Die ongebore uur. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
vind dit blykbaar vreemd dat hulle op pad terug niks vir mekaar te sê het nie. Albei is te diep in eie gedagtes versonke, heimlik dankbaar dat die ander een nie probeer geselsies aanknoop nie.
Toe hulle voor die huis stilhou, vra sy: “Het jy nie familiefoto’s nie? Ek sou graag die res van die familie wou sien.”
Hy aarsel. Dit sal beter wees as sy liewer nou gaan, maar hy antwoord: “Ja. Ek het baie foto’s. Ek sal jou op ’n ander keer wys. Dis nou al baie laat . . .”
Sy moet baie onnosel wees om nie die skimp te vang nie, maar sy hou haar skielik dikvellig. “Dis nog nie só laat nie. Ek sal dit graag vanaand nog wil sien.”
Hy het geen keuse nie. Hy moet haar weer na binne lei, en toe sy met die twee albums op haar skoot sit, sê hy: “Die meeste is maar uit my jeugjare en studentedae en jy sal dit seker vervelig vind. Daar is hier en daar ’n familiefoto. Hier, byvoorbeeld. Dis my ma en pa.”
“Is jy die enigste kind?”
“Ja, maar ek het ’n klomp neefs en niggies. Wag, hier is hulle.”
“Kom sit hier langs my en vertel my wie is wie,” nooi sy ongeërg. Sy luister met een oor terwyl sy die hand bestudeer wat voor haar op die album lê. Die fyn hande van ’n dokter . . . Hy is die regte man . . . Ongemerk gaan haar hand na haar midderif.
“. . . en dis Hanz, Dieter se broer en . . .” Sy voel die bostuk van haar skouers afgly, sien sy hand op die blad ruk. “En hierdie meisie is hul suster . . .”
“Sy is mooi. Wie is hierdie een?”
“Dis . . .” Sy kyk vraend op na hom, betrap sy blik glad nie naby die foto’s voor hulle nie. Hy behoort ’n goeie uitsig te hê op wat sy bedoel hy moet sien.
“Ons kan op ’n ander dag die foto’s verder bestudeer. Dis al laat. Ons moet gaan slaap.” Sy stem klink kortaf, sy lippe is styf.
“Ek is nog glad nie vaak nie. Is jy?” vra Inge en hou die aartjie dop wat langs sy slaap klop.
“Ons moet gaan slááp, Inge.” Dit klink soos ’n bevel, maar hy beweeg nie.
Sy kyk nou reguit na hom, leun nader. “Moet ons?” Sy blik breek weg van die vroulike rondings, sak in haar oë af. “Wil jy régtig nou gaan slaap?”
Sy hoor hom sy asem intrek. “Inge, jy . . . speel met vuur. Jy is nog te jonk . . .”
“Is ek?” Haar kop rus byna teen sy boarm.
Hy frons hewig. “Maar jy weet nog niks van . . . hierdie dinge af nie. Kom, ons moet gaan.”
Skielik lê haar kop vas teen sy skouer, kyk die blou oë na hom op, voel hy hoe sy hand teen haar kaal vel gedruk word. “Dan is dit tyd dat ek begin leer, nie waar nie?” Die sagte mond hier teenaan sy ken glimlag verleë, soebat: “Ek wil graag leer, Günther.”
Sy hoor hoe hy sluk. Sy lippe stry nog, maar sy hand bly waar sy dit gesit het. “Inge, ek het jare laas ’n vrou in my arms gehad. Ek wil nie van jou onskuld en onkunde misbruik maak nie, maar ek is net ’n mens. Laat ons nou loop.”
Maar haar linkerhand beweeg reeds teen sy wang op, streel oor sy oor, gly stadig, sensueel agter om sy nek. “Maar dis ék wat vra. Hoe kan jy dan misbruik maak? Ek wil graag leer . . . maar van jóú leer.”
Die drukking van haar hand teen sy agterkop laat hom meegee. Hulle oë is enkele sentimeter van mekaar. “Hoekom ek? Ek is jare ouer as jy?”
“Miskien is dit een van die redes. Ek vertrou jou.” Sy lig haar lippe na syne op, vra op ’n fluistertoon: “Moet daar ’n rede wees? Kan ons dit nie net saam geniet nie?” Haar lippe streel syne rakelings. “Hoekom nie, Günther?”
“Inge, nee!” Dis ’n uitroep gevul met selfkastyding. “Ek wil jou nie skend nie!”
“My skend deur van my ’n vrou te maak?” Sy trek effens terug, maar hou haar hand teen sy agterkop. “Ek het al gewonder, as ek so om my kyk, of ek nie dalk die enigste maagd aan Hamburg se universiteit is nie.”
Sy gesigspiere speel soos selfbeheersing en begeerte teen mekaar stry. “Is jy ’n maagd? Dan durf ek nog minder . . .”
