmişti. Doktor böyle söylemişti. Kolundaki tüm kemikler – dirseği, önkol kemiği, pazı kemiği – kırılmıştı ve buna rağmen hiç acı hissetmiyordu. Aslında kollarını sorunsuz bir şekilde kullanabiliyordu. Ellerini kaldırıp tüm parmaklarını kıpırdatabiliyordu. Hatta… elini ağzına uzattı ve burada plastikten garip bir ağızlık olduğunu gördü. Parmaklarını bunu altına yerleştirip çekmeye başladı.
Tüp ağzından kayarak çıkmaya başladı. Bu çok rahatsızlık vericiydi, ama tamamı ağzından çıkana kadar çekmeye devam etti. Sonunda rahat nefes alabiliyordu. Tüpü yere attı, ondan kurtulduğuna sevinmişti.
Onu rahatsız eden başka bir şey de kolundaki damar yoluydu. Onu kolunda tutan plasteri çıkarttı ve iğneyi çekerek dışarı çıkardı. Çıktığı yerden kan çıktı ve bu kanı içgüdüsel olarak yaladı.
Tüp ve bütün o kablolar olmadan kendisini çok daha rahat hissediyor ve durumunu daha iyi kavrayabiliyordu. Vücudunda farklı bir his vardı, ama kötü anlamda değil. Hiçbir yerinde acı hissetmiyordu. Tüpü çıkardıktan sonra hissettiği tek rahatsızlık midesindeki kazınmaktı. Çok açtı. Ölümün kıyısından döndükten sonra böyle hissetmek normal miydi?
Üzerindeki ince kâğıttan elbisenin üzerinden vücuduna dokundu. Her şey olması gerektiği gibiydi. Bulmayı umdukları, ama asla bulamadıkları yaralara ulaşmak için elbiselerini kestiklerini düşünüp biraz sinirlendi. Ama… nasıl da hiçbir yara almamıştı? Ne kaburgası kırılmış, ne de ciğerleri zarar görmüştü. Organlarının hepsi sapasağlamdı. Bu çok karmaşıktı.
Daha sonra sedyeyle birlikte sırt çantasını da getirdiklerini gördü. Elini çantasına attı ve Dinah’ın ona hediye ettiği çikolataya bulanmış Amy’nin hediyesi olan kitabı buldu. Daha sonra da çantanın en dibindeki cep telefonunu bulup aldı. Hiçbir zaman Madison gibi akıllı telefon kullanmasına izin verilmemişti, bundan dolayı ucuz, sağlam telefonlardan kullanıyordu. Neyse ki kazada ona bir şey olmamıştı.
Telefonu