Ys. Rudie van RensburgЧитать онлайн книгу.
las met iemand te deel, raak oorweldigend. Sy strek haar hand uit na haar selfoon op die lessenaar. Haar ma? Een van haar susters?
Nee. Sy sien nie kans daarvoor nie. Hoe sal hulle reageer op die nuus dat die October-familie se liefling ernstige huweliksprobleme het? Nog erger, dat die SGU se nuwe bevelvoerder die slagoffer van mishandeling is? Hulle heldeverering vir haar is té groot. Haar pa met sy swak hart sal dit eenvoudig nie kan verwerk nie.
Op ’n onlangse besoek aan haar ouerhuis het sy toevallig afgekom op plakboeke wat haar ma stilletjies van haar loopbaan maak. “Wou nie hê jy moet weet’ie,” het haar ma gesê. “Jy hou mos nie van ’n gebrêg oor jouselwers nie.”
Twee plakboeke met koerantknipsels van haar skooldae af: hoofmeisie; kaptein van die WP se akademie-hokkiespan – haar naam rooi onderstreep in al die beriggies oor wedstryde; die berig oor haar drie onderskeidings in ’n skool waar sestig persent van die matriekklas gedruip het; haar vele prestasies by die polisiekollege; haar aanstelling by die Valke; die foto van haar en Elton in Die Burger se Bruid van die Jaar-kompetisie wat haar oudste suster sonder haar medewete ingestuur het; ’n fotostaat van haar sertifikaat as beste student van die leierskapkursus in Johannesburg; die talle artikels en berigte in plaaslike koerante toe sy as bevelvoerder van die SGU aangestel is.
“Wat wil Ma daarmee maak!” het sy verleë gesê.
“Vir die mense wys ons Octobers het ook iemand om op proud te wees. Ons is dalk vannie Flats, maar ons staan nie terug vi’ hulle wat al die opportunities innie lewe gekry het’ie.”
Shaheena haal ’n sakdoek uit haar handsak, vee haar oë droog en snuit haar neus. Op pad badkamer toe om haar grimering te herstel, besef sy opnuut sy kan nie haar las met haar familie deel nie.
Nóóit nie.
* * *
Kassie is verheug toe brigadier Fortuin haar kop instemmend knik.
“Julle het goeie werk gedoen,” sê sy. “Maar met agt-en-veertig verdagtes sal kaptein Kasselman en sersant Els julle met die opvolgwerk ook moet help. My voorstel is julle verdeel die name onder mekaar en hanteer die ondersoeke afsonderlik. Ons kan nie bekostig dat julle dit in spanne doen nie.”
Kassie kyk onderlangs na Rooi, wat breed glimlag. Uiteindelik kan hulle twee nou ’n bydrae maak.
Sy tik met haar wysvinger op die lys. “Julle het presies één week.”
Colyn frons. “Met alle respek, brigadier, dis bietjie … tight.”
Haar gesig verhard. “Kaptein Colyn, ek sal besluit wat tight en wat nie tight is nie,” sê sy afgemete. “Hierdie eenheid is veronderstel om vinnige resultate te lewer. Julle word nie soos die res van julle kollegas in die land met hope dossiere belas nie. Hier kan ons voluit gaan vir net een saak, wat ’n helse voorreg is.”
Sy tel die lys met name op en skiet dit oor die tafel na hom. “Elkeen moet twaalf mense opvolg. Drie ’n dag is sekerlik nie te veel gevra nie. Of is dit te tight na jou smaak?”
Colyn se gesig verbleek. Hy kyk behoedsaam na haar. “Uit ondervinding weet ek net dis moeilik om …”
Sy gee hom nie kans om klaar te praat nie. “Nee, kaptein, niks is moeilik as jy dit as ’n uitdaging aanvaar nie. Maar álles is moeilik as jy jou blind staar teen ’n paar struikelblokkies. Dalk moet jy net jou ingesteldheid teenoor jou werk verander.”
Sy kyk beurtelings na elkeen om die tafel. “Is daar nog enige besware?”
Haar vraag word met ’n doodse stilte begroet, al weet Kassie dat Colyn reg is. Dis amper onmoontlik vir ’n enkele speurder om twaalf mense in ’n week op te volg as jy wil seker maak dat elke alibi waterdig is.
8
Van: Jack MacArthur
Aan: Delia Mickelson
Delia, jou belangrike bydraes as komiteevoorsitter van die toerismeportefeulje het nie ongesiens verbygegaan nie. Jy doen uitstekende werk! Tog dink ek julle komitee kyk ’n geleentheid mis: die buitengewone toerismemoontlikhede by die Noordpool.
