Ena Murray Omnibus 34. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
regtig nie wil glo dat hierdie aardse paradys, nes alle ander paradyse, seker ook maar êrens ’n slang sal hê nie.
“Ja. Dis van Arabiese oorsprong. In die tiende eeu het ekspedisies vanaf die Persiese Golf hier aangedoen. So ook het die Polinesiërs van die Stille Oseaan op hul reise na Madagaskar gereeld hierdie eilandgroep in die twaalfde eeu besoek. In 953 het inboorlinge van Madagaskar en die Shiraz-Arabiere hulle hier kom vestig. Die eilande is die eerste keer in 1500 deur Portugese seevaarders gewaar, en deur die Franse en Engelse in 1530. In die sewentiende eeu was hierdie eilandgroep baie gewild onder seerowers om as skuilplekke te dien om die ryk belaaide handelskepe voor te lê en te buit. Berugte name soos dié van Kidd, Quail, Davey Jones en selfs kaptein Swartbaard was onder hulle.” Hy glimlag vir haar groot ronde oë. “Verder het sultans vanuit die Ooste hulle hier kom vestig en was gedurig met mekaar in oorlog gewikkel. Ook Maleisiese seerowers het die eilandgroep gedurig ingeval en geplunder. Daarom is die bewoners van die Comore van baie gemengde bloed.”
“Maar jy is Frans. Van wanneer af is jy hier?” Sy voel nou meer vrymoedig om hom persoonlike vrae te vra.
Hy gee ’n fyn glimlaggie. “Ek is hier gebore . . . en ek moet bely dat daar in my voorgeslagte ook heelwat . . . e . . . interessante vermenging plaasgevind het, veral van Arabiese kant. Sinbad kon my voorvader gewees het!”
Erika frons en soek in haar geheue rond. Daardie naam klink bekend. Sy onthou sy het eenmaal as kind ’n film gesien, getitel Sinbad the sailor. Maar hierdie Sinbad die Seeman was geen gewone matroos nie. Hy was sommer ’n volbloed seerower, wat nie net allerhande kosbaarhede in die swerftogte op see van niksvermoedende prooi geroof het nie, maar ook die een mooi meisie na die ander as buit opgeëis het. Natuurlik het hulle aanvanklik hard terugbaklei, maar dit was nie lank nie, of hulle was soos klei in die arms van hierdie uiters aantreklike skurk. Sy kan nog onthou hoe sy haar vir hulle vererg het.
Sy word sydelings met ’n diep geamuseerde blik dopgehou, maar toe sy weer vinnig speurend na hom kyk, word dit vinnig onder beheer gekry.
Skielik is die ou onrus weer terug in haar. Hoe meer sy die man langs haar beskou, hoe moontliker word dit dat hy haar die waarheid vertel het. In haar verbeelding begin sy hom aantrek in sy voorvader se mondering: geknoopte kopdoek om die kop, ’n Arabiese simitar in die hand, wit pofmoubloes, kamarband om die middel en ’n nousluitende kuitbroek . . . en hy pas kompleet in die rol. Selfs die blas vel en donker oë pas volmaak.
En dan sal hy na hom aard ook . . . dieselfde wilde, ontembare bloedlyn sal na hom oorgedra wees . . . ’n man wat eenvoudig vat as hy iets wil hê, wanneer hy dit wil hê, hoe hy dit wil hê . . . en hierdie man is besig om haar na sy skuilplek te karwei . . . Nog erger . . . hy hoef nie eens vir haar te geveg het soos sy oorgrootjie vir sy genotjies nie. Nee. Hy stuur sommer net ’n vliegtuigkaartjie . . . en sy klim sommer in die vliegtuig. So eenvoudig is dit!
Al haar ou vrese, en ’n hele boel nuwes, is terug op die voorgrond. Sy hoor skaars wat hy verder te vertel het.
“Jy het seker opgemerk dat die eilandgroep soms die indruk wek van ’n maanlandskap, daarom dat daar ook soms na die Comore verwys word as Al-Kamar, wat die maan beteken.” Sy aandag is by die stuur en hy kom nie agter dat sy passasier se oë stokstyf in haar kop staan nie. “Hier onder ons lê die wêreld se grootste ingeslote strandmeer. Ek gaan nou land.”
Dis nie die daling van die vliegtuig wat maak dat haar maag draai nie. Sy voel behoorlik mislik van vrees. Die besef dat hierdie man haar na enige plek kan neem, enigiets met haar kan doen, laat haar koud word. Dat ’n mens skatryk is, verander niks daaraan dat jy ’n skurk is nie. Dat jy uiterlik beskaaf en baie, baie aantreklik voorkom, verander niks aan ontembare en onbeheerste drange wat jou doen en late regeer nie. Die sekerheid het nog altyd in haar gelê dat sy hierheen genooi is met ’n doel, en in hierdie oomblikke word dit ’n voldonge feit waarvoor sy haar kop op ’n blok sal neerlê. En sy is magteloos . . . heeltemal magteloos om wat ook al vir haar wag, af te weer. Tog . . .
Sy klim uit die vliegtuig voordat hy haar kan bereik om haar te help, ’n wanhopige vasberadenheid in haar oë. As Sinbad junior darem dink dat sy so maklik soos ’n ryp appelkoos in sy skoot gaan val soos sy voorvader se prooi, wag daar vir hom ’n verrassing.
Dis weer ’n private aanloopbaan waar hulle geland het, sien sy. Die skurk moet stink van die geld. Seker van oupa Sinbad geërf.
“Die huis is net hier agter die bome.”
Oomblikke later kom sy botstil in haar spore tot stilstand. Die “huis” soos hy daarna verwys het, is ’n Oosterse kasteel. Genestel in die groen hart van boom en plant, afgewissel met spatsels baldadige rooi, geel en pienk blommende rankers en struike, staan dit voor haar soos ’n foto van Oosterse weelde. Die kenmerkende geur van die eilande het skielik in haar neusgate verander na die subtiele geur van brandende wierook. Daar is torinkies, groot boë en koepeltjies met koepelvensters waarvan die traliewerk soos die fynste kantwerk vertoon. Daar is pilare met krulle en marmerblink breë trappe en ’n spuitende kaal beeldjie in die middel van ’n visvywer. ’n Rooi reën van bougainvillea val vanaf die eerste verdieping na benede en twee gebeelde maanhaarleeus met omkrultone en oop bekke waarin die slagtande ontbloot staan, kyk op haar neer vanuit twee nisse weerskante van die hoofingang. En sy wéét sommer hoe die binnekant lyk: Persiese matte op marmervloere, lae tafels en rusbanke in diep wynrooi gestoffeer met vergulde armleunings. Koperketels en ornamente uit die Verre Ooste, bediendes geklee in lae drapeersels, met neergeslane ooglede en skinkborde waarop die fynste geslypte glase staan, die rooi wyn soos bloed in die kraffie daarnaas . . . En ’n harem êrens agter kanttralies . . . en gesluierde vroue wat wag . . . en die ligte bries wat speels deur chiffon-afskortings en harpsnare waai . . .
Sy knip haar oë, druk haar handpalms teen haar mond. Sy is aan die mal word! Sy sien nie regtig wat sy sien nie. Sy kan nie regtig sien wat sy sien nie!
Agter haar het die man ook tot stilstand gekom. Hy het haar snak na asem gehoor. “Hou jy daarvan? Ek is al so gewoond daaraan dat ek dit nie meer regtig raaksien nie. Maar dit is seker indrukwekkend om dit vir die eerste keer te sien.”
Vreesaanjaend, bedoel jy! dink sy met koorsige verstand, heeltemal paniekerig nou.
Sy wurg die vraag uit: “Jy het . . . seker ’n . . . harem ook?”
“Ja. Die plek is oorspronklik deur ’n sultan gebou en natuurlik was daar ook haremkwartiere. Kom ons stap nader.”
Haar hartspier word vir die tweede keer binne sekondes slap. ’n Gil skeur deur die lug, die vrees en angs trillend in die rou, skerp klank. Dis of die fyn traliewerk voor die vensters daarvan bewe. Dan ’n gemartelde vrouestem wat na bo roep: “Allah! Allah!”
Sy staan versteen in haar spore terwyl die man agter haar verby bars en die breë trap opstorm. Die volgende oomblik trek haar hartspier saam, lewe vloei terug in haar en sy spring ook weg en storm blindelings in ’n ander rigting. Daar is net een gedagte in haar kop: Sy moet hier wegkom, so gou moontlik en so ver moontlik.
Op haar pad na wie-weet-waar word alles wat pla sommer in die hardloop uitgetrek. Eerste waai haar polvyskoene. Toe volg haar snyerspakkie se baadjie. As daar in hierdie stormloop na bevryding net tyd was daarvoor, sou die nousluitende romp ook gewaai het, maar sy pluk dit sommer in die hardloop tot ver bokant haar knieë op en druk dit aan weerskante by ’n stukkie onderklere in sodat dit soos ’n gepofde minirompie met ’n valletjie om haar staan. Haar vaart word eindelik deur die meer voor haar gestuit.
Wanhopig kyk sy om haar rond. Sy is nie ’n danige swemmer nie, maar eer sy lid van ’n harem word, durf sy liewer die wêreld se grootste ingeslote strandmeer aan.
Toe gewaar sy die roeibootjie wat aan die waterkant lê. Met ’n snik storm sy daarop af, stoot dit in die water en spring in, gryp die roeispane vas.
“Haai! Wat maak jy daar?”
Dis vir haar aansporing genoeg om al die krag wat nog in haar oorgebly het, agter die roeispane te sit. Dit gaan ’n bietjie woes aan die begin. Sy het in haar lewe nog nie ’n roeispaan vasgehou nie. Dis links, dan regs, maar die water tussen haar en hierdie onheilsnes word tog wyer.
’n