Fjällbacka. Camilla LackbergЧитать онлайн книгу.

      – Właściciele dokonali wczoraj pewnego odkrycia. Podczas remontu – powiedział w końcu.

      – Jakiego odkrycia? Odnaleźli zaginioną rodzinę? Gdzie?

      Torbjörn pokręcił głową.

      – Niestety nie mogę ci powiedzieć.

      – Mogę wejść i popatrzeć? – Erika stanęła na schodku.

      – Co to, to nie. Nikomu nie wolno wchodzić. Pracujemy, nikt postronny nie może tu biegać. – Uśmiechnął się. – Domyślam się, że szukasz właścicieli. Są za domem.

      Erika się cofnęła.

      – Okej – powiedziała, nie kryjąc rozczarowania.

      Przeszła wzdłuż frontu i skręciła za rogiem. Zobaczyła mężczyznę i kobietę, mniej więcej w tym samym wieku co ona. W milczeniu, z zaciętymi minami patrzyli na dom.

      Zawahała się. W pośpiechu nawet się nie zastanowiła, jak uzasadnić swoją wizytę. Ale wątpliwości szybko zniknęły. Przecież wtykanie nosa w nie swoje sprawy, grzebanie się w cudzych tajemnicach i tragediach to jej praca. Już dawno nauczyła się radzić sobie z obiekcjami. Poza tym wiedziała, że jej książki podobają się bliskim osób, o których pisała. No i łatwiej jest zajmować się przeszłością, gdy rany już zdążyły się zagoić, a tragiczne przeżycia przeszły do historii.

      – Dzień dobry! – zawołała. Spojrzeli na nią oboje, kobieta po chwili się uśmiechnęła.

      – Poznałam cię. Jesteś Erika Falck. Czytałam wszystkie twoje książki, uwielbiam je – powiedziała i umilkła, jakby się zawstydziła tej spontaniczności.

      – Cześć, ty pewnie jesteś Ebba. – Erika potrząsnęła jej ręką. Mimo wyraźnych odcisków od pracy przy remoncie wydała jej się delikatna. – Dziękuję.

      Onieśmielona Ebba przedstawiła męża.

      – Nieźle się wstrzeliłaś. – Usiadła i czekała, że Erika zrobi to samo.

      – W jakim sensie?

      – Pewnie chcesz napisać o zaginięciu mojej rodziny, prawda? W takim razie zjawiłaś się w samą porę.

      – Właśnie. Słyszałam, że znaleźliście coś w domu.

      – Tak, podczas zrywania podłogi – włączył się Mårten. – Nie wiedzieliśmy, co to jest, ale pomyśleliśmy, że może krew. Była policja, popatrzyli i zdecydowali, że trzeba to zbadać. Dlatego tyle tu ludzi.

      Erika zrozumiała, dlaczego Patrik nie był skory do rozmowy, gdy go wczoraj spytała, czy coś się stało. Była ciekawa, co on o tym myśli, czy zakłada, że rodzina zginęła w jadalni, a potem ciała wyniesiono. Już miała spytać, czy znaleźli jeszcze coś, ale się powstrzymała.

      – To musi być nieprzyjemne. Nie przeczę, ta historia zawsze mnie ciekawiła, ale dla ciebie to bardzo osobista sprawa – powiedziała, zwracając się do Ebby.

      Ebba potrząsnęła głową.

      – Byłam taka mała, że nie pamiętam swojej rodziny, więc nie mogę po nich płakać. To zupełnie co innego niż… – Urwała i odwróciła wzrok.

      – Wśród policjantów, którzy do was przyjechali, musiał być mój mąż, Patrik Hedström. Zresztą w sobotę też tu był. Zaszło coś paskudnego, tak?

      – Można to tak nazwać. Bez wątpienia paskudnego, ale zupełnie nie rozumiem, dlaczego ktoś miałby nastawać na nasze życie. – Mårten rozłożył ręce.

      – Patrik przypuszcza, że może się to wiązać z tym, co się stało w 1974 roku – odparła Erika bez zastanowienia. Zaklęła w duchu. Patrik będzie wściekły, jeśli się dowie, że ujawniła coś, co może mieć wpływ na dochodzenie.

      – Niby jak? Przecież to było tak dawno. – Ebba spojrzała na dom. Z miejsca, w którym siedzieli, nic nie było widać, ale słyszeli, jak technicy wyłamują deski z podłogi.

      – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym z tobą porozmawiać o tamtym zniknięciu – powiedziała Erika.

      Ebba skinęła głową.

      – Proszę bardzo. Mówiłam już twojemu mężowi, że niewiele wiem, ale pytaj.

      – A nie będzie wam przeszkadzało, jeśli będę nagrywać? – spytała Erika, wyjmując z torebki dyktafon.

      Mårten spojrzał pytająco na Ebbę, Ebba wzruszyła ramionami.

      – Nie, możesz nagrywać.

      Szmer pracującego urządzenia wprawił Erikę w przyjemne podniecenie. Już tyle razy chciała odszukać Ebbę w Göteborgu, ale ciągle nie mogła się zebrać. Teraz Ebba jest tutaj i może wyjdzie na jaw coś, co popchnie dokumentowanie tej sprawy naprzód.