Fees van die ongenooides. PG du PlessisЧитать онлайн книгу.
vryer se sinkkaia te gooi – veral op Saterdagaande as hulle alleen en jaloers van die lus was. Toe wil haar delwer hê sy moet ’n vriend van hom ook op daardie manier help en toe hardloop sy weg van hom af.
“Ek maak my bene net vir een man op ’n slag oop.” Daar was so ’n onskuld aan die manier waarop sy die onnoembare sê, dat Joey meer geïnteresseerd as geskok was, al het hy sulke woorde nooit eens by die wildste dames van Johannesburg gehoor nie.
Haar eie familie wou haar nie terughê nie, omdat sy so aanstellerig was die tyd toe sy by die wit mense gebly en hulle taal gepraat en hulle klere gedra het. “Loop vreet jy jou maar dik aan jou wit vleis,” het hulle vir haar gesê toe hulle haar wegjaag. En die wit familie waar sy eers gewerk het, wou haar ook nie terughê nie, want hulle het gesê hulle twee seuns was nou aan die grootword en hulle soek nie Koranna-meid wat wit vleis lus in hulle huis nie.
“Ek het twee keer soontoe teruggegaan en elke keer een van die seuns bossies toe gevat. So’t ek hulle teruggekry. Ek het nooit weer gegaan nie. Daardie twee seuns sal nog vir jare na my soek, want as hulle aan daardie ding dink, sal hulle aan my dink, want ek het hulle gelekker tot hulle krom was.”
Sy’t gelag. Haar tande was gelyk, en wit.
Hulle het deur ’n stank gery.
“Hulle het weer ’n dooie donkie aangesleep,” het Elizabeth verduidelik.
Die perde moes stadig stap op die paadjie tussen die hutte en krotte. Daar was nie eintlik ’n pad nie. Die voortjies en slote van vorige reënseisoene het padlangs gesny en diep geword waar daar karspore loop. Op plekke was daar slaggate wat in die winter stof en in die somer modder vergader. Voetpaadjies het parallel en oor-dwars hulle eie gang gegaan.
Die perdekar met die wit man op het geen indruk gemaak op die mense by die sinkkrotte en kleistrooise nie. Dié wat gehurk of plat gesit het op die blinkgetrapte grond, teen die mure geleun, of in die skaduwees gelê het, het hulle nie aan die verbysukkelende perdekar gesteur nie. Die belangeloosheid van verhongering het in die mense se houdings gesit en was te sien in die lusteloosheid van elke beweging. Wanneer een wel beweeg het, was dit stadig, met ’n amper spookse ekonomie in die beweging. Dit was asof elke klein roering eers noodsaaklik moes wees voordat dit spaarsaam uitgevoer is – om die laaste energie nie te gou op te gebruik nie. Só spaarsaam, dat elke beweging soos ’n laaste gelyk het.
“Ek het gedink hulle sou bedel … soos dié in die dorp,” was al wat Joey kon wonder.
“Hulle weet dit sal nie help nie.”
Maar dit was meer as net dit, het hy besef. Hierdie mense was by omgee verby, hulle was al óór die stadium waar hulle nog sou wou probeer om hulle lewens van die afgrond af terug te sleep.
“Dié wat nog kan, soek kos in die dorp,” het Elizabeth verduidelik. “Dit is die ergstes hierdie.”
Die reuk van die misvure, van vrot donkievleis wat kook, van die waterdun skytsels uit verhongerdes, het by tye oor hulle gewaai, maar Joey het nie aan die mynontploffing gedink nie, want dit was erger hierdie, want dit was stadiger.
Elizabeth het hom aangesê om voor ’n krot te stop.
“Hierdie mense het nou al vir twee dae nie uitgekom nie. Die ma sal seker in die dorp wees om te probeer hoer vir kos, maar sy sal niks regkry nie – sy’s te maer. Niemand sal betaal om ’n geraamte by te kom nie. Kom.”
Joey het afgeklim en agter Elizabeth aan by die stroois ingebuk. Hy’t in ’n stink holte orent gekom. Een kamer. Drie mense, ’n pa en twee kinders. Die man en een kind het gelê – opgefrommelde hopies onder vuil komberse. Die ander kind het in ’n hoek gehurk. Net hulle oë het beweeg om Joey en Elizabeth se binnekoms te volg. Hulle het niks gesê nie. Hulle het geen ledemaat verroer nie.
Elizabeth moes aan Joey se arm raak om sy aandag weg te kry van die ellende rondom hom: “Neem hulle af. Dis wat jy gesê het jy wil doen.”
“Daar’s nie genoeg lig hier binne nie …”
“Kry jou kamera op sy pote, ek sal hulle uitbring son toe. Hulle is so lig soos veertjies.”
Joey het die kamera opgestel en Elizabeth het die man en kinders half gedra, half gesleep, maar buitentoe gebring. Die mense van die lokasie het nie ’n nuuskierige skare rondom die vreemde verskynsel in hulle midde gevorm nie. Nie een het kom kyk nie. Nuuskierigheid en belangstelling was al dood in hulle. Dit was asof Joey en Elizabeth nie daar was nie – of op ’n plek waar net afwesiges bymekaarkom. Hulle twee was gewoon nie aanwesig in die mense teen die mure se sinne en lewens nie. Hulle was nie teenwoordig nie, want dié mense was klaar in ’n ander werklikheid, op ’n ander plek – onbereikbaar en eenkant.
Terwyl hy besig was om met die hulp van Elizabeth die drie mense – met ’n gesleep, gerem en gestut – voor sy kamera te rangskik, terwyl hy hulle woordeloosheid verduur en die leegheid van hulle oë probeer miskyk, het Joey die jammerte in hom probeer stilkry. Dit was nie die regte tyd vir die hart om te wil saamkyk nie.
Maar deur die kamera kon hy nie anders nie:
Die man het vodde oor sy lyf gehad; die kinders was nakend. Hulle velle het al lankal teruggekrimp tot op hulle gebeentes. Elke stukkie agtergeblewe vel en vleis wat nie deur been gestut is nie, het ’n holte geword: hulle wange, hulle slape, hulle oogholtes, hulle nekke, bo die sleutelbene, tussen die ribbes en heupe. Hulle dun bene het bultend langs mesdun heupbene begin en langs velvoue waar daar eens dye was, aangegaan, by die oordrewe knoppe van hulle knieë geknak, en by knokkige, stowwerige voete geëindig. Hulle lippe was weggeteer en hulle monde was vertrek in ’n stywe, dun, vreugdelose glimlag – die gryns van honger. Die tande van die kinders het byna onbehoorlik wit tussen hulle half-oop lippe gesit; die man se mond was hol, met bloederige tandvleis, só asof sy tande onlangs uitgeval het.
Joey het gevoel hy fotografeer hopies beendere met net ’n los sak swart vel bo-oor – weggeteerde hopies mens met nuttelose monde waarvan die gryns net vir die vlieë ’n toegang was. En bo-aan die hopies het die bruin oë gesit wat onsiende die niks in staar – soos stukkies agtergeblewe siel wat nog vir oulaas klou aan ’n lyf wat was.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.