Arabski książe. Tanya ValkoЧитать онлайн книгу.

      Po tygodniu drzwi się otwierają, jednak nie tylko po to, by dostarczyć księciu posiłek czy napoje. Do apartamentu wchodzi mały, zasuszony człowieczek z postrzępioną niechlujną brodą i w tradycyjnym szaroburym stroju islamskiego imama. W ręku trzyma tasbih88, którego koraliki cały czas przerzuca trzęsącymi się palcami.

      – Jak się masz, synu? – Słabowity staruszek od razu nieproszony bezczelnie się rozsiada.

      – Tak jak widać. – Anwar wskazuje sińce na twarzy i poplamioną krwią tobę, której od tygodnia nie zmienia. Zaniechał też mycia i golenia, więc wygląda i pachnie naprawdę nieszczególnie.

      – Powinieneś, mój drogi, zwrócić się w stronę Allaha – dewot od razu przechodzi do rzeczy. – On da ci oczyszczenie i spokój ducha.

      – Wyczyści moją suknię? – kpi heretyk. – To ja nie wiedziałem, że wasz lider pracuje w pralni chemicznej.

      – Nie bluźnij, chłopcze! – Starzec skacze na swojej kościstej pupie. – Jak śmiesz tak mówić?! – W złości aż targa sfatygowaną od takich czynności bródkę.

      – Nie jestem dla ciebie żadnym chłopcem, świętoszku. – Anwar groźnie nachyla się w stronę bożego wysłannika, a temu ze strachu wydłuża się twarz i członki zastygają w bezruchu. – Jestem księciem. Zrozumiano?! – Kiedy przerażony dziadunio niemo potwierdza, gospodarz podsuwa w jego stronę miskę daktyli. – Częstuj się.

      Starzec wybiera największy owoc i nieśmiało go pogryza.

      – Czy książę sięgnął już po Koran? – pyta. – Może razem poczytamy? Albo ja księciu poczytam…

      – Jak mama bajkę?

      – Bajka to wymysły. A nasza święta księga to sama prawda. – Profesjonalista nie daje się chwycić za słówka.

      – Ogień piekielny w piekle i siedemdziesiąt dwie hurysy w raju to szczera prawda? – szydzi młody.

      – Oczywiście, mój drogi. Najszczersza.

      – A skąd wiesz? Byłeś tam? Widziałeś na własne oczy? Sprawdzałeś dziewictwo tych dziwek?

      – Wallahi! Nie bluźnij, synu! Prorok Muhammad…

      – Co z prorokiem? Był w raju, zerżnął wszystkie te młódki i potem o tym komuś opowiedział?

      – Został nawiedzony przez archanioła Gabriela…

      – Jeśli był nawiedzony, to powinien był się leczyć. Ha, ha, ha! – Niedowiarek i bluźnierca wybucha szaleńczym śmiechem. – W zakładzie zamkniętym, w psychiatryku! Ale wy może zamknęlibyście go w bardziej luksusowych waruneczkach w złotej klatce, w pałacu królewskim, co? – Spoziera na kamerę, bo wie, że teraz ma już kompletnie przesrane. Zgwałcenie i zabicie kobiety, na dokładkę niemuzułmanki, jest niczym w porównaniu z herezją i wyrzeczeniem się Allaha. Za to w Królestwie jest gwarantowana kara śmierci. Ciekaw jest, czy przestraszy najbliższych swoimi słowami. Okrutna hańba okryłaby ich ród, jeśli jeden z nich odżegnałby się od Allaha i został za to przykładnie stracony w miejscu publicznym.

      Hafiz jednak niestrudzenie stara się sprowadzić księcia na drogę jedynej prawdy i wahabickiej wiary.

      – Najpierw, książę, powinieneś sięgnąć do ksiąg Al-Buchariego, naszego największego mistrza i najbardziej autorytatywnego autora hadisów. U niego znajdziesz wszystkie najważniejsze dogmaty. W dziewięćdziesięciu trzech rozdziałach jest zawarta cała wiedza niezbędna do życia prawowiernemu muzułmaninowi.

      – Ja tę wiedzę wolę zdobywać sam. – Anwar podchodzi do malutkiego starca, który aktualnie myszkuje w biblioteczce z dewocjonaliami. – Empirycznie – dodaje.

      – Że jak? – Mężczyzna nie ma wykształcenia i nie rozumie, co rozmówca ma na myśli. Jemu do zrobienia kariery wystarczyło wykucie na pamięć całego Koranu i dziewięćdziesięciu trzech rozdziałów średniowiecznego religijnego opracowania.

      – Powiedz tym, którzy cię przysłali, że nie zmuszą mnie do modlitwy – oznajmia krnąbrny młody. – Mogą mi łeb odciąć, ale nie będę popierdalał pięć razy dziennie tym łbem o podłogę.

      – A o ścianę lepiej?

      – Zdecydowanie.

      – Masz sadżdżadę89. – Głupi islamista podejmuje kolejną próbę. – Może jednak zechcesz się pomodlić wraz ze mną? Pokażę ci, jak to się robi, bo na tym zgnitym Zachodzie chyba już zapomniałeś.

      – Nie!

      – To na czym chcesz się skupić? W izolacji należy znaleźć jakieś źródło siły i drogę do wodopoju.

      – Sugerujesz dżihad? Nie! Na to mnie nie namówisz. Nawet za cenę wolności. Skupię się na sobie i swoim zdrowiu fizycznym, bo psychiczna trauma pozostanie we mnie już na zawsze.

      – Co za egoizm! Wallahi!

      – Spierdalaj do meczetu, dziadku! – Młodzian bierze gościa za fraki, podnosi do góry jak kukiełkę i zmierza w kierunku wyjścia. Następnie tłucze nim w drzwi, a kiedy te się otwierają, rzuca go jak piłkę w ramiona ochroniarzy.

      – Imszi barra z nim! – wrzeszczy.