Die ongebore uur. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
van die kliniek. Ek sal eendag by hulle oorneem.”
Sy wenkbroue lig effens. “Het u nie broers of susters nie?”
“Nee. Ek is die enigste kind. O, genade, ek is laat vir my volgende lesing. U sal my moet verskoon, asseblief.”
Hy kyk haar peinsend agterna, laat sy blik dan sak. Interessant . . .
Terwyl sy haar plek in die volgende lesingsaal inneem, voel Inge baie tevrede met haarself. Sy het hom genoeg gegee om oor na te dink. Sy is seker hy gaan haar die volgende keer eerste nader.
Sy is nie verkeerd nie. Ná sy volgende lesing keer hy haar voor toe sy uitstap.
“O, juffrou Buchner, as u ’n oomblik te spaar het . . .” Toe sy hom bereik, vra hy: “Het u nou dadelik ’n lesing?”
“Nee. Eers vanmiddag weer.”
“In daardie geval . . . Ek het gewonder of u nie ’n koppie koffie saam met my wil gaan drink nie?”
“O, dit sal lekker wees, dankie.”
Hy neem haar nie na die gewone saamdromplek van die studente nie, maar na ’n klein restaurantjie waar hy vir hulle albei koffie bestel en vir haar ook appeltert met room.
Hy glimlag goedig. “Natuurlik moet jy iets eet. ’n Student is altyd honger. Ek weet!”
“Maar wat van jou?” vra sy nou ook op informele toon.
Hy skud sy kop. “Nee, dankie. Daar wag vir my ’n groot middagmaal. Ek kan nie nou iets eet nie. Maar geniet jou appeltert gerus.”
Sy voel haar hart in haar skoene sak. Dan is hy getroud.
Hy sien die verandering op haar gesig onmiddellik. “Wat is verkeerd?”
“O, niks. Niks nie. Dis net . . .” Sy tas wild in haar gedagtes rond. “Ek verlang huis toe vandag.”
“Dan het ek reg bestel. Daar is niks so goed vir verlange as ’n groot stuk roombedekte appeltert nie!”
Sy lag. Hy is regtig gaaf. Jammer die man is getroud . . . Baie jammer . . . Haar gesig versober weer by hierdie gedagte en hy kyk haar begrypend aan. Sy is ver van die huis af, eintlik heeltemal alleen in ’n vreemde land. En sy is nog jonk . . .
“Hoe oud is jy, Inge, as ek mag vra en jou so mag noem?”
“Natuurlik. Ek is nie skaam – of moet ek sê: nóg nie skaam? – vir my ouderdom nie,” terg sy en doen haar bes om oor haar teleurstelling te kom. “Ek is amper vyf-en-twintig.” Sy is oorbewus van die feit dat hy weet wat haar naam is. Dan het hy tog belanggestel, genoeg belanggestel . . . Sy vang haar onderlip vas. Dis jammer, want dis so vergeefs . . .
“En ek mag jou maar Inge noem?”
“Natuurlik.”
“My naam is Günther.” Sy kyk na hom en hy vervolg toe sy nie dadelik reageer nie: “Ek is seker al oud in jou oë, maar jy mag my maar op my voornaam noem.”
“Hoe oud is jy?” vra sy vrymoedig.
“Op pad vyf-en-dertig toe. Tien jaar ouer as jy.”
“Dit maak nie saak nie.” Sy swyg vinnig. Nee, dit sou nie saak gemaak het as . . .
Hy sit haar stil en bestudeer, vra dan versigtig: “Is die groot verlange huis toe of na ’n spesifieke persoon?”
Sy skud haar kop. “Daar is geen spesifieke persoon nie. Ek is te besig met my studie. Die Meissner-kliniek stel baie hoë eise en die feit dat ek Albert Meissner se agterkleinkind is, verseker my nie vanselfsprekend ’n plek daar nie. Ek moet my as dokter bewys.”
“Maar jy het my laat verstaan dat jy die erfgenaam is.”
“Net as ek my plek vol kan staan. Jy ken nog nie my ouers nie. Ek het dit van kleins af gehoor. Ek moet die amp waardig wees of . . . Daarom het ek tot dusver nie tyd gehad vir ander dinge nie. Ek moet my voorberei vir die toekoms.”
Sy oë is stip. “Dis vir jou baie belangrik, is dit nie? Dat jy eendag aan die hoof van die Meissner-kliniek sal staan?”
