Λυσιστράτη. АристофанЧитать онлайн книгу.

      Και με ποιόν τρόπο;

              Που θα ιδής και μόνη, σε λιγάκι.

      Να μη βρεθή αρσενικός, που δόρυ να σηκώση,

              και άλλον να σκοτώση.

      Αν η γυναίκα, όπως λες, το θαύμ’ αυτό θα κάνη,

      μα τις θεές, βάφω κ’ εγώ το κίτρινο φουστάνι.

      Ούτε ασπίδα πειά κανείς να πιάση θα μπορέση–

      Θα βάλω και κυμβερικό φουστάνι [δίχως μέση]–

              Και ούτε μαχαιράκι–

              Θα βάλω παντουφλάκι.

      Δεν έπρεπε λοιπόν αυτές να ήν’ εδώ παρούσες;

      Τι λες! που έπρεπε φτερά να κάνουν οι βρωμούσες!

      Μα Αθηναίες είν’ κι αυτές, όπως καθένας βλέπει,

      που πάντα φτιάνουν κάθε τι την ώρα που δεν πρέπει.

      Και δεν εφάνηκε καμμιά [να φθάση στην Αθήνα,]

      ούτ’ από τις θαλασσινές, ούτ’ απ’ τη Σαλαμίνα.

      Μα ξέρω πως πρωΐ-πρωΐ στα τρεχαντήρια μπήκανε

              και στη στεριά διαβήκανε.

      Και όμως ελογάριαζα πως πειό μπροστά θα φθάσουν

      των Αχαρνών τα θηλυκά·–μα να, θα μας το σκάσουν.

      Αλλά η Θεαγέναινα, για να’ρθει εδώ τρεχάτη,

      πήγε και συμβουλεύθηκε τη νύχτα την Εκάτη.

      Μα να που φθάνουν μερικές… να κι άλλες που κινάνε.

              Ού, ού ! κι αυτές ποιες να’νε;

      Ά, είν’ απ’ τον Ανάγυρο [όλα αυτά τα πλήθη.]

      Θαρρώ πως ο ανάγυρος στ’ αλήθεια εκινήθη.

      (Εισέρχεται η Μυρρίνη, Λαμπιτώ και πολλαί γυναίκες)

      Μήπως [και στο συνέδριο, που θέλησες να γίνη,]

      οι τελευταίες φθάσαμε; Για δε μιλάς;

              Μυρρίνη,

      βέβαια το εγκώμιο δεν θα σου πλέξω τώρα,

      που για σπουδαία πρόκειται και μου’ ρθες τέτοιαν ώρα.

              Εγύρευα τη ζώνη μου

              μεσ’ στο σκοτάδι μόνη μου.

      Μ’ αν ήνε τόσο σοβαρό, που λες, το πράμα εκείνο,

      πες το σ’ εμάς που ήλθαμε.

              Αλλά θα περιμένω

      και τις γυναίκες, που θα ρθουν για την αυτήν αιτία,

      από την Πελοπόννησο κι από τη Βοιωτία.

              Ά, μάλιστα· όσο γι’ αυτό…

              Να που ’ρχεται κ’ η Λαμπιτώ.

      (Εισέρχεται η Λαμπιτώ)

      Καλώς τη Σπαρτιάτισσα τη Λαμπιτώ! τι χρώμα!

      πώ’χεις, γλυκειά μου! τι γερό και σιδερένιο σώμα!

      τι ωμορφιά! που φαίνεται [και λάμπει εδώ και πέρα!]

      Και