Sy verslap plotseling haar greep, laat haar hand op haar skoot sak. “Ek sien. Jy stel nie belang in ’n onkundige maagd nie . . .”
“Dis nie waar nie!” Sy stem klink amper sissend. “Maar ek kan dit nie aan jou doen nie . . . jou ouers doen nie . . .”
Sy gee ’n sagte sug, laat haar ooglede sak. “Toe maar, Günther. Ek verstaan. Jy verkies jou vroue meer ervare en . . .”
Sy hande gryp haar skouers vas. “Dis nie waar nie! Daar was nog nooit ’n vrou ná my vrou se dood nie. Ook nie in die lang tyd wat sy siek was nie.”
Sy knik. “Ek glo jou. Dan is dit maar net dat ek nie die soort vrou is wat jou kan . . . bekoor nie. Ek wens dit was anders. Ek sou liewer van jóú wou leer wat daar alles te leer is.” Sy trek die skouerstuk terug oor haar skouers en haar bewende vingers soek na die hakie wat haar weer in ’n kuise, elegante dame moet verander. Maar voordat sy dit kan vashaak, is sy hand by, stoot hy die los stuk weg en die volgende oomblik lê sy lippe teen haar sagte vel. Bokant sy kop glimlag Inge oorwinnend, laat dan haar kop sak en druk haar lippe teen sy kop terwyl sy hom sonder protes toelaat om sy ontdekkingstog voort te sit. Toe sy lippe hare oopbreek, wonder sy of dit nou die passie is waarvan sy al so baie gehoor en gelees het en nog nooit self ondervind het nie . . . ’n mengsel van vrees en opwinding. Toe voel sy hoe sy een arm onder haar dye indruk en sy opgetel word. Hy dra haar dieper die huis in en sy is gereed om oor die drumpel van vrouwees te stap. Hierdie nag gaan ook vir haar ’n ontdekkingsreis wees . . . ’n ontdekkingsreis van Günther Meissner. En dit móét ’n sukses wees . . . want daar is veel meer op die spel as wat haar minnaar ooit van sou kon droom . . .
2
Toe Inge die volgende oggend wakker word, is daar geen teken van Günther nie. Nou eers sien sy hoe die slaapkamer lyk waarin sy haar maagdelikheid verloor het. Hierdie bed moet Günther eens met sy vrou gedeel het . . . Sy gooi die beddegoed van haar af asof sy op iets ongeoorloofs betrap is. Maar dis belaglik, vertel sy haarself. Die vrou is dood. Günther het die volste reg om ’n ander vrou in sy bed te hê. Hy het geen onreg of bedrog teenoor enigeen gepleeg nie. Net so min as wat sy dit gedoen het.
Sy spoel haar gesig in die badkamer af, kyk na haarself in die spieël. Sy ken haar naakte liggaam. Gister en eergister was dit presies dieselfde, vanoggend nie meer nie. Maar sy is nie jammer oor wat gebeur het nie.
Sy glimlag toe sy onder die stort instap. Arme Günther! Hy het van die begin af geen verweer gehad nie. So onervare as wat sy was, is daar in elke vrou die ingebore listigheid wat destyds aan Eva in die Paradys geskenk is en waarteen ’n man eintlik heeltemal weerloos is. ’n Beter tyd vir wat sy wou bereik, kon sy nie gekies het nie. Sy vrou was jare lank siek, nou reeds twee jaar lank dood, en hoewel ’n man van karakter, sterk beginsels en ’n gewete, kon hy die dringende roep van die natuur nie weerstaan toe bevrediging so openlik en vrygewig aan hom gebied is nie.
Terwyl die prikkels van die stortdruppels haar jong liggaam masseer, dink sy terug aan die nag wat verby is. Daar is ’n glimlag om haar mond. Hoewel sy geen vergelykings kan tref nie, voel sy op hierdie oomblik dit was ’n bevredigende nag vir albei. Sy is nie net in die lesingsaal ’n knap student nie. Sy glo hy voel vanoggend net so tevrede soos sy.
Sy stap onder die stort uit, druk eers die halfklam handdoek wat hy voor haar gebruik het teen haar wang voordat sy haar begin afdroog. Die laaste bietjie twyfel het uit haar verdwyn. Günther Meissner is die man wat sy gesoek het. Günther Meissner gaan die man wees.
Sy tref hom op die stoep aan en hul oë ontmoet. Hy kyk egter dadelik weg en sy voel die afsydigheid in hom aan.
“Môre, Günther.” Sy kom teenaan hom staan, haar hand gaan op om sy wang te streel, maar hy gryp haar pols vas voordat sy hom kan aanraak. Sy kake is weer geklem soos die vorige aand toe hy nog met sy gewete in stryd was.