Boerumoer. Sarel PieterseЧитать онлайн книгу.
tot by ons familiebegraafplaas. Maak jy net seker hy het orals en onder die sitplek ook skoongevee laat ek my nie moet lê en skaam vir sy laksheid nie. En voor die stoet nog kom, moet jy kyk dat hy vir Poljon en Karnols bring laat hy hulle kan inspan. Karnols hotvoor, want hy is geneig om bietjie buitentoe te trek.”
Ou Peet praat laat daar sommer so skuimpie in sy mondhoek kom. Ek vat-vat so na my pyp en vuurhoutjies en toe ek dit nie dadelik bykom nie, staan ek op, maar Peet laat hom nie so maklik lomp nie. “Sit, man, sit,” keer hy my. “Jy moet aandag gee,” hou hy hom ewe kontant.
Waar sal ’n man my sommer hier op my eie stoep kom order? En ek vat die pyp en voor ek brand maak, sê ek vir Peet hy moet eers bietjie halt. Hy gaan te vinnig. Ek sal dit tog alles in sy doodsakte op die tafel lees. Maar net toe ek die vuurhoutjie by die pyp bring en begin suig, trek hy weer weg of hy nooit onderbreek is nie.
“Nou, Gysbert, as die stoet kom, moet jy kyk laat die mense agter die huis parkeer. Die perde hou nie van so baie karre en stof om hulle nie. Maar wys vir die lykswa om stadig te ry en naby die perdekar te stop sodat julle my nie ver hoef te dra nie. Hulle sê so ’n geskommel in ’n kis, wat mense dra, kan jou gou seesiek maak. En uit ondervinding weet ek ek is nogal geneig tot so iets. Dan, as hulle die kis op die perdekar laai, moet jy kyk dat Apools tog die toue styf om die kis vasknoop. Ek wil my nie halfpad graf toe nog boonop vrek val nie. En as jy sien alles is reg, moet jy die leisels vat. Ek het mos by die landbouskou gesien hoe jy met ’n perdekar kan ry. Lodewyk sal voor by jou sit, maar ek vertrou nie die leisels in sy hande nie. Hy’s ’n haastige kêrel. Ek moes hom al baie aanpraat om nie die bakkie so heluit te ry nie.”
Jong, aan ou Peet was daar nie meer keer nie. Net om bietjie ’n asemskepkans te kry, onderbreek ek hom en vra of dit nie veiliger sal wees as ons die kis eerder agterop die bakkie begraafplaas toe vervoer nie.
“Oor my dooie liggaam!” is hy geskok. “Wil jy nou hê my oorle pa moet in sy graf omdraai? Op sy sterfbed het hy my nog maak belowe dat ek nooit met hierdie nuwerwetse rygoed wat so dreun naby sy laaste rusplek sal kom nie. Hy is ’n man vir stilte. En onthou, ek moet tot in der ewigheid in die graf langs hom lê. Hy sal my mos nooit vergewe en ’n tweede kans gee nie.”
Ek sien ou Peet vat darem ’n slukkie brandewyn om weer sy gedagterigting te kry, maar voor ek aan iets kan dink om te sê, trek hy weer los.
“Nou kyk, dis nie ver van die opstal af daar na die begraafplasie toe nie en die meeste mense sal kan stap. Die ander wat te oud en kranklik is, kan ry, maar net tot by die sipresbome. Jy ry natuurlik voor die optog met die perdekar. Praat maar gedurig met Poljon, want hy is geneig om nie gelyk met Karnols te trek nie. Die ongemaklikste gedeelte is deur die droë lopie. Daar moet jy baie stadig. En hou links, want daar’s minder klippe. Dan, as jy so in die middel is, dis baie sanderig daar, moet jy die perde met die swepie aandruk …”
“Wat as daar water is,” probeer ek nog vir Peet van balans af kry, want my kop sing al. “Sê maar daar was ’n reënbui en die stroom loop?”
“O?” wonder hy ook toe. “Daaraan het ek nie gedink nie. Kyk, ek dink wat ons dan moet doen, is dat jy eers moet stilhou. Ek sal dan daar uit die kis uit vir ons luister hoe sterk die stroom is. Poljon is nogal skrikkerig vir water. So, as die stroom redelik vloei, gaan hy steeks wees om in te gaan. Maar los dit eers. Ek sal nog daaroor gaan dink en ’n plan vir ons maak. Ons sê vir eers die driffie is droog. Dan moet jy stadig met die perde ry, al aan die linkerkant, tot so in die middel van die driffie. As jy sien die perde wil-wil die opdraandetjie aan die ander kant vat, dan moet jy hulle aanpraat en met die swepie roer laat hulle weet hulle moet sterk en aanhoudend trek. Net bokant die opdraande swaai die pad skerp regs en daar moet jy baie versigtig wees. Ek dink dis die beste as jy vir Poljon bietjie intrek en vir Karnols … Nee, wag, druk al twee stewig aan, dan raps jy eerder vir Karnols as jy vir Poljon intrek … Jong, dis ’n dêm moeilike plek daardie. Daar het ek self al baie gesukkel. Ek dink as ons daar kom, moet jy eers vir my die leisels gee laat ek ons net om die draai vat …” en hy dink so bietjie of dit die beste plan sal wees.
Ek sê vir hom: “Peet, hoor wat praat jy? In daai stadium is jy dood. Hoe kan jy die leisels wil vat?”
“Ja …” val sy mond oop soos die waarheid hom tref. “Jy’s reg. Ek sal wragtig nie die leisels kan vat nie. Ek is dood.”
Ek dag nog by myself: bokker, daar het ek jou nou, en ek sien ou Peet bring die glasie brandewyn na sy mond toe terwyl hy doer na niks in die aandskemer staar. Aan die manier hoe hy die drankie slurp, hoor ek sommer hoe gly sy ou kop se ratte soos hy probeer uitwerk hoe mens dan nou moet maak.
“Ja,” sug hy. “Ek is dood … Maar as jy daar kom, hoor maar net. Miskien is ek nog nie heeltemal morsdood nie.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.