Het Hart Van De Tijd. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
hield al van dit vriendelijke meisje. “Ongeveer twee jaar. Dus wat doet heethoofd? Je rondleiden?” grijnzend keek hij Toya aan, en toen weer naar haar, zijn glimlach verzachte. De ondeugende kant van zijn persoonlijkheid kwam naar voren en hij nam Kyoko's hand in de zijne. Hij boog een beetje voorover, bracht haar zachte hand naar zijn lippen en legde een zachte kus op haar knokkels.
Kamui lachte bijna om de verhitte blik die hij van Toya ontving. Alleen een idioot zou de voor de hand liggende aantrekkingskracht van de andere man op de mooie Kyoko niet kunnen zien.
Kyoko bloosde een beetje en giechelde om de term ‘heethoofd’. Toen ze Toya naar Kamui zag staren, grijnsde ze. “Eigenlijk proberen we Shinbe en Suki nu te vinden. Heb je ze al gezien ...”
Voordat Kyoko zelfs maar klaar was, greep iemand haar arm en trok haar tussen Kamui en Toya vandaan. Met een snelle blik merkte Kyoko dat ze in het bezorgde gezicht van Suki keek.
“Is alles goed gegaan, Kyoko? Je blijft toch?” Suki klonk bijna smekend.
Kyoko knikte plotseling en hoorde Kyou's zachte stem fluisteren dat ze moest blijven. “Ik ga nergens heen.” Ze knikte over Suki's schouder naar Shinbe, die zag dat hij net zo tevreden leek als Suki over haar antwoord.
Toya trok een wenkbrauw op bij de woorden van Kyoko. Hij vroeg zich af wat Kyou precies tegen haar zei om haar zo vastbesloten te maken om te blijven. Nu gedroeg ze zich zo anders, ze zag er bijna gelukkig uit. Als Kyou alleen met mensen praatte, liepen ze meestal urenlang zenuwachtig rond. De man had zelfs het vermogen om hem af en toe de kriebels te geven.
Kyoko pakte Suki bij de arm en liep naar de trap. “Je moet me helpen iets te vinden om vanavond aan te trekken, als we gaan dansen.” De twee meisjes liepen gezellig pratend weg. Ze gedroegen zich alsof ze elkaar al altijd kenden.
Shinbe, Kamui en Toya zagen de twee meisjes de trap op verdwijnen. Vroeg Shinbe aan Toya met een bezorgde stem: “Weet ze wat hier echt aan de hand is?”
Toya zag Kyoko's lippen bewegen terwijl ze tegen Suki sprak: “Ja, ik denk dat ze het weet.” Toen keerde hij zich weer naar hen om en veranderde van onderwerp. “Kamui, ga je vanavond met ons mee?”
Shinbe deed een dubbele poging. “Toya? Kom je echt dansen?” zijn stem klonk geschokt. “Dat klinkt niet als Toya,” dacht hij bij zichzelf.
“Hé, ik moest haar bewaken als een havik, dus ik denk dat ik geen keus heb, toch?” Toya gedroeg zich geïrriteerd, zodat ze zouden denken dat hij dit tegen zijn wil deed. Maar in werkelijkheid wilde hij haar ineens niet uit het oog verliezen.
Zijn hartslag bonkte onder zijn huid, alsof hij hem wilde zeggen haar koste wat het kost te beschermen, of hem dat nu was verteld of niet. Het hielp niet dat hij nu een mentaal beeld had van Kyoko die zich suggestief voortbewoog op een bonkend ritme op een drukke dansvloer. Het deed zijn beschermende instincten naar boven komen en hij had plotseling liever dat ze niet ging.
Een zacht gegrom kwam uit Toya's keel en hij schudde zijn hoofd terwijl hij probeerde de gedachte van te veel ogen op haar kwijt te raken … ogen die er niet bij hoorden.
“Ja, klinkt leuk. Ik ga ook,” stemde Kamui in. “We moeten in de weekenden iets doen om onze gedachten van deze plek af te leiden.” Hij voelde zich bijna licht in het hoofd van opluchting wetende dat Kyoko er voortaan zou zijn. “Bovendien moeten we een vriendin voor Toya vinden,” zei hij onschuldig.
“Wie zegt dat ik een vriendin nodig heb, jij kleine sukkel,” gromde Toya terwijl hij Kamui op zijn kruin sloeg. “Je zou niet weten wat een vriendin was als ze je in je reet beet.”
Shinbe grijnsde. “Ik denk dat ik de enige hier ben die weet wat een vriendin is, maar ik kan je twee maagden laten zien als je die ervaring wilt.” Hij deed een snelle stap achteruit toen ze zich allebei omdraaiden en hem moorddadig aankeek.
Shinbe veranderde snel van onderwerp, knikte en schoof toen wat dichter naar Toya toe. “Heeft Kyou je opdracht gegeven om op Kyoko te passen?” Zijn blik dwaalde in de richting waarin ze was gegaan. “Weet je ... de laatste tijd heb ik hier een verschuiving in de balans gevoeld, alsof er iets op het punt staat te gebeuren. Het kwaad komt dichterbij. Ik vraag me af of ze er iets mee te maken heeft.” Shinbe's instincten hadden bijna altijd gelijk en dat baarde hem zorgen.
Toya had het ook gevoeld en hij wilde antwoorden. “Nou, geen moment zoals het heden. Waarom ga ik niet gewoon naar boven en vraag ik Frosty om de waarheid?” Hij wist dat Kyou iets verborg en hij zou erachter komen wat het was.
Voordat Shinbe hem kon tegenhouden, was Toya al vertrokken naar de trap. Shinbe kromp ineen. “Ik haat het als ze in dezelfde kamer zijn. Ik heb het gezien, en het is niet mooi. Ze gedragen zich als broers of zoiets.” Zijn amethistogen gleden langs de trap en keek hoe Toya twee treden tegelijk pakte.
Kamui knikte, wetende dat Kyou hem soms doodsbang maakte. “Hij is beter dan ik. Ik zie je vanavond.” Hij vertrok en liet Shinbe daar alleen staan, nog steeds naar de trap kijkend.
Diep in Shinbe's geest, waar zijn beschermers krachten weerspiegeld werden in zijn spiegelbeeld, verwonderde hij zich over het vertrouwde gevoel dat hij had bij de priesteres die ze net hadden ontmoet. Hij zocht diep in zijn ziel naar de waarheid terwijl hij zijn ogen sloot.
Toen zijn amethistogen weer opengingen, glinsterden ze met geheimen die alleen hij kenden.
*****
Kyou dacht na over hoe hij met Kyoko moest omgaan, nu hij haar had waar hij haar wilde hebben. Hij werd abrupt onderbroken door bonzen op de deur. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en onderdrukte de neiging om met zijn gouden ogen te rollen, wetende dat het alleen Toya kon zijn. Kyou wierp de deur een blik toe, net toen deze zonder uitnodiging openging.
Toya liep regelrecht naar binnen, zocht meteen zijn doelwit en zag Kyou op de bank liggen. “Wat is er in godsnaam aan de hand met Kyoko?” Hij kwam meteen ter zake.
Kyou's ogen schoten naar Toya, maar zijn gezicht toonde geen interesse in de vraag.
Toya kende Kyou's humeur beter dan wie dan ook, en hij wist dat hij niet eens naar hem zou hebben gekeken als hij niet al een zenuw had geraakt. Kyou lezen was een wetenschap voor hem. Zelfs een oogwenk betekende iets als het van Kyou kwam. Toya ging tegenover hem zitten in een overvolle stoel.
“Kom op, ik ben niet dom. Als je wilt dat ik haar bescherm, moet je me vertellen waarom. De rest van ons staat tenslotte alleen, dus waarom is ze anders?” Hij spuugde, alsof hij walgde van de gedachte. “Ze is maar een zwak mensenmeisje.”
Toya pakte de klauwhand, die hij plotseling om zijn keel geklemd vond, en keek in het zeer boze gezicht van Kyou.
“Je zult doen wat ik zeg,” Kyou's stem beefde van woede.
Toya's ogen vernauwden zich. Nu wist hij dat er iets aan de hand was. “Goed.” Siste hij en werd beloond met zijn vrijlating. Hij zag Kyou's woede onmiddellijk verdwijnen toen hij terugkeerde naar zijn eerdere plek tegenover hem, zijn koude masker terugvallend als een schild waar hij zich achter verborg. Toya schudde zijn hoofd. “Je moet me vertellen waarom ze zo belangrijk is voor ‘jou’. Hij legde de nadruk op het laatste woord.
Kyou mompelde wat. Hij had Toya opgevoed sinds de dag dat hij werd geboren. Hij had geweten dat zijn broer nabij was, vanaf het moment dat Toya adem had gehaald in deze wereld en hij hem had gestolen van ouders die hem niet zouden hebben begrepen. Het was hetzelfde als bij zijn andere broers en zussen, hoewel Kyou er een tijdje voor had gekozen om op afstand over hen te waken.
Hij had gehoopt Toya's persoonlijkheid op de één of andere manier anders te maken, maar het leek erop dat het hem naar dit leven was gevolgd, wat hij ook had gedaan om te proberen het te veranderen. Waar het op neer kwam was dat Toya nog steeds Toya was, ongeacht het leven dat hij leidde. Hij dacht dat een ontmoeting met Kyoko misschien herinneringen aan het verleden zou hebben opgeroepen, maar zijn broer vertoonde tot nu toe geen tekenen, alleen interesse. Zijn ogen vernauwden zich bij de gedachte.
“Voel je niets voor haar?” Vroeg hij op een toon die Toya deed huiveren.
“Moet