“Dit was nog altyd die belangrikste ding in my lewe,” antwoord sy onomwonde. “Jy sal verstaan as jy eers daar was, alles gesien het; die atmosfeer ervaar het, die . . . Dis moeilik om te verduidelik. Jy moet dit self ondervind. In die gange stap. By Albert Meissner se borsbeeld in die ingangsportaal stilstaan . . .”
“Ek gaan jou een aand huis toe nooi sodat ons verder kan gesels. Ek wil graag meer hoor van die Meissners in Suid-Afrika.”
Sy aarsel. Sy voel nie daarna om hierdie man beter te leer ken as hy reeds ’n vrou het nie. Hy dien dan vir haar geen doel nie. Maar hoe kan sy summier weier? Sy het immers eerste die familieverband opgehaal.
Hy sien haar aarseling, vervolg: “Ek verseker jou daar is geen bymotiewe nie.”
Sy voel verleë onder sy spottende blik. Hierdie man is soveel wyser as sy, het soveel meer mense- en lewenskennis as sy. Hy sal seker die stuipe kry as hy moet weet hoekom sy hom in die eerste plek genader het. Sy voel vererg toe sy voel hoe ’n warmte oor haar gesig stoot. Sy protesteer vinnig: “Ek het nie gedink . . . ek bedoel . . .”
Hy lag, lê sy hand oor hare op die tafel. “Toe maar. Ek weet. Ek terg jou maar net ’n bietjie. Ek begryp jou program is seker baie vol. Benewens jou studie, bedoel ek. ’n Meisie soos jy . . .” Sy blik gly oor haar gesig, oor die gedeelte van haar lyf wat sigbaar is. Sy is so mooi en so jonk . . . so ongeskonde! En so onervare! Hy ervaar skielik ’n drang om haar te vat en êrens te gaan wegsteek waar die lewe en sy ontnugtering en gebroke drome haar nie kan bykom nie.
“Natuurlik sou ek graag een aand wou oorkom as dit u pas, dokter.”
Sy wenkbroue lig. “Hoekom skielik weer so formeel? Familie noem mekaar op die voornaam, dan nie?”
Weer voel sy verleë, wens sy uit haar hart hy was nog ’n vrygesel. Hy sou so ideaal by haar plan ingepas het.
Soos ’n soet kind gehoorsaam sy: “Dankie, Günther. Ek sal graag kom.”
“Dis beter. Kom ons reël dit sommer nou. Watter aand pas jou? Vir my is enige aand reg. Kies jy.”
“Vir my ook eintlik.”
“Wel dan? Môreaand?”
“Maar moet jy nie eers by jou vrou uitvind of dit haar pas nie?”
Sy sien sy gesig verstil. Dan kom sy stem egalig: “Ek het nie ’n vrou nie.”
“O.” Sy bid net dat haar groot verligting by die aanhoor van hierdie woorde nie in haar impulsiewe uitroep weerklank vind nie. Dis te goed om waar te wees!
“Dan maak ons dit môreaand. Sal ek jou kom oplaai?”
“Dis nie nodig nie. Ek het ’n motor. Gee my net jou adres.”
Ná hierdie gesprek sukkel Inge om haar volle aandag by haar lesings en studie te bepaal. Veral in die lesingsaal waar Günther Meissner die volgende dag op die podium is, vind sy dit amper onmoontlik om te konsentreer op wat daar gesê word. Want Günther Meissner word van hoek tot kant, van bo tot onder beskou, bestudeer, opgeweeg teen die standaarde wat deur die Meissners aan die suidpunt van Afrika gestel word . . . en elke keer kom hy met vlieënde vaandels daarvan af. Koelkop word elke aspek in oënskou geneem, van nader bekyk en getakseer, net soos ’n boer baie versigtig die stoetram op die veiling deurkyk om seker te maak dat hy waarde vir sy geld kry. Sy glimlag effens by haarself. Wat ’n vergelyking! Maar dis eintlik presies wat dit is. Sy is besig om ’n stoetram vir die Meissner-nageslagte uit te soek. Sy is bereid om haarself te gee vir haar ideaal, maar dit moet die moeite werd wees.
“Juffrou Buchner . . .”
Sy knip haar oë vinnig, dwing haar gedagtes terug na die werklikheid. “Ekskuus, dokter?”
Daar is ’n fyn glimlaggie in sy oë, maar sy stemtoon is formeel: “Ek het u