Ena Murray Keur 17. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
en sy kleinkind ook!”
Die ouer man maak ’n handgebaar. “Delia bly, maar daar sal geen kinders verder wees nie. Verstaan ons mekaar, Pieter?”
Pieter laat sak sy kop. Kan dit werklik wees dat ’n mens se lewe binne die bestek van ’n paar uur só radikaal kan verander, in só ’n chaos omskep kan word?
“Pa …” Dan swyg hy. Wat hy wil sê, sal net ’n klug wees. Dit was op die punt van sy tong om te sê hy sal maar sy vrou en kind vat en padgee. Maar … waarheen gaan ’n man wat nog net ontvang het vandat hy sy oë in die wêreld oopgemaak het? Wat gaan doen iemand wat sy hele lewe lank net gewoond was dat alles daar is as hy dit nodig het? Waarmee en hoe gaan hy sy gesin onderhou as al die rykdom en sekuriteit weggeneem word en hy letterlik van onder af moet begin?
“Ja, Pa.” Hy stap sonder ’n verdere woord uit.
By sy huis aangekom, luister Pieter ’n oomblik na die snikke wat uit een van die kamers kom. Dan is dit of daar iets in hom losbreek en hy bars die slaapkamer binne.
“In hemelsnaam, Delia, hou op met huil! Jy het nog nooit opgehou vandat ons van jou ma-hulle se huis af weg is nie!”
Sy ruk omhoog, haar gesig vertrek van die pyn. “Ek kan nie anders nie, Pieter! Dis ’n vreeslike ding … O, my man, sê vir my dis nie waar nie!”
Sy wil haar teen hom vaswerp, maar hy hou haar teë. Sy stem en oë is hard. “Dis waar … en jy moet dit so aanvaar. Jy moet liewer vandag al die ergste aanvaar, Delia! Hoor jy wat ek sê?”
“Wat bedoel jy met die ergste? My pa het nie, sal nie …”
“Ek is bevrees hy het en hy sal boet daarvoor.”
“Pieter!” Haar oë lyk verwilderd. “Jy … jy gló my pa het dit gedoen! Hoe kan jy dit glo?”
“Hy hét, Delia.” Hy gaan langs haar sit. Sy moet liewer ook al die besonderhede ken. Toe hy stilbly, staar sy hom aan asof sy ’n gees voor haar sien. Hy vervolg: “Ek is jammer, my vrou, maar dis die feite.” Hy kan nie langer in haar oë kyk nie. “Ek … ek moes dit natuurlik vir Pa en Ma vertel.” Hy kyk verontskuldigend in haar verstarde oë. “Hulle is natuurlik baie geskok. Dis te verstane.” Sy sê steeds nie ’n woord nie. “Bly maar eers weg daar.” Hy staan op. “Ons het almal tyd nodig om … gewoond te raak aan die gedagte …”
“Pieter …”
“Ja?”
“Neem my asseblief na my ma toe.”
“Nee.”
“Pieter …”
“Néé, Delia! Dis beter dat jy daar wegbly.”
Sy spring weer op, haar oë koorsig. “My ma het my nou nodig! My arme ma …”
“Nee.”
“Jy sou ook by jou ouers wou gewees het as so iets …”
“So iets sou die Schellinks nooit getref het nie! Ons hou ons nie op met …” Pieter sluk sy woorde in. Hy wéét hy sê al die verkeerde goed. Dalk verloor hy nog sy vrou deur hierdie ding, en hy weet nie hoe om dit te keer nie!
Delia kyk af. Nee. Só iets sal nie met die Schellinks gebeur nie. Sy sou ook nooit kon droom dat só iets die Pohls sou tref nie. Maar dit hét. Pieter sê so. En dis waar.
Sy stem is net so beslis en genadeloos soos dié van sy pa so ewe. “Jy bly weg van hulle! Hierdie gemors gaan ons erg genoeg tref sonder dat jy jou nog daarmee moet gaan besmeer!”
Sy sien hom uitstap. Smerigheid? Pá?
Maryke weet nie hoe sy die toets geskryf kry nie. Sy weet nie wat sy neerskryf en of sy ooit die regte antwoorde verskaf nie. Sy weet net sy het wel ’n paar folio’s vol geskryf.
Toe sy uitstap, sien sy Jan met die dierbare, sagte oë voor haar staan. Hy soen haar sag op die lippe. “Hoe het dit gegaan?”
“Goed, ek hoop so. ’n Mens weet ook nooit …”
“Wonderlik! Moenie jou bekommer nie. Jy’s mos ’n slim meisie. Kom ons gaan.”
“Waarheen?”
“Ma het gesê ek moet jou ná die toets huis toe bring.”
“Na júlle huis?”
“Ja.”
“Maar …”
“Natuurlik wil jy so gou moontlik by jou mense wees, maar my ma en pa het gesê ons moet eers ’n draai by hulle gaan maak.”
Sy laat hom begaan. Noudat al die opgegaarde kennis op die antwoordskrif agtergebly het, begin ander gedagtes weer haar brein vul. En alles draai net om daardie vreeslike ramp wat hulle getref het …
Sy klim langs hom in die motor. “Weet hulle?”
“Ja. Ek het hulle vertel. Gee jy om?”
Die hartseer glimlaggie om haar lippe wil sy hart laat breek.
“Hoe kan ek? Dis seker vanoggend op elke voorblad van ’n koerant.” Sy kyk na hom. “Is dit nie?”
Hy neem haar hand, bring dit na sy lippe. “Ja.”
Sy ontwyk die simpatieke oë. “Jan … ek kan dit nie gló nie!”
“Jy hoef nie, my meisietjie. Jou pa sal nooit so iets doen nie.”
“Maar hoe gaan hy loskom? Hy is reeds uitgeken as die skuldige en …”
“God sal voorsien, Maryke.”
Dis ook die enigste anker wat dominee Reynders en sy vrou vir die beproefdes het.
“God sal voorsien, Maryke,” sê Jan se ma ’n ruk later nadat sy en die jong meisie die ergste trane onder beheer het. “Hy sal jou nie in die steek laat nie.”
“My arme ouers, tannie Bets. My hart breek as ek aan hulle dink.”
“Ek weet, maar om hulle ontwil moet jy nou sterk wees. Jy moet die een wees wat hulle deur hierdie moeilike tyd onderskraag en hul geloof brandend hou. Jy mag nie kleingelowig word of begin wanhoop nie, Maryke. Jou ouers gaan jou baie, baie nodig hê in die tyd wat kom. God sal jou die krag daartoe gee. Hy sál jou nie in die steek laat nie. En enige tyd, bedags of snags, liewe kind … as jy ons nodig het, sal ons daar wees. Die pastorie se deur staan altyd oop.”
Dit verg al Maryke se wilskrag om haar bewende onderlip in bedwang te hou. “Dankie, tannie Bets. Ek is so dankbaar julle verwerp my nie.”
“Verwerp? Hoe kan ons jou in die steek laat, Maryke? Hoe kán jy so iets dink!”
Sy pers haar lippe saam. “Maar dit gáán gebeur, tannie. Ek bedoel, ander mense … Dit het reeds begin.”
“Wat bedoel jy, kind?”
“Vanoggend in die lesingsaal … Almal het my vermy.”
“Pure verbeelding.”
“Nee, tannie. Maar daar is ook iets anders. Ek wil tannie en oom Chris, en ook vir Jan, nie in die verleentheid stel nie.”
“Waarvan praat jy tog …”
“Dis nie ’n gewone saak dié nie, tannie Bets. Dis geen gewone oortreding wat teen my pa ingebring is nie. Dis ’n lelike en vuil ding. Ek het gedink … dit sal beter wees as ek en Jan … as ons die verhouding verbreek tot tyd en wyl daar klaarheid gekom het. Dan kan ons weer praat.”
“Maryke!” Bets Reynders voel haar maag ’n draai maak. “Luister, kind. Jy moet nie perspektief verloor nie. In die eerste plek is die aantygings teen jou pa gemik, nie teen jóú nie …”
Sy swyg toe Maryke haar kop ferm skud. Dieselfde hartseer glimlaggie wat Jan se hart wou breek, speel weer om haar lippe. “Dis tannie wat dinge in ’n verkeerde lig beskou. Wat my pa raak, raak my ook. Ek is sy kind. Wat my pa