Tot dusver was die VSA se probleem dat hy homself nie as ’n Arktiese nasie beskou nie, omdat slegs Alaska aan die Noordpool front. Daarom het ons toerismebedryf nog nie sy fokus soontoe verskuif nie. Is jy bewus daarvan dat die eens gevaarlike Noordwesdeurvaart tussen Alaska en Kanada nou ’n voorste toeristebestemming is? Met die hoeveelheid poolys wat reeds gesmelt het, is daar talle passasiersbote wat jaarliks duisende vakansiegangers ’n opwindende “Arktiese ervaring” gee. Al hoe meer private bote van hoofsaaklik Noorse en Russiese avontuursoekers word ook deur ons Alaska-kuswag in die deurvaart opgemerk.
Met ’n lughawe in Barrow op die mees noordelike punt van Alaska, is die moontlikhede legio om die Noordpool die fokus van ’n nuwe toeristebestemming te maak. En soos jy behoort te weet, sal my komitee se energiewetswysigings die weg daarvoor baan.
* * *
Spesiale agent Ted Lipinsky, met notaboekie in die hand en ’n lêer vasgeknyp onder die arm, stap peinsend terug na sy kantoor in die FBI-hoofkwartier in Washington.
Agter sy lessenaar kyk hy vlugtig na die aantekeninge wat hy in sy baas se kantoor gemaak het. Die saak is by sy baas aangemeld deur die president se stafhoof, na aanleiding van ’n uitlating deur ’n ou studentevriend van hom. Volgens die stafhoof vermoed doktor Bill Weismeyer van die organisasie Global Green daar was gemene spel met die verdwyning van doktor Donald Carter, Global Green se grootbaas.
Carter was op ’n navorsingsending in die Noordpool en word al die afgelope drie weke vermis – vermoedelik dood. Volgens Weismeyer was sy baas baie goed vertroud met toestande daar en is dit onwaarskynlik, nee, ondenkbaar dat Carter die slagoffer sou word van slegte weersomstandighede. Hy was ’n oorversigtige man met deeglike kennis van Arktiese gevare en een wat eenvoudig nie risiko’s sou neem nie. Weismeyer meen Carter is uit die weg geruim om te voorkom dat hy ’n referaat lewer by ’n omgewingskonferensie wat binnekort in Suid-Afrika plaasvind. Joernaliste van oraloor woon dié tweejaarlikse konferensie by en Carter sou skokfeite oor toestande in die Noordpool openbaar, spesifiek oor hoe die geldgierigheid van groot moondhede tot versnelde Arktiese verval lei.
Weismeyer se teorie is dat Jack MacArthur die waarskynlikste mens is wat van Carter ontslae sou raak. Dié skatryk senator van Texas staan bekend as die felste groen-hater in Washington, en hy is die voorsitter van ’n komitee wat binne weke energiewetswysigings wil deurdruk wat glo katastrofiese gevolge vir die Noordpool inhou.
Lipinsky skud sy kop. En daar gaan konfronteer die stafhoof waaragtig vir MacArthur met sy ou vriend se ongetoetste stellings! Hoe dom kan jy wees?
Weismeyer, aan die ander kant, was dalk nie so dom nie. Hy gaan nou in Carter se plek die referaat lewer, en hy het seker gemaak dat ás sy aantyging meriete het, MacArthur dit nie sal kan waag om aan hom te raak nie. Kom hy iets oor, sal alle vingers dadelik na MacArthur wys. Nie dat Lipinsky dink die senator sal so onnosel wees om in die lig van die aantygings wel van Weismeyer ontslae te raak nie.
“Die hele saak moet uiters sensitief hanteer word, Ted,” het sy baas gemaan. “Weismeyer het geen bewyse vir sy aantygings nie. Die FBI wil nie onnodig met Jack MacArthur swaarde kruis nie. Hy is deesdae baie invloedryk en is ook ’n groot buddy van president Trump.”
Lipinsky weet vandat die president die vorige FBI-direkteur afgedank het, trap sy baas uiters versigtig.
“Ons het die afgelope tyd wel ’n oog gehou oor MacArthur se doen en late,” het sy baas voortgegaan. “Daar het dinge onder ons aandag gekom wat die toeval nogal uittart, hoewel daar geen grondige bewyse is dat MacArthur betrokke was nie. Agent Donaldson, wat verlede jaar in die vliegtuigongeluk in Minnesota gesterf het, het die MacArthur-lêer bygehou. Sedertdien het niemand nog weer verantwoordelikheid daarvoor aanvaar nie.”
Hy het die lêer oor die lessenaar na Lipinsky geskuif. “Dis nou joune. Maar ek sê weer: Trap versigtig. MacArthur is nie die soort man wat jy as ’n vyand wil hê nie.”
*