Ena Murray Keur 14. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
doen as aan die res!
“Wat sê vandag se koerante?” wil tant Kitty weet en hy antwoord sugtend: “Niks. Alles is meteens doodstil. Gelukkig het hulle opgehou om haar foto te plaas en hulle sê ook niks verder nie. Ek het elke koerant gekoop, maar dis skynbaar nou ou nuus.”
“Ons weet dus nie hoe ver die saak gevorder het nie.”
“Ja. Daar is ook geen manier waarop ons kan uitvind sonder om agterdog te wek nie.” Die telefoon lui en hy staan op. Hy sal maar te dankbaar wees as iemand hom vanaand ontbied. Dis beter dat hy so min moontlik in die woonstel is.
Dis matrone Nel aan die ander kant wat hom vra om gou na haar toe te kom. Sy het sekere inligting bekom waarin sy dink hy belang sal stel. Sy verduidelik nie verder nie, maar hy snap dadelik. Dis iets in verband met Madie. Hy aarsel nadat hy die telefoon neergesit het. Dis nou al gewoonte by hom om, wanneer hy die woonstel verlaat, sy “vrou” met ’n piksoentjie op die voorkop te groet, maar aangesien sy volgens haar siek en sat daarvan is, sal hy dit maar nalaat.
“Ek gaan gou hospitaal toe, tante. Ek sal nie lank weg wees nie.”
In die kamer hoor Madie hoe die voordeur agter hom toegaan en sy moet keer dat die trane nie weer van voor af begin loop nie. Sy voel nou heelwat beter nadat sy haar uitgehuil het en ook baie skaam.
Wat moet Rudolf van haar dink? dink sy ontsteld en ontevrede met haarself. Watter soort mens is sy om haar goeie man se bedagsaamheid in sy gesig terug te gooi en te sê sy vind hom vervelig? Liewe land, sy is ’n ondankbare skepsel en verdien om deur ’n motor omgery te word. En nou is hy vir haar kwaad. Hy is weg sonder die gebruiklike piksoentjie waarna sy so smalend verwys het. Nou mis sy dit. Dis tog beter as niks.
Tant Kitty moet vinnig ’n glimlag bedwing toe sy in die kamer kom met die koppie tee en in die groot, verskrikte oë vaskyk. Sy is darem nog baie jonk. Maar sy trek haar gesig op ’n sedige plooi. Sy sal Rudolf moet help, of hy sal later nie weet hoe om hom uit hierdie penarie los te draai nie. Hierdie klein klits het hulle in die holte van haar hand. Sy weet dit net nie.
“Is Rudolf baie kwaad vir my, tante?”
Tant Kitty gaan sit op die kant van die bed en laat rustig hoor: “Nee, kind, ek dink nie juis kwaad nie, miskien net seergemaak.” Sy vervolg versigtig: “Rudolf het ook ’n moeilike tydjie agter die rug, Madie. Hy het ’n groot praktyk en tussen sy werk en jou siekte het hy homself amper gebreek.”
Dít is ten minste die waarheid, dink sy voordat sy verder praat: “Jy weet dit nie, Madie, maar ons het jou op ’n keer amper verloor. ’n Ruk lank het ons gedink jy is vir altyd buite ons bereik. Jy was sieker as wat jy besef, en wat Rudolf vir jou en om jou onthalwe doen, is omdat hy weet wat die beste vir jou is. Jy moenie ongeduldig word nie.”
Sy lyk skuldig en skaam, maar kyk tant Kitty nietemin vas in die oë.
“Ek verstaan dit, tante, maar tog … Ek sal mos seker darem nie doodgaan of iets oorkom as my man my ’n bietjie vashou nie.”
Wát kan ’n mens daarop antwoord? Tant Kitty se ontsteltenis verdiep. Is Madie reeds verlief op Rudolf, of is dit ’n poging om haar lewe weer normaal te kry?
“Kind, ja, hoe sal ek nou sê … Ek is ’n oujongnooi en weet nie veel van hierdie goed af nie, maar … terwyl jy nog nie heeltemal gesond is nie, dink ek jy moet nie te veel van Rudolf verwag nie. Hy is ’n mens van vlees en bloed, Madie.”
Die verwarring lê duidelik in die blou oë en tant Kitty kyk hulpeloos terug. Sy weet dat haar verduideliking belaglik en onbeholpe klink en dat dit vir enige vrou met intelligensie nie aanvaarbaar sal wees nie, maar wat kan sy anders sê?
Die blou oë kyk weg en die koppie knik stilswyend.
Tant Kitty kan amper raai wat in haar gedagtes omgaan, maar swyg. Hoe minder daar oor hierdie spesifieke aspek van Madie se “huwelik” gepraat word, hoe beter.
