Ena Murray Keur 17. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
Flip het dúisende verloor.”
“O.” Berta vat nog ’n koekie. “Om terug te kom na Daniël Pohl … ek sê julle, ek ruil vir geen geld ter wêreld met Rina nie. Dan sit ek maar liewer opgeskeep met my stuitige ou man. Ek weet ten minste hy kan net in sy gedagtes nog kwaad doen! Só aantreklik en kastig só sedig, dié Daniël Pohl. En kyk hoe lyk dit nou! Wel, ek het hul kaartjie uit die bondel vir Marlene se troue gehaal. Gelukkig was dit nog nie gepos nie.”
Carla kyk haar bekommerd aan. “Gaan jy hulle nie na die troue nooi nie?”
“Natuurlik nie! Goeie aarde, Carla! Ek hou my nie op met sulke …”
“Maar sê nou maar dis nie waar nie! Sê nou dis ’n misverstand en …”
“Dis géén misverstand nie, Carla! Daar staan dit wit op swart in die koerant.”
“Maar dis nie te sê hy is al skuldig bevind nie,” probeer Carla weer flou teëkap.
“Al word hy ook vrygespreek … vir my is die Pohls van vandag af van die baan. Ek hou my nie met sulke dinge op nie en ek wil nie geassosieer word met sulke soort mense nie. En onthou julle dit ook maar. As julle in die toekoms die Pohls nooi, skrap maar my naam van die lys. Êrens moet mens darem ’n streep trek,” laat Berta beslis hoor.
Die ander swyg. Berta het seker gelyk. Al is ’n mens hoe jammer vir die arme Rina … daar is darem perke. En waar ’n rokie trek, moet daar seker ’n vuurtjie wees.
Daniël tref sy vrou in die sitkamer aan waar sy blindweg by die venster uitstaar. Nadat hy hom by die polisiekantoor gaan aanmeld het, wou hy net huis toe vlug en alleen wees. Maar dié voorreg is hom nie beskore nie …
“Ek het gedink jy speel vanoggend brug.”
Rina skud haar kop. “Nee.”
Hy kom fronsend nader. “Hoekom nie?”
“Moenie belaglik wees nie, Daniël!”
“Wat bedoel jy?”
Haar oë flits vurig op hom. “Ná die oggendkoerant? Of het jy dit nog nie gesien nie?”
Sy gesig verstyf. Sedert die donderslag gister was hy en sy vrou nader aan mekaar as in jare. Maar nou …
“Ja. Ek het dit gesien. Maar wat het dit met jou brugspelery te doen?”
“Probeer jy nou naïef wees? Kan jy jou voorstel hoe daardie tonge nou oor die brugtafel klap? Ek het nie daarvoor kans gesien nie. Ek het vir Carla gesê ek voel nie gesond nie en ek kan nie kom nie.”
“En so die skindertonge juis aangevuur. Jy hoef nie in die huis weg te kruip vir jou vriendinne nie, Rina. Jou man het niks verkeerd gedoen nie.”
“Maar …”
“Maar wat?”
“Maar …” Haar stem styg ’n toonhoogte. Dis duidelik dat haar senuwees rou geskaaf is. “Maar in die koerant word ’n ander storie vertel.”
“En jou vriendinne … en jy praat natuurlik saam.”
“Daniël! Ek het dit nie gesê nie!”
“Nee, maar jou optrede bewys dit! Jy is skaam om jou gesig by die voordeur uit te steek!”
“Ek is nie! Dis nie dít nie! Ek is net … O, Daniël, jy kan tog nie verwag dat ek normaal moet voortgaan asof niks gebeur het nie!”
“Ek verwag dit van jou, Rina. Dit is jou plig om aan die wêreld daar buite te toon wat jóú betref, het niks gebeur nie. Jy behoort die nodige vertroue in jou man te hê. As ’n man se vrou hom nie vertrou nie, hoe kan hy verwag sy vriende en familie moet enige vertroue in hom stel?” Hy sluit sy oë ’n oomblik in ’n poging om sy selfbeheersing te herwin. “Dink jy dis vir my maklik?”
