Ena Murray Keur 17. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
laat.
4
Daniël Pohl se hel begin daardie volgende oggend toe hy sy sakeonderneming oopsluit en die lede van sy personeel in die gesig staar.
Die oggendkoerant lê gewoonlik al voor die deur wanneer almal opdaag om die dag se werksaamhede te begin. Dis die gebruik dat enigeen wat vóór Daniël opdaag solank daardeur mag blaai. Vanoggend hoef hulle nie eens dít te doen om alles te weet nie. Die skokkende berig het die voorblad gehaal.
Toe Daniël nader stap, sien hy hoe een die koerant probeer wegsteek. Aan die gesigsuitdrukkings, die verslaentheid en ongeloof in die oë, lees hy onmiddellik dit het al die ronde onder hulle gedoen. Hy sluit oop, hou sy hand uit na die koerant en die arme klerk word bloedrooi toe hy dit moet oorhandig.
“Jy hoef nie skuldig te lyk nie, Pen. Jy het niks verkeerd gedoen nie. Ek ook nie.” Daniël stap deur na sy kantoor, kom halfpad tot stilstand en draai terug, spreek sy regterhand, Neels Erlank, aan: “Sodra almal hier is, karweiers inkluis, wil ek julle hier bymekaar hê. Kom roep my.”
’n Rukkie later is daar ’n klop aan sy kantoordeur. Hy maak self oop, sien sy werknemers in ’n groepie staan. Sy blik dwaal oor hulle.
“Is almal hier?”
“Ja, meneer.”
Hy hou die koerant omhoog sodat elkeen die voorblad goed kan sien. “Julle weet reeds almal hiervan. En dié wat nog nie weet nie, sal dit gou genoeg hoor. Ek kan niks meer hieroor sê nie as net dit: Ek is onskuldig. Ek weet niks hiervan af nie.” Sy blik dwaal van die een gesig na die ander. Party lyk openlik verleë en ongemaklik. Almal ontduik sy blik, behalwe een. Hy ontmoet die swart man naaste aan hom se oë – dit is die uithalervoorman onder sy swart werknemers. Dié kyk vas terug.
“Weet jy wat aan die gang is, James?”
“Nee, meneer.”
“Wel, sodra jy agterkom, onthou net een ding: Jy het my woord van eer ek het dit nie gedoen nie. Sal jy dit onthou, James?”
“Ja, meneer.”
Hy knik. “Goed. Julle kan maar aangaan met jul werk. Dankie.”
Agter die toe kantoordeur laat hy sy kop tussen sy hande sak. Is dit moontlik dat hy, Daniël Pohl, hom flus teen so ’n aanklag voor sy personeel moes verdedig? Het dit werklik gebeur? Het hy werklik ’n man gesoebat om sy woord te aanvaar? Maar dis belangrik dat James in hóm sal glo, nie in alles wat hy in die koerant lees nie. Want hy en hierdie swart man stap al vyftien jaar lank saam. Deur die jare het vertroue en respek vir mekaar gegroei. Net so min as wat Daniël Pohl Beperk sonder hóm kan klaarkom, kan dit sonder James klaarkom. Hy is net so deel van die sakeonderneming soos Daniël. As so ’n aantyging teen James gemaak is, sou hy, Daniël, dit summier met die grootste minagting verwerp het. Hy wéét James sal nooit so iets doen nie. Maar kan hy op dieselfde lojaliteit van James se kant af staatmaak?
Nege-uur lui die telefoon. Dis Casper.
“Daniël, ek bel net om jou te herinner … Jy kan dalk vergeet.”
“Wat?”
“Dat jy jou moet gaan aanmeld.”
Daniël is stil. Dan sê hy sag: “Ek het vergeet. Ek sal sommer nou gaan.”
Maar hy is bang om by sy kantoordeur uit te stap, bang vir die wêreld daar buite. Vir die eerste keer in sy lewe voel hy bang om sy gesig op straat te wys! Hy trek sy baadjie aan, lig sy ken. Wat het hy vir sy kinders gesê? Lig op julle koppe. Julle hoef nêrens te gaan wegkruip nie.
“Ek sal ’n rukkie uit wees, Neels.”
“Goed, meneer Pohl.”
