Mesjasz Diuny. Frank HerbertЧитать онлайн книгу.

      – Siedzą w swoich zbiornikach, więc ich stopy nie dotykają gruntu. – Paul nie taił irytacji.

      – Naibowie mogą wziąć sprawy w swoje ręce, mój panie – oznajmił kwizar.

      Paul zmierzył go wzrokiem.

      – W końcu są Fremenami, mój panie – nie ustępował Korba. – Dobrze pamiętamy, że Gildia przywiozła tych, którzy nas ciemiężyli. Nie zapomnieliśmy, jak grożąc ujawnieniem ciemięzcom naszych tajemnic, narzuciła nam haracz przyprawowy. Wycisnęła z nas ostatnią…

      – Dość! – warknął Paul. – Sądzisz, że ja zapomniałem?

      Jak gdyby nagle zdał sobie sprawę ze swych słów, Korba zająknął się, zamamrotał i wreszcie wykrztusił:

      – Mój panie, wybacz mi. Nie chciałem przez to powiedzieć, że nie jesteś Fremenem. Nie miałem…

      – Przyślą sternika – rzekł Paul. – A taki by tu nie przybył, gdyby widział w tym niebezpieczeństwo.

      Irulanie ze strachu zaschło w ustach.

      – Ty… widziałeś, jak sternik tu przybywa?

      – Oczywiście, że nie widziałem sternika – odparł Paul, przedrzeźniając ją. – Ale widzę, gdzie był i dokąd zmierza. Niech przyślą nam sternika. Może mi się przydać ktoś taki.

      – Tak rozporządzono – powiedział Stilgar.

      Zakrywając dłonią uśmiech, Irulana pomyślała: „Więc to prawda. Nasz Imperator nie widzi sternika. Oślepiają się nawzajem. Spisek jest ukryty”.