Рақамли қалъа. Дэн БраунЧитать онлайн книгу.
Танкадо энди аралашолмайди? – Нуматака унинг овозидаги ишончни илғади-да, ўйлаб туриб деди: – У ҳолда сиз билан келишув тузишимизга тўғри келади.
– Ўзим сиз билан алоқага чиқаман, – деди овоз ва гўшакни ташлади.
Ўн тўртинчи боб
Беккер жасадга қаради. Ўлимига бир неча соат бўлган эса-да, осиёликнинг Қуёшдан қизарган юзидан бошқа ҳамма жойи оч сариқ тусда эди. Фақатгина юраги устида кичкина жой кўкариб турарди.
Ҳойнаҳой юрак массажидан қолган доғ бўлса керак. Таъсир қилмагани чатоқ бўлибди, ўйлади Девид ва яна мурданинг қўлини ўрганишга киришди. Беккер умрида бунақасига дуч келмаганди. Ҳар бир қўлда атиги учтадан қинғир-қийшиқ бармоқ бўлиб, улар буралиб, бир-бирига қўшилиб кетганди. Бироқ йигит бармоқларнинг бу тарзда шаклланганга эътибор қаратмаганди.
– Сиз ҳақ экансиз, – хитоб қилди лейтенант хонанинг нариги бурчагидан туриб. – У япониялик экан, хитойлик эмас.
Беккер унга ўгирилди. Зобит ўликнинг паспортини ушлаб турарди.
– Ўрнингизда бўлганимда уни ўқимаган бўлардим! – деди Девид юмшоқлик билан. Ҳеч нарсага тегманг, ҳеч нарсани ўқиманг.
– Энзай Танкадо… Январда туғилган…
– Илтимос, – деди йигит яна илтифот билан, – паспортни жойига қўйинг!
Зобит ҳужжатга яна бир қаради ва буюмлар уюми орасига қўйиб қўйди.
– Бу йигитда 3-тур виза бор экан. Испанияда бир неча йиллар қолиши мумкин эди.
Девид қурбоннинг қўлини ручка билан итарди.
– Балки у шу ерда яшагандир.
– Йўқ, ўтган ҳафта келган.
– Балки Испанияга кўчиб ўтмоқчи бўлгандир, – деди Девид гапни қисқароқ қилиш илинжида.
– Бўлиши мумкин. Омадсиз ҳафта. Қуёш уриши ва юрак хуружи. Бечорани ажал етаклаб келган экан, – жаврашда давом этди лейтенант.
Беккер унга жавоб бермасдан, қўлни текширишда давом этди.
– Ўлими вақтида унда ҳеч қандай тақинчоқ бўлмаганига ишончингиз комилми? – сўради у бироз вақт ўтгач.
Зобит кўзини катта очди:
– Тақинчоқ?
– Ҳа, бу ёққа қаранг-да.
Лейтенант хонани кесиб ўтиб, мурда ёнига келди. Танкадонинг чап қўли териси Қуёш сабаб қорайган бўлса ҳам, кичкина бармоғининг ичкари қисмида нур тегмаган ингичка чизиқ ажралиб турарди.
Беккер ўша чизиқни кўрсатди:
– Бу ерни Қуёш урмаганини кўрдингизми? Унинг бармоғида узук бўлган.
– Узук? – зобит Девиднинг топилмасидан ҳайратланди ва мурданинг бармоғини қайта текширгач, хижолат тортганидан қизариб кетди. – Эй худойим! – қиқирлади у. – Демак, айтганлари рост эканда.
– Кечирасиз? Нимани назарда тутяпсиз? – сўради Девид паст овозда.
Лейтненат ишончсизлик билан бошини ликиллатди:
– Олдинроқ айтмаганим учун узр бу ҳақда… Мен шунчаки у чолни жинни деб ўйлагандим.
Беккернинг юзи тундлашди:
– Қайси чол?
– Тез ёрдамга қўнғироқ қилган аллақандай канадалик сайёҳ. У узук ҳақида тинмай гапирди. Унинг испанчаси шунчалик расво эдики, эшитишга тоқат қилолмадим.
– У