Raji: Boek Een. Charley BrindleyЧитать онлайн книгу.
hij een van de dienbladen en een paar schotels vastnam, zei Rajiani iets achter hem. Het klonk als een vraag. Hij draaide zich om en zag haar wijzen naar een ingekaderde foto op de schouw.
"Ja." zei hij in het gedacht dat ze gevraagd had of ze hem eraf mocht nemen.
Ze pakte de foto vast terwijl hij haar bord en glas van de tafel nam.
"Papa." zei Rajiani.
"Wat?"
"Papa." Ze wees naar de foto en dan naar Mr. Fusilier in zijn rolstoel.
"Ja, dat is papa op de foto, voor zijn ongeval."
"Fuse." zei ze.
Hij zette het dienblad neer en ging naast haar staan. "Ja, dat ben ik. De foto is vorig jaar met Kerstmis genomen. Zie je de kerstboom in de achtergrond? Hij stond daar." Hij wees naar de hoek van de kamer bij de trap.
Ze keek ernaar en dan weer naar de foto. Ze raakte de afbeelding van zijn moeder aan en stelde een vraag.
"Sorry. Ik begrijp je niet."
Ze keek om zich heen in de kamer en trok haar schouders op alsof ze niet vond wat ze zocht.
"Oh, mama is hier niet. Ze is in Afrika."
“Afka?”
"Afrika. Ze is mee als vrijwilliger op een missie van het Rode Kruis om kinderen te helpen vaccineren tegen de pokken." Fuse staarde een ogenblik naar de glimlachende afbeelding van zijn moeder. "Het was de bedoeling dat ze drie maanden weg zou zijn, tijdens de zomervakantie, maar het is al meer dan zes maanden. De laatste brief die we ontvingen, kwam van Nairobi. Ze waren een boot aan het volladen om het Victoriameer over te steken en dan over de Nijl te reizen naar het noorden van Uganda, waar een grote uitbraak van de ziekte de helft van alle kinderen heeft gedood. We hebben die brief een maand geleden ontvangen en ze weet het nog altijd niet van papa's ongeval. Als mijn brieven haar ooit kunnen inhalen, zal ze beslist het volgende schip naar huis nemen."
Rajiani staarde hem aan.
"Je begrijpt geen woord van wat ik zeg."
Ze glimlachte.
"Als jij een paar van mijn woorden leert, zal ik er een paar van de jouwe leren. Oké?"
Ze haalde haar schouders op.
Hij wees naar de foto. "Papa." zei hij.
"Papa."
“Fuse.”
"Fuse." zei ze.
"Mama."
"Mama."
"Kerstboom."
Ze fronste haar voorhoofd en zei: "boom".
"Hé, weet je wat?"
"Hé." zei Rajiani.
"Als ik klaar ben met de keuken opruimen, kunnen we een kerstboom gaan omhakken."
"Boom?"
Hij zette de foto weer op de schouw en pakte het dienblad op. Rajiani nam het van hem over, zette er de rest van de schotels op en ging dan naar de keuken.
"Ik kom onmiddellijk terug, papa." zei Fuse en volgde Rajiani uit de kamer. "Je hoeft dat niet te doen." zei hij tegen Rajiani als ze de vuile schotels in de gootsteen zette en de afvoerstop op zijn plaats duwde.
Ze wilde water pompen, maar er kwam niets uit.
"Je moet hem eerst opgieten." Fuse nam een glas water van het aanrecht en goot het bovenaan in de pomp. Na een paar keer pompen met de hendel kwam het water uit de put onder het huis naar boven. "Dan vul je het glas opnieuw en zet het hier klaar voor de volgende keer."
Rajiani knikte dat ze het begreep en pompte verder. Als de gootsteen halfvol was, nam ze het stuk loogzeep uit het schoteltje en begon de afwas te doen.
"Oké." zei Fuse. "Als je per se de afwas wil doen, dan help ik wel."
"Oké." zei Rajiani.
"Oké."
