Ляцець у неба. Дмитрий Максимович АкуличЧитать онлайн книгу.
сёння ў вечар я адзін.
“Як прабіраюся па вулках,
Што завядуць мяне ў цір.
Дзе барацьба, не быць мішэнню,
А брацца, ціснуць на курок.
І класці сабе ў кішэню –
Карысць, за пройдзены ўрок.
Хтосьці застаўся, я ж далей,
Прайдуся, па беразе марскім.
Пасля заходу сонца, я хутчэй,
Бягу ад хвалевых чарцей.
Ад тых, хто хоча патапіць
У бруду фальшы і хлусні!
Схаваць мяне, а больш спыніць:
Каб да вяршыняў я не змог дайсці.
Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!
Змагу працягнуць марыць зноў
І ўглядаючыся, як расквітае зорка,
Я прыбяру свой парасон.
Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.
І нятутэйшая, чужая, ад мяне!
А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”
Усё ж я веру, веру ў сябе!
01.2019
*****
Каго хачу я падмануць?
Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?
Хачу старонку разгарнуць –
Тут не хапае папярэдніх!
Так! Я іх сарваў, спаліў!
Сапраўдныя засталіся старонкі.
Я рады, што гэта я стварыў –
Навёў у сабе парадкі.
Боль ад сябе я адчапіў,
Думкі дрэнныя зляцелі.
Старонак момант не спыніў,
Да попелу яны згарэлі.
І без мінулага мне добра.
Словы кладуцца нібы ліст!
Не душыць, не сціскае кобра
І без увагі пралятае свіст.
Жыву я сённяшняй паэмай,
Не адступаючы назад!
Я рады, што з гэтай зменай,
Пабудаваў я новы лад!
10.2017
*****
Павольна апускаюцца сняжынкі.
Быццам бы, вецер не кранае іх.
І ціхім днём, нібы парушынкі,
Ціхенька, сядуць на мой дом.
І на двары, на даху, па ўсёй акрузе –
Іх вельмі шмат сабралася зімой.
І колькі іх яшчэ да нас прыбудзе,
Каб усё схавалася пад коўдру, белізной?!
А снежань, толькі зараз распачаўся
І кажа нам, што змены падышлі.
І з першым снегам ён не памыляўся,
Усё як трэба, глядзім у календары.
І ўскалыхнула мой настрой надвор'е.
Са святам, з радасцю ўнутры,
Я назіраю на зімовае спатканне –
Сняжынак, што кранаюцца зямлі.
01.2019
*****
Блукаю я сярод аблокаў.
Была ты побач. Дзе ж цяпер?
Хапіла табе пару крокаў,
Ты павялічыла між нас памер.
І наляцелі чорны хмары,
Маланка б'ецца, нібы звер
І адгалоскі грому прамаўлялі:
“Тваё жыццё сярод папер!”
І не звяртаючы ўвагі грому,
Хачу я бачыць твае прамяні!
Каб апынуцца каля дому
І цалавацца ля ракі.
Але ты знікла, маё сонца…
За навальніцай, мабыць, ты.
Злуешся на меня, а я не моўчкі,
Кажу як не хапае цяплыні.
Пасля праз час усё сціхае
І неба чыстае, але ў начы.
І