Жавдарзордаги халоскор. Дж. Д. СэлинджерЧитать онлайн книгу.
қилсанг-чи. Майлими?
Унга дарров жавоб бера қолмадим. Стредлейтердек нусхаларнинг асабини таранглаштириб фақат савобга қоласиз.
– Нима ҳақида?
– Хоҳлаган нарсанг ҳақида. Тасвирий иншо ёзиш мумкин бўлган исталган бирор нарса ҳақида. Масалан, хона ёки уй, яшаган жойинг ёки ўзинг яхши биладиган бирорта матоҳ ҳақида. Шунчаки узундан-узоқ тасвирласа бўладиган нарса танласанг бўлгани.
У шу гапларни айта туриб оғзини ўрадек очиб эснади. Менга энг ёқмагани шуниси бўлди. Кимдир сиздан бирор ишни илтимос қилаётганда эснаса, тасаввур қиляпсизми?
– Фақат жуда зўр ёзиб юбормагин, – деди у. – Лаънати Ҳарцелл иншо ёзишни қийворишингни билади ва хонадошим эканингдан ҳам хабари бор. Нима десам экан, вергул-пергулларини хато қўйсанг бўлди.
Энди мана шу гапидан нақ тутуним чиқиб кетай деди. Қаранг-а, иншо ёзишни қийиб юборадиган бўлсангиз-у, кимдир сизга вергуллар ҳақида гапириб ўтирса. Стредлейтер нуқул шундай қиларди. Гўёки унинг иншо ёзишдаги биргина камчилиги вергулни қўя олмаслигида. У шу жиҳатдан ҳам Эклига ўхшайди. Бир сафар баскетбол ўйинида Экли билан ёнма-ён ўтириб қолганман. Бизнинг жамоада Хави Койл деган даҳшат ўйинчи бор эди. У майдон марказидан туриб, тўпни шит ёки бошқа бирор нарсага теккизиб юбормасдан саватга тушира оларди. Экли бўлса, ҳамма гап шунчаки, Хавининг қомати баскетбол учун мослиги ҳақида бутун ўйин давомида минғирлашдан чарчамади. Эй Худойим, бундай сафсатабозларни кўргани кўзим йўқ.
Бироздан сўнг унинг ёнида ўтиришдан зерикдим ва ўрнимдан туриб бир неча қадам нари кетдим, шунчаки зерикмаслик учун оёқ рақсига ўйнай бошладим. Шунчаки кайфиятимни кўтармоқчи эдим. Бу рақсни унчалигам қойиллатмасдим, аммо ювиниш хонасининг поли тошданлиги оёқ рақси учун айни муддао экан. Кинолардаги йигитларнинг бирига тақлид қила бошладим. Мюзиклдаги бир йигитчага. Кино кўришни жиним суймаса ҳам, киноқаҳрамонларга тақлид қилишдан кайфим чоғланарди. Бизнинг Стредлейтер соқол ола туриб, кўзгу орқали мени кузатарди. Ўзимни кўрсатиб қўйиш учун томошабин етишмаётганди, холос. “Мен губернатор ўғлиман,” – дедим тақлидан. Ҳар ёнда рақс тушиб тоза чиранаётган эдим.
– Отам раққос бўлмай, Оксфордга боришимни хоҳлайди. Лекин бу лаънати оёқ рақси менинг қон-қонимга сингиб кетган бўлса, нима ҳам қила олардим?! – Стредлейтер кулиб юборди. У ҳазилни бинойидек тушунарди. – Зигфелд Фоллиснинг премьерасига хуш келибсиз! – ҳансирай бошладим. Нафас етмай қолди. – Бош қаҳрамонимиз ортиқ давом эттиролмайди. У молдек бўкиб ичган. Хўш, унинг ўрнини ким эгаллайди? Мана мен-да – кекса губернаторнинг ўғли.
– Қалпоқни қаердан олдинг? – сўради Стредлейтер ов қалпоғимга ишора қилиб. Сотиб олганимдан бери ҳали кўрмаганди.
Ҳалиям нафасимни ростлай олмаётгандим, ўйинга тушишни бас қилдим. Қалпоғимни қўлимга олиб унга юзинчи марта қарадим ва “Бугун эрталаб Нью-Йоркдан” – дедим. – Бир долларга. Сенга ёқдими?
Стредлейтер бош ирғади.
– Гап йўқ, – деди у шунчаки хушомад қилиб, сўнг