Madie is die res van die aand besonder stil en toe Rudolf die woonstel instap, hoor hy dat sy gesê het sy wil vanaand vroeg gaan slaap. Die kamerlig is reeds af. Aan die een kant voel hy teleurgesteld, maar aan die ander kant tog verlig. Hoe minder hulle van mekaar te sien kry, hoe beter.
Hy sorg dat die kombuisdeur dig toe is voordat hy tant Kitty inlig oor wat die matrone hom te vertel gehad het. “Sy was gisteraand op ’n partytjie waar sy mense ontmoet het wat iemand op Madie se tuisdorp ken wat met haar bevriend was. Eintlik het Madie en dié vroutjie saam in ’n kantoor gewerk. Die ander vrou vertel toe dat haar vriendin baie verontwaardig was oor wat die stiefpa te vertel gehad het. Sy sê Madie is ’n liewe mens en sy het groot bewondering vir haar vir die wyse waarop sy haar ma al die jare bygestaan het, want dié het glo ’n swak tweede huwelik gedoen.
“Sy het glo maar haar ma onderhou omdat die stiefpa ’n kwaai drinker is en meestal sonder werk sit. Die man het glo soms haar ma aangerand, veral wanneer hy so besope was, en dit het Madie ontsettend ontstel. Haar ma is twee maande gelede aan hartversaking oorlede, en Madie het onomwonde verklaar dat haar stiefpa daarvoor verantwoordelik was.”
Tant Kitty knik, haar oë vogtig. “Dis mos wat ons altyd geglo het. Hoekom gaan die vriendin nie na die polisie en vertel hulle hiervan nie?”
“U weet hoe dit gaan, tante. Mense is onwillig om hulle by so ’n onaangename besigheid te laat betrek. Matrone het wel vir die vroutjie gesê dat dit haar vriendin se plig is om met hierdie besonderhede na die polisie te gaan, maar of sy ooit sal, weet ons nie.”
“Het sy niks gesê van Madie se man nie? Waar is hy?”
“Nee, die vrou weet niks verder nie. Matrone wou ook nie te veel uitvra sodat dit miskien agterdog sou wek nie. Die gesprek het toevallig op hierdie onderwerp gekom.”
“Rudolf, kan ons nie self na daardie vrou gaan en verder gaan uitvind nie?”
“Ek het ook al daaraan gedink, maar dis gevaarlik, tante. Dit kan miskien net uitlek dat ons daar navraag gedoen het en as dit eers die polisie se ore bereik, sal die gort gaar wees.”
“Ja, natuurlik.” Sy aarsel en besluit toe dat Rudolf liewer moet weet van die gesprek tussen haar en Madie. Ietwat selfbewus vertel sy hom daarvan en Rudolf se oë is afgewend terwyl hy luister.
Toe sy stilbly, sê hy: “Ja, die situasie raak al moeiliker, nè? Sy het my reeds ’n vervelige eggenoot genoem.” Sy kortaf laggie het ’n bitter klank daarin. “Ons sal ’n ander plan met haar moet maak. Ons gee dit nog so ’n week of wat kans, dan gaan ek julle met vakansie stuur. Teen daardie tyd behoort die publiek al hierdie saak te vergeet het, hulle sal beslis nie meer haar gesig in fynere besonderhede onthou nie. Dis al wat ek kan doen, of … die saak gaan handuit ruk. Ek wil haar nie afjak nie, maar ek kan nie anders nie. Ek sal my maar soos ’n buffel moet begin gedra en sorg dat ek so dikwels moontlik weg is.”
Die volgende oggend toe Madie wakker word, is Rudolf reeds weg. Sy lewer geen kommentaar nie, maar tant Kitty kan raai wat sy dink.
Sy is bekommerd toe sy ’n rukkie later ook vertrek om vir Madie te gaan klere koop.
En daar is rede tot kommer. Tant Kitty het kwalik by die voordeur uit verdwyn, of Madie spring op. Sommer in haar nagklere begin sy die huis van ’n kant af fynkam. Êrens moet daar iets wees wat haar aan die verlede sal herinner, wat bekend sal voorkom. Maar hoe verder sy met haar snuffelry vorder, hoe meer neem haar verwarring toe.
Sy begin in die badkamer. Behalwe Rudolf se skeergoed, is daar absoluut niks wat aandui dat sy ook eenmaal gebruik gemaak het van hierdie badkamer nie. Die badolie en poeier wat op die rakkie staan, is tant Kitty s’n.
Sy kyk om haar rond. Wanneer Rudolf wil verklee, glip hy by die badkamer in en kom ten volle geklee daar uit. Hy het nog nie een keer voor haar aan- of uitgetrek nie.
Snags slaap hy op die bank in die sitkamer …
Toe sy by die boekrak kom, gaan sy op haar hurke sit en trek iets agter ’n klomp tydskrifte uit. Dis ’n portret van ’n pragtige rooikopvrou, ’n sekere Catherine, wat haarself “jou eie” noem.
’n