Ze bleef op een afstandje en lette er goed op dat ze hem niet aanraakte als ze hem de afgewassen schotels gaf om af te drogen.
Als ze klaar waren met de keuken opruimen, gingen ze terug naar de voorste kamer om even naar zijn vader te kijken. Hij leek op zijn gemak te zijn en warm genoeg te hebben, daar bij het vuur.
“Wacht hier.” zei Fuse tegen Rajiani.
Hij ging naar de kast onder de trap en kwam terug met wat kleren.
"Dit is mijn sweater van toen ik klein was, maar ik denk het hij jou zal passen."
Ze trok de blauw en bruin gebreide sweater over haar hoofd, stopte haar armen in de mouwen en trok dan haar haar uit de kraag achteraan. Ze zei iets tegen Fuse en grinnikte terwijl ze haar hand over de wollige sweater liet glijden.
"Ja, mijn grootmoeder heeft die ook gemaakt. Pas die laarzen eens, maar trek eerst twee paar kousen aan."
Rajiani ging op de vloer zitten om de kousen en dan de laarzen aan te trekken.
"Ze zijn een beetje te groot voor je."
Ze knoopte de veters dicht van een van de laarzen.
"Maar dat is beter dan in de sneeuw rondlopen met jouw oude, versleten schoenen." Hij knielde om de andere veter dicht te knopen, maar ze trok haar voet weg.
Rajiani ging staan nadat ze klaar was met de tweede laars. Ze trok de lederen handschoenen aan die hij haar gaf en liep dan rond in een cirkel voor Fuse terwijl ze naar haar voeten keek.
Ze stopte voor hem en stelde dan een vraag terwijl ze naar beneden wees.
"Laarzen." zei hij.
"Laarzen."
"Papa." zei Fuse terwijl hij het haardscherm opende. "We gaan naar de overkant van de grote vijver om een kerstboom om te hakken. Is het goed als we je een paar uur alleen laten?" Hij rakelde in de gloeiende kooltjes met een pook en gooide dan nog twee blokken hout op het vuur.
"Papa." hoorde Fuse Rajiani zeggen achter zich. Hij draaide zich om en zag haar staan voor Mr. Fusilier die naar haar gezicht keek.
Ze wees naar haar voeten. "Laarzen."
Zijn hoofd bewoog traag naar beneden. Na een ogenblik bewogen zijn ogen terug naar haar gezicht en hij knipperde met zijn ogen.
Hoofdstuk zeven
Het was prachtig in het bos, voorbij de grote vijver. De zon scheen, er was geen wind en het enige geluid was het zachte geknisper van de sneeuw onder hun voeten.
Fuse verliet het pad en liep door de dikke pakken sneeuw. Rajiani liep achter hem en Ransom volgde haar. Hij trok een kleine slee waarop een bijl lag.
"Hert." Fuse wees naar de sneeuw voor hem, waar een spoor hun pad kruiste.
"Hert?" Rajiani stond naast hem en volgde het spoor met haar ogen tot op een punt waar het verdween voorbij de oever van een beek.
De onstuimige beek stroomde snel genoeg om niet te bevriezen.
"Ze is daar gaan drinken." fluisterde Fuse.
Rajiani fronste haar voorhoofd.
Hij deed alsof hij een glas naar zijn mond bracht en wees naar de beek. "Drinken."
"Hert drinken."
Ze hurkte neer om het spoor voorzichtig aan te raken. Even later liepen ze verder door het bos.
Fuse wist welke boom hij wilde. Hij stond aan de verste kant van het bos, dicht bij de omheining die de grens aangaf met de boerderij van de Quackenbushes. Hij had de boom al sedert augustus in het oog, toen hij de omheining aan de noordkant van hun boerderij hersteld had. Onbewust had hij zich de boom voorgesteld als kerstboom omwille van zijn perfecte kegelvorm. Hij was niet zo groot als de spar van vorig jaar, maar doordat hij niet zo hoog was, zou het makkelijker zijn om hem te versieren.
"Dat