Oko Dajana. Pingpongista. Józef HenЧитать онлайн книгу.

      Wypiłem jeszcze jedną wódkę. Na dzisiaj dosyć, pomyślałem, Hanka ma rację, rozpiję się. Miałem ochotę do niej zadzwonić. Wiewióreczko, powiem, to ja zabiłem lichwiarkę z Petersburga, pieniądze zdeponowałem w szwajcarskim banku, narzędzie zbrodni ukrywam pod poduszką. Telefon znajdował się w jadalni. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem, że wdowa po profesorze drzemie w fotelu obok radia, nastawionego, jak zwykle, na Wolną Europę. Chwilę słuchałem komentarza. Biurokracja i drętwota hamują u nas rozwój osobowości, tłumią wszelką inicjatywę itd. Tekst wydał mi się znajomy. Jakbym już gdzieś słyszał. I nagle nabrałem pewności: znam ten tekst. Odwijał się w mojej pamięci, zdanie po zdaniu, jak zwój zatartego papirusu. Skąd… skąd go znam? Chyba sam to kiedyś napisałem. Słuchałem z narastającym zdumieniem. Przecież to moje, to zdanie, które brzmiało, zaraz, jakże ono tam, moja pamięć przedzierała się przez gęstą mgłę, tak, to ja, chyba kiedyś, tak samo, kiedy to było, ale to moje słowa, moje, ta sama kolejność, przebijałem się przez mgłę. Komentator przestał mówić, spiker podał nazwisko autora, nie moje, ale ja już wiedziałem, że to taka ich gra, kiepska zmowa, ukrywają moje nazwisko, bo nie chcą mnie wkopać, ale musiała być taka chwila w moim życiu, kiedy wyciągnęli ode mnie ten tekst, oddałem się beztrosko na usługi wrogiej propagandy – to dręczące, że nie pamiętam, jak to się stało – ale Kapucha wie i o to właśnie idzie.

      Napisałem. Na pewno. Zobaczyłem siebie przy biurku, jak, pochylony nad papierem, piszę w tajemnicy tekst, w którym daję upust swoim jadom. Od czasu do czasu podchodzę na palcach do drzwi, nasłuchuję, czy nikt nie idzie, do nikogo nie mam zaufania, nawet do profesorowej, której mąż padł w powstaniu tysiąc dziewięćset czterdziestego czwartego roku. Byłem więc kiedyś konspiratorem, tylko o tym nie pamiętałem. Jak mogłem zapomnieć! Kiedy to było? Tego też nie pamiętałem. Pamiętałem tylko, że pisałem, zaciskając gniewnie szczęki, rzucając złe błyski. Wylewałem z siebie wszystko. Zdania śmigały lekko jak baloniki. Dużo zdań, ale nie potrafiłem ich uchwycić i przygwoździć w pamięci. Wreszcie postawiłem słowo „koniec”. Musiałem się jakoś podpisać – jak? Nie pamiętam. Może imieniem…? Krzysztof…? Chyba Krzysztof. Tak, Krzysztof, stwierdziłem i ucieszyłem się, że odnalazłem to w pamięci. Ale co dalej? Przecież musiałem im to jakoś przekazać. Ale jak? Jak się przekazuje takie rzeczy? Może listownie? Do znajomych za granicą…? Od śmierci ojca nie miałem nikogo za granicą. Może obcemu dyplomacie? Pojęcia nie mam. A jednak im przekazałem. Trzeba sobie przypomnieć. Zamordowałeś staruszkę, przyznaj się. Chyba jednak dyplomacie. Miał srebrne włosy i palił cygaro. Spotkaliśmy się w ogródku kawiarni Europejskiej. Położyłem kopertę z maszynopisem na krześle stojącym obok jego krzesła. Kiedy miał odejść, zabrał tę kopertę. Ja siedziałem przy sąsiednim stoliku z Beatą i jadłem lody. Widziałem teraz wszystko dokładnie: srebrnowłosego cudzoziemca, Beatę wydłubującą rodzynki z lodów, twarz kelnerki nachylającej się nad nami z rachunkiem. Pamiętałem nawet lękliwe bicie swojego serca, pamiętałem tak dobrze, że teraz wszystko to na nowo odczuwałem: ściskający gardło lęk, huczenie w skroniach. A więc to było tak, pomyślałem, jednak było, ale może oni nie wiedzą, lepiej się nie przyznawać, będę unikał Kapuchy.

      Profesorowa otworzyła oczy i wykrzyknęła w popłochu:

      – A, to pan! Zdrzemnęłam się, prawda?

      – Ależ skąd – zaprzeczyłem. – Słuchała pani z zamkniętymi oczyma.

      – Bardzo pan miły. Ale ja się czasem lubię zdrzemnąć. A pan?

      – Ja śnię na jawie. Można zatelefonować?

      Nie zastanę jej w domu, myślałem, nakręcając numer. Wszystko przeciw mnie. Ale nie, zastałem.

      – Ach, książę pan! – wykrzyknęła Wiewiórka, usłyszawszy mój głos. – Raczyłeś sobie przypomnieć.

      – Cały czas pamiętałem. Tylko…

      – Znowu jakieś kłamstwa?

      – Właśnie, Wiewióreczko. Kiepsko ze mną.

      – To kara za to, że mnie zaniedbujesz – odparła beztrosko. I nagle spoważniała. – Znowu coś?

      – Sam nie wiem. Coś w rodzaju halucynacji.

      – Pijesz? – spytała.

      – Umiarkowanie. Naprawdę. Mam ci i ja swoje stresy. Mogłabyś mnie opisać jako przypadek szczególny. Powolutku, krok za kroczkiem, zmierzam ku temu, żebyś się mną zajęła.

      – Krzysiu – powiedziała. – Krzysiu, kochanie – starała się mnie przekonać. – Jesteś najnormalniejszy z normalnych. Pamiętaj, ja ci to mówię. To oni są nienormalni, rozumiesz?

      – Nie mówi się takich rzeczy przez telefon – przypomniałem ja, człowiek normalny. – Ten pan, który sobie słucha, może cię źle zrozumieć.

      – Zadzwonię do ciebie.

      – Nie, ja do ciebie.

      – Kiedy?

      – Jak poczuję się lepiej.

      Odłożyłem słuchawkę. Profesorowa powiedziała:

      – Zrobię panu gorącej kawy.