Губляючы мары. Дмитрий Максимович АкуличЧитать онлайн книгу.
па мінулым доме, хоць не сказаць, што яна была там занадта шчаслівая. Каця перавезла таксама свае любімыя кнігі, маленькая палічка ў яе пакоі, была маленькім шчасцем, роднай бібліятэкай яе юнага жыцця. Цяпер жа, праводзячы ўсё больш часу з Толям, у яго кватэры, ёй атрымлівалася адганяць нуду. Яна з задавальненнем рухалася наперад. А зносіны з сяброўкай сыходзіла ўсё далей у мінулае, да таго часу, пакуль яно не стала канчаткова ціхім успамінам.
У гэты тыдзень, у суботу, да іх у госці паспяшалася прыехаць мама Толі. Таццяна Андрэеўна, вельмі жадала ўпершыню пазнаёміцца з дзяўчынай сына. Таццяна Андрэеўна была строгай жанчынай, яна жыла па старых правілах, і часам нават не хацела разумець, і прымаць нешта новае, што палохала яе прынцыпы. Характар у яе быў кепскі.
У кватэры пачуўся званок, Каця націснула на кнопку, дзверы пад'езда адчыніліся. Таццяна Андрэеўна павольна падымалася, накіроўвалася да іх па лесвіцы. Ліфт, да яе няшчасця, быў на рамонце.
Каця адчувала нейкую трывогу перад першай сустрэчай і знаёмствам з Таццянай Андрэеўнай, яна хацела спадабацца ёй. Толя хацеў таго ж і каб мама спадабалася яго дзяўчыне.
Толя адчыніў дзверы кватэры, выйшаў на лесвічную пляцоўку сустрэць маму.
– Прывітанне, мама! – сказаў пры сустрэчы Толя, пацалаваў і абняў маму.
– Прывітанне, сынок! – цяжка дыхаючы, адказала Таццяна Андрэеўна.
Мама рукой трымалася за сцяну, трохі аддыхалася, стаяла перад сынам. Для яе, занадта пажылой жанчыны, прыступкі аказалі нялёгкі ўздым.
– Ліфт гэты, не працуе! Ты чаму мне не сказаў пра яго? – спытала мама, надаўшы незадаволены тон.
– Працаваў жа … – прашаптаў Толя, не ведаючы, што і адказаць маме.
– Пайшлі знаёміцца, вядзі мяне ўжо. – дадала Таццяна Андрэеўна.
Яны ўвайшлі ў расчыненыя дзверы кватэры.
Толя падышоў да Каці.
– Мам, знаёмся, гэта Каця! Каця, гэта мая матуля Таццяна Андрэеўна! – паспяшаўся прадставіць іх адзін аднаму Толя.
Мама Толі ўбачыла перад сабой сына з цёмнавалосай, зялёнавокай дзяўчынай.
– Я вельмі рада, што вы да нас завіталі ў госці. – нечакана для сябе і Толі, смела сказала Каця.
– Згодная! Даўно было пара нам пазнаёміцца. – адказала ёй Таццяна Андрэеўна.
– Так, давайце пройдзем, гарбаты пап'ем!? Не будзем тут стаяць. – сказаў Толя.
Усе трое перайшлі на кухню. Толя з мамай селі за стол, Каця ўзяла чайнік з заваркай і наліла ўсім у кубкі, прысела да іх.
– Надвор'е сёння цудоўнае! – сказала Таццяна Андрэеўна.
– Так, ёсць такое. – няпэўненна сказала Каця.
– Мг… – прамыкаў Толя. – Сёння даволі цёпла.
Пасля шэрагу нязначных фразаў завязалася нарэшце знаёмства.
Першае ўражанне, Каця пакідала пра сябе добрае, Таццяне Андрэеўне дзяўчына здавалася даволі мілай і прыемнай. Але пасля таго, як мама Толі пачала задаваць пытанні што датычыцца яе працы і заробку, а таксама намякаючыя на «дзяльбу» сына, гармонія прыемнай сустрэчы стала