Daniël kom gou agter dis moeilik om so braaf by jou voornemens te bly wanneer jy by ’n verkeerslig stilhou en ’n ou bekende langs jou in die ander motor is so druk besig om te kyk hoe ’n ou vrou oor die straat stap dat hy jou nie eens opmerk nie. Dit word moeiliker as jy by die polisiekantoor wil indraai en dis Marie Stockenström se motor waarvoor jy moet wag om verby te kom. Jy kyk vas in haar oë, sien die blik van herkenning. Dan trek die lippe styf saam, die afkeuring is duidelik op die gesig te lees voordat haar kop terugruk na die straat voor haar. Hy maak homself wys dat dit hom geen duit skeel wat Marie Stockenström van hom dink nie. Hy wéét mos hy is onskuldig. Maar op die krop van sy maag weet hy dis net die begin …
Rina Pohl kom tot dieselfde besef toe sy die telefoon neersit. Dit het al haar moed geverg om Carla te bel om haar te sê dat sy haar nie vir vanoggend se brugpartytjie moet verwag nie. Sy het paniekerig na ’n verskoning gesoek om aan te voer toe sy die nommer met ’n bewende vinger skakel.
“Carla …”
“O … Rina!”
Net die manier waarop haar naam uitgespreek word, vertel haar dat die Malans ook al hul oggendkoerant gelees het.
“Ja. Dis ek. Jy … moet my vanoggend verskoon. Ek sal nie kan kom nie.”
’n Kort stilte. ’n Stem wat gemaak teleurgesteld klink. “Ag nee! Hoekom dan nie?”
Sy sluit ’n oomblik haar oë. Here, ek gaan dit nie oorleef nie! flits dit deur haar verwarde gemoed. “Ek het ’n … ’n maagaandoening.”
“Ja, wel … Tot siens, Rina.”
Die gasvrou staan ’n oomblik na die foon en staar. Arme ding! Sy glo goed Rina Pohl voel vanoggend nie wel nie. Goeie hemel, sy kan dit nou nog nie glo nie! Daniël Pohl van alle mense!
Sy skakel ’n ander nommer. “O, Marie, ek het gewonder of jy nie vanoggend ’n bietjie brug saam met ons wil kom speel nie. Ons kort ’n vierde hand. O, jy sal? Gaaf! H’m? Die koerant? Ja, mens, ek hét! Is dit nie vreeslik nie? Die arme Rina! Goed, ons praat later weer. Sien jou.”
Daar word dié oggend nie veel brug gespeel nie.
“Ek het julle mos gesê!” Dis Berta wat aan die woord is. “Ek ken mos die lewe. Ek het julle mos gesê daar is ’n slang in die gras!”
“Maar só iets! Dit gaan my verstand te bowe!” laat Carla hoor.
“’n Ander vrou … helder oordag! Genade, as hy dan só behoeftig was … Daniël Pohl kan genoeg los gelukkies kry as hy dit wil hê. Hy is so ’n aantreklike man!”
Emmie Gerber se mond trek smalend. “Ek kon ook nie eers die storie glo nie, maar die koerante sal darem nie sommer so iets skryf nie. Dit kan ’n lastereis teen hulle afgee. Maar ná Daniël se gedrag nou die aand glo ek enigiets van hom. Hy is ’n mooi een om te praat van bo blink en onder stink!”
“Op dees aarde, Emmie, waarvan praat jy?”
“Nee, ons en die De Waals is mos nou die aand vir ’n ete by hulle genooi. Daniël het reeds halfpad aangeklam gelyk toe ons daar aankom. En toe ons aan tafel gaan sit … Hy was absoluut onbeskof. Hy het ons so beledig dat ons almal geloop het nog voordat ons met ons voorgereg klaar was. Die arme Rina was in trane.”
“Wat vertel jy my?” Berta leun vorentoe. “Wat het hy gesê?”
“E … nee. Sommer allerhande dinge … dat ons, dis nou al sy ryk vriende, almal snobs is en met duur motors rondry, maar van pap en derms lewe. Bo blink en onder stink … Ag, los dit. Ek wil dit liewer vergeet. Maar ek sal glad nie verbaas wees as hierdie ding die reine waarheid is nie. ”
“Ek glo dit ook,” gooi Marie Stockenström haar stuiwer in die armbeurs. “Ek en Flip het al lankal agtergekom daar is êrens fout.”
“Hoe so?”
“Wel … Ek sou julle nooit vertel het nie, maar met die oog op wat gebeur het … Ons skuld nog ’n paar rand op ons sitkamerstel by hom. Julle weet mos hoeveel duisende rande het ons met die kubusstorie verloor en dit het ons ’n bietjie onkant betrap. Maar dis ’n paar rand! Niks om van te praat nie. Toe kry ons mos ’n brief van hom … ons moet asseblief dadelik die tweeduisend of wat rand betaal wat ons nog skuld, want