Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. BrinkЧитать онлайн книгу.
is besig met ’n sielkundeverhandeling oor outosuggestie.”
“O.” Sy loop by die deur uit en spring vinnig terug. “O gom!”
“En nou?”
“Hy’s daar!” beduie sy benoud. “Ek het vir hom gesê ek is dodelik siek …”
Hugo loop uit. “Ek sal jou werk hierheen bring. Ek sal vanoggend nog in my ou kantoor gaan werk.”
“O, dankie, meneer!”
Die hele oggend werk sy in sy kantoor. Dis ’n yslike stapel wat hy haar gegee het, maar sy weet dis haar verdiende loon. Tog voel sy in haar binneste ’n bietjie seer toe sy twaalfuur hoor hoe Ada-hulle loop. Dis al halfeen toe sy die laaste vel klaar getik het.
Toe sy eindelik moeg by die deur uitkom, merk sy Hugo buite.
“Klaar?” vra hy.
“Dankie.” Sy wil verbystap toe hy keer.
“Hoekom so haastig? Ek wag juis dat jy moet klaarmaak.”
“Hoekom?”
“Ek is in ’n sekere sin darem verantwoordelik vir die oortydwerk, nie waar nie? Sal jy saam met my gaan eet?”
Sy aarsel en dink daaraan dat dit goed sal wees om in sy goeie boekies te bly. Maar heimlik wens sy dat dit Wouter Eghardt is wat haar vra.
Die hele ete deur dink sy aan hom. Hy is so groot, so mooi gebou! Laat sy nou net iemand kry wat nog nie glo aan die sterre nie …
Aan die een kant is sy maar bly toe Hugo haar by haar woonstel besorg.
“Tot siens,” groet hy vriendelik. “Rus maar lekker die naweek.”
“Ek sal.” Sy aarsel “Dankie vir die moeite.”
Hy glimlag skuins. “Dis ek wat moet dankie sê – vir die plesier.”
Gawe man, dink sy terwyl sy by haar woonstel ingaan. Ek is gelukkig om so ’n bedagsame baas te hê.
Sy sal maar die bed so bietjie omkrap asof sy gelê het en ’n ander rok aantrek. Wouter sal seker netnou hier wees … Dit tintel in haar binneste. Wie sou nou ooit gedink het dat daardie advertensie haar soveel geluk sou bring? Ada wou mos nooit glo nie.
Teen halfvier klop Wouter aan die deur.
“Kom maar binne.” Sy sak bietjie verder agteroor in die stoel en glimlag floutjies toe hy inkom. “O, hallo.”
Hy bly staan. “Ek het net kom kyk hoe dit gaan.”
“Dit gaan baie beter.”
“Ek is bly.” Hy lyk bietjie haastig.
“Ek het drie dokters hier gehad,” jok sy dolgelukkig. “Dit was net betyds.”
“Wat is nou eintlik die fout?”
“O …” Sy beduie vaag. “Hier binne, sien?” Sy besef dat hy nie afgeskrik moet word nie. “Maar gelukkig sal dit gou regkom.”
“Dis gaaf.”
Sy kry ’n blink gedagte. “Dokter het gesê ek moet probeer ontspan, wegkom hier uit die woonstel.”
“Hoekom neem jy nie vakansie nie?”
“Nee,” keer sy. “Net vir ’n paar uur. Ek het gewonder …” Sy kyk hom pleitend aan. “Sien jy dalk kans om my vanaand vir ’n rukkie iewers te neem? Iewers waar ek kan vergeet en ontspan?”
Hy lyk geskok en lig ’n wenkbrou. “Juffrou Visser!” Hy kom ’n tree nader. “Ek moet eerlik sê, dit wil my lyk daar is iewers ’n lang slang in die gras. Hoekom nou juis ek?”
“Ek ken niemand anders nie.” Sy trek haar pikante gesiggie op ’n patetiese plooi. “Dis maar eensaam hier in die stad.”
Hy glimlag ineens breed. “Ek weet nie hoe ver ek jou moet glo nie.”
“Dink jy ek jok?” vra sy blitsig.
“Nee,” verseker hy haastig. “Ek bedoel maar net.” Die glimlag word breër. “Dis nie aldag dat mens so ’n kans kry nie. Hoe laat kom ek jou haal?”
“Halfagt?”
“Dit sal in die haak wees. Ons gaan seker fliek of iets?”
“’n Dans sal beter wees, dink ek,” aarsel sy.
“Maar jy voel dan siek?”
“Dokter het mos juis gesê ek moet uitkom, vrolik wees,” keer sy.
“Nou goed.” Hy vermurwe en gee pad deur toe. “Halfagt dan?”
Trudie bly met ’n onhebbelike glimlaggie agter. As haar ma haar darem nou moes hoor! Sy het altyd soveel reëls voorgehou wat ’n meisie moes nakom om nie goedkoop te wees nie.
Goedkoop? Trudie frons en skud haar kop. Nee wat, sy maak mos maar net soos die voorspelling haar voorgesê het.
Stiptelik op tyd daag Wouter op.
“Maar jy lyk piekfyn!” sê hy van die drumpel af.
Trudie het ’n eenvoudige liggeel aandrok aan, met ’n klein ruiker van ’n enkele rooi roos.
Sy glimlag en trek haar sjaal reg. “Kom!”
Hulle ry na ’n puik klub en sy dink heimlik dat Wouter darem ’n baie handige mens is om jou by die elegantste plekke in die stad te besorg.
Maar die aand is nie heeltemal so volmaak soos wat sy gehoop het nie. Die voorspelling het niks gesê van hoe lank dit sal duur voor die veroweringstaktiek werk nie. Sy het maar gereken dit sal van die begin af slaag – soos ’n vioolsnaar wat dadelik met ’n ander resoneer.
Die eerste rukkie dans hy met haar, maar toe sy haar weer kom kry, sien sy hom aan die ander kant van die vertrek by ’n lang blonde meisie.
Nou ja wat, besluit sy, dit gaan mos maar so by ’n dans.
“Juffrou?” kom ’n ander man by haar buig.
“Ek is jammer,” skud sy haar kop. “Ek is bietjie moeg nou. Later miskien.”
Haar oë volg Wouter. Hy kan darem dans, dis nou maar eenmaal waar. Ná die dans kom hy terug na haar, sê ’n paar vriendelike woorde, en dan is hy weer weg na iemand anders.
Dit het die hele aand so gegaan. Later moes sy maar inwillig om ’n paar teleurstellende danse met ander maats te dans, maar die hele tyd het sy bly dink dat dit darem baie lekkerder sou gewees het as dit Wouter was. Hy is so perfek gebou … Hy is so ’n heer. Hoekom gee hy dan nou soveel aandag aan ander?
Dis elfuur toe hy weer na haar kom. “Jy is seker moeg? Ek dink ek neem jou maar terug.”
’n Ongelukkige gevoel spoel deur haar. Sy het darem gehoop hy sal nog een dans aan haar afstaan. Maar sy laat niks blyk nie.
Terug in die motor kyk hy na haar: “Die aand geniet?”
“Dankie,” jok sy, “dit was heerlik.” Sy aarsel. “En jy?”
“O ja!” Hy swaai in die verkeerstroom in. “Het jy daardie meisie gesien met wie ek laaste gedans het?”
“Die rooikop?”
“Nee, die donker een.”
“Wat van haar?”
“Man, sy’s oulik!”
Trudie voel iets strams in haar keel.
“Wat makeer?” kyk hy besorg na haar.
Sy ruk haar reg “Niks. Net ’n bietjie moeg …”
By haar woonstel klim hy saam met haar uit en vergesel haar na die deur. “Slaap lekker.”
“Goeienag,” groet sy. “En dankie.”
Sy