Sy kyk skuldig weg; haar stem verraai dat sy skaam voel. “Ek … besef dit. Maar ek kan nie doen wat jy vra nie, Daniël! Ek kan nie gaan brug en tennis speel soos gewoonlik en vanaand na die klubdansparty gaan …”
Die telefoon se skril gelui onderbreek haar. Lank staan albei daarna en kyk. Dis Daniël wat hom eerste regruk en die gehoorbuis optel.
Hy luister ’n rukkie, haal dan diep asem en antwoord: “Dis alles in orde, Rouxlene. Ons sou in elk geval nie in dié omstandighede na die dansparty gegaan het nie. Jy hoef dus nie soveel moeite te gedoen het om so ’n liegstorie uit te dink nie.” Hy plak die gehoorbuis neer. Met ’n bitter toon in sy stem lig hy Rina in: “Rouxlene Verwey. Ons kan nie meer vanaand saam met hulle na die klubparty gaan nie. Fred het ’n ligte verkoue en die kleintjie lyk ook nie gesond nie – hulle bly liewers tuis.” Hy lag kortaf. “Ek wonder net of daar ooit mense by die dansparty gaan opdaag. Miskien moet ons maar gaan. Ons is dalk die enigste paartjie vir wie daardie orkes sal hoef te speel.”
“Wat bedoel jy?”
“Dat ons skielik met ’n pes besmet is. Hulle bly liewer weg van die dans as om in ons vas te loop. Maar Rouxlene sal wel nou die ander in kennis stel dat ons hulle die verleentheid gaan spaar om daar op te daag.”
Rina skud haar kop desperaat. “Jy maak vyande so ver jy gaan, Daniël. Om reguit aan Rouxlene te sê dat sy ’n leuen …”
“Hoekom nie? Dis die waarheid. Ek en sy weet albei ewe goed dis ’n opgekookte storie wat sy aan my opgedis het.”
Rina gaan sit op die bank, verberg haar gesig in haar hande. “Ons gaan na dese geen enkele vriend meer hê nie.”
“Dan was hulle nooit ons vriende nie. Hoe gouer ons van hulle ontslae kan raak, hoe beter.”
“Jy kan maklik praat.”
“O?”
Sy kyk hom strak aan. “Het jy al daaraan gedink, Daniël, dat jy dalk oor hierdie ding kan gaan … sit?” Hy staar haar verdwaas aan en sy vervolg: “Wat as dit gebeur? Dis ék wat moet agterbly … vriende nodig sal hê.”
“Ek sal nie gaan sit nie, Rina. Ek het dit nie gedoen nie.” Sy stem klink so beslis dat sy hom net stilswyend kan agternakyk toe hy uitstap. Maar al gebeur dit waaraan hy so vas glo – dat sy onskuld onteenseglik in die hof bewys sal word – gaan daar onherstelbare skade aangerig wees teen die tyd dat dit gebeur. En die proses het reeds begin. Rouxlene se optrede is maar net die eerste van talle stekies wat die Pohls sal moet verwerk.
Rina Pohl se hart is die teiken vir die volgende steek. En dít enkele minute nadat haar man terug werk toe is. Haar kok wat al vyf jaar by haar werk, kom staan effens verleë voor haar.
“Mevrou, ek wil asseblief gaan.”
“Gaan? Waarheen?” Sy moet sukkel om op Emily se woorde te konsentreer.
“Ek sal gou ander werk kry. Ek is ’n goeie kok.”
“Ander wát? Emily, waarvan praat jy?”
“Ek gaan weg. Vandag nog.”
“Maar … hoekom?”
“Ek ken daardie vrou.”
“Watter vrou?” Haar stem sterf weg; sy ken die antwoord nog voordat sy dit kry.
“Die vrou wie se kind doodgery is. Sy bly drie huise van my af.” Stilte. “Sy was byna dood by die geboorte.” Stilte. “Ek wil vandag nog loop.”
Rina sluk hardop. “Emily … Meneer het dit nie gedoen nie.”
Die donker oë blink skielik hard en vyandig. “Rosy sê dit is hy.”
Rina skud haar kop beslis. “Nee! Die polisie het die verkeerde man beet! Meneer sal nooit …”
“Rosy sê sy kan sweer. Sy het dit gisteraand nog weer vir my gesê. Sy het hom uitgeken.”
“Uitgeken?”
“Ja. By die polisiekantoor. Sy moes die man uitken … Dis tóé dat die polies vir meneer gevang