Ena Murray Keur 14. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
oop. Met vertwyfeling op haar gesiggie kyk sy na die goedige gesig wat van die deur af onseker na haar glimlag. Sy sien die vreemde vrou nader stap en knik haar kop onseker. Toe voel sy hande teer oor hare skuif en ’n sagte stem sê: “Ek is tant Kitty. Ai, Madie, ons is so bly … so dankbaar …”
Die moederlikheid, die teerheid oorweldig haar en skielik lê sy teen die warm bors en snik haar vrese en onsekerheid uit. Sy is so dierbaar, hierdie tant Kitty van haar. Maar sy ken haar nie …!
Tant Kitty kyk hulpsoekend na Rudolf en dan voel Madie hoe sy uit die moederlike arms getrek word en ’n ander bors, ’n breë, sterk bors verskyn in haar gesigsveld. ’n Vreemde das, ’n vreemde hemp, ’n vreemde baadjie.
As hierdie man háár man is, moet sy tog sy klere ken. Miskien het sy dit nog self vir hom gekoop. Sy druk haar kop styf teen sy bors vas. Sy wil nie opkyk nie. Sy is te bang; netnou herken sy hom nie, is hy ’n volslae vreemdeling vir haar.
Sy hoor hom haar naam – Madie – hier teen haar voorkop fluister, die naam wat ook so vreemd en ongewoon klink. Sy weet hy wil hê sy moet opkyk na hom, na “Rudolf” wat so onbekend vir haar klink. Sy sluit eers ’n oomblik haar oë. Asseblief! Asseblief! Laat ek hom herken. Ek móét hom herken! Hy ís my man!
Stadig lig die ooglede, kyk sy op na hom. Die vrees en ontsteltenis in haar oë vertel hom die antwoord. Aan die een kant is hy verlig omdat sy hom nie herken nie. Dis beter so, veral ter wille van haar. Maar aan die ander kant is hy teleurgesteld. Saggies trek hy haar nader sodat haar kop weer in die holte teen sy skouer rus. Sy arms span nog stywer om haar toe hy die bewing van die skraal gestalte teen hom voel.
“Toe maar, dit sal alles regkom, kindjie. Daar is niks om oor ontsteld te wees nie. Ek en tant Kitty gaan jou netnou huis toe neem.” Hy laat haar teen die kussing terugsak en kom orent. Sy hart trek saam toe hy haar selfbewustheid en verleentheid sien. “Hoe voel jy? Is daar êrens iets seer?”
Sy hou haar oë afgewend. Sy wil nie na hom kyk nie, na die teerheid in sy oë nie, want sy voel skuldig. Dit is tog onmoontlik dat ’n mens nie jou eie man herken nie.
“Nee, ek het nêrens seer nie. Ek voel net baie moeg en … swak …”
“Dit sal ons by die huis regmaak. Ek moet nou eers gou ’n draai by my pasiënte maak. Tant Kitty sal solank jou goedjies inpak.”
Hy stap uit en haar blik volg hom totdat die deur agter hom toegaan. Toe kyk sy na tant Kitty.
“Tante, ek … ek is so jammer dat ek julle … julle nie herken nie. Ek voel so skaam daaroor. Hy … Rudolf voel seergemaak. Ek … kon dit sien …”
“Natuurlik nie, liewe kind. Ons is maar net te dankbaar dat jy lewe en terug is by ons.” Sy neem die gesiggie tussen haar hande en haar oë is teer en moederlik. Die gesiggie was nog altyd iets besonders, maar noudat die blou oë oop is, die gelaatstrekke weer lewe, al is dit met vrees en verleentheid, is sy nog meer besonders.
“Jy moet jou oor niks bekommer nie, Madie-lief. Ek en Rudolf sal na jou kyk. Niks en niemand sal jou skaad nie.”
Die blou oë kyk verward terug. “Hoe … bedoel tante?”
Tant Kitty draai vinnig weg en begin om die nagklere op te vou. “Ek bedoel maar net dat jy heeltemal veilig by ons is en dat jy jou nie moet bekommer oor die feit dat jy aan tydelike amnesie ly nie. Dit gebeur nogal baie algemeen met mense wat in ongelukke was. Later kom dit vanself reg.”
“Maar hoe het dit gebeur? Hoe het dit gekom dat ek onder ’n motor beland het, tante?”
Tant Kitty hou haar baie doenig met die inpakkery. Hier begin die vrae. Daardie eerste noodleuen van Rudolf het al en sal nog aanleiding gee tot baie ander, en hulle sal niks anders kan doen as om daarmee voort te gaan nie. Waar gaan dit eendag eindig?
Die kommer in haar groei aan. Dis alles so goed bedoel, maar sal dit nie miskien op die ou end vir hulle – vir haar en veral vir Rudolf, miskien ook vir hierdie pragtige kind – net groter ellende en hartseer bring nie?
Maar terugdraai kan hulle nie meer nie. Madie se gestel, en veral haar gees, het al te veel knoue weg om nou nog ’n skok te kan verduur. Ter wille van haar sal hulle moet voortgaan met die klug. As die kind nou moet hoor die polisie soek haar in verband met beweerde moord en aanranding, sal sy heeltemal ineenstort.
Sy slaag daarin om haar stem heeltemal ongeërg te hou toe sy antwoord. “Ag, jy weet mos hoe gebeur sulke dinge. Jy wou oor die straat stap en skielik was die motor daar. Gelukkig het jy nie ernstige beserings opgedoen nie. ’n Paar kneusplekke en ’n harde stamp teen die kop.”
“Hoekom was ek dan so lank bewusteloos?”
Tant Kitty aarsel. Ek en Rudolf sal in ons pasoppens moet wees. Hierdie klein meisie is nie ’n uil nie. Sy het netnou amper haar mond verbygepraat en die kind was gou om die effense vreemdheid in haar woorde te snap.
“Jou gestel is baie af, Madie-kind. Jy was siek voor die ongeluk … griep. Maar nou is alles weer reg.” Sy knip die koffer toe en draai om. “Rudolf kan nou maar kom. Ek is klaar. Dit sal lekker wees om jou weer by die huis te hê.”
Die blou oë wat met ’n vreemde, reguit blik na ’n mens kyk, ontsenu die ouer vrou. Dis moeiliker as wat sy gedink het om so skaamteloos vir die kind te lieg.
“Hoe lyk die huis, tante? Waar is dit?”
“Julle het ’n woonstel, voorlopig, totdat julle ’n huis raakloop. Ek bly in ’n ander voorstad.”
“Dan is ons nog nie lank getroud nie?”
“Nee.” Tant Kitty aarsel. Gits, sy het nooit gedink om Rudolf na hierdie besonderhede te vra nie. Hulle sal hul storie ordentlik agtermekaar moet kry. Die kind is vol vrae. “Julle is maar onlangs eers getroud.” Sy kyk verlig op toe Rudolf weer in die deur verskyn. Net betyds!
Die blou oë pen Rudolf op hul vreemde, reguit manier vas. Die eerste keer bekyk sy hom goed. Ek het ’n baie aantreklike man, dink sy vaagweg. En ons is nog nie lank getroud nie.
’n Ligte fronsie kerf tussen haar wenkbroue en vlugtig vat sy aan haar trouring. Die trouring lyk nie so vreeslik nuut nie. Sy het ook nie ’n verloofring nie, sien sy.
Hy kom nader, glimlag vir haar. “Trek net jou kamerjassie aan. Jy moet weer by die huis gaan lê.”
“Maar ek is nie siek nie,” protesteer sy flou terwyl sy hom toelaat om haar in haar kamerjas te help – ’n pragtige ligroos een wat, soos dit vir haar lyk, nog splinternuut is.
Sy laat haar ooglede verleë sak toe hy self die knope begin vasmaak. Sy is verspot; hy is mos haar man, benewens die feit dat hy ’n dokter ook is. Vrouens in nagklere is nie vir hom ’n snaaksigheid nie. Sy eie vrou gewis nie.
Tog kan sy nie help dat ’n verleë blos oor haar hals en wange spoel nie. Dis kompleet vir haar asof ’n wildvreemde man in haar slaapkamer ingekom het en nou eiegeregtig besig is om haar te help aantrek.
Sy stem klink rustig en kalm toe hy haar antwoord. Hy is gewis nie verleë of selfbewus nie. Hoekom sal hy ook wees?
“Jy moet nog baie rus, kleinding. Tant Kitty moet jou eers vet voer.”
Sy kyk vinnig op en weet nie dat haar oë haar groot verligting verraai nie. “Gaan tant Kitty by ons bly?”
Die twee mense kan nie anders as om die verligting in haar stem te bemerk nie. Met ’n vlugtige blik na Rudolf laat tant Kitty vrolik hoor: “Maar natuurlik, kind. Ek kan nie wag om jou te begin bederf nie.”
Sy glimlag bewerig en dankbaar terug. Haar keel wou toetrek by die gedagte dat sy saam met hierdie vreemde man na ’n woonstel gaan en daar alleen saam met hom moet bly. Maar tant Kitty sal darem ook daar wees.
Sy probeer alleen op haar bene staan, maar moet teen wil en dank vinnig na die sterk arm gryp. Weer voel sy die verleentheid oor haar spoel.
“Miskien sal jy nou besef dat jy nog te swak op eie bene is en dat ek jou eers moet help totdat jy sterk genoeg is?”