Ys. Rudie van RensburgЧитать онлайн книгу.
jou worry nie,” lag Fortuin. “Wat ek doen, is my besigheid. Sy hoef niks daarvan te weet nie.”
“Elton is reg,” sê Viking. “Dis ’n goeie plek om te gaan soek vir ’n kandidaat. Daar’s niks wat ’n ou wat net uit die tjoekie kom nie sal doen vir groot geld nie.”
Fortuin grinnik. “En baie tronkvoëls is lonely wolves, abandoned deur hulle loved ones.”
* * *
Vroegoggend meld Kassie en Rooi by Colyn se kantoor aan.
Colyn beduie na ’n tafel met ’n groot stapel lêers. “Dis die besonderhede van die beleggers. Ons het dit in Dippenaar se kantoor gekry. Daar was geen data op sy rekenaar nie.”
“Hoe het julle tot dusver te werk gegaan?” vra Kassie.
Piedt sug. “Ons moes elke blerrie naam op die polisiedatabasis invoer om die ouens met krimrekords uit te spoeg.”
“Net sewe name gekry,” knik Colyn. “En almal het geldige alibi’s dat hulle op die dag van die moord nie naby Dippenaar was nie.”
Rooi grinnik. “Jy meen seker alibi’s vir die dag wat die ongeluk gebeur het wat nie aangemeld is nie.”
Colyn se gesig verkleur. “Ek bevraagteken nog die brigadier se vinnige gevolgtrekking oor daai een.”
“Ek’s nogal geneig om met haar saam te stem,” sê Kassie. “As die aanvaller Dippenaar dood wou hê, sou hy sy hande gebruik het. Jy gryp nie iemand om die nek in die hoop dat hy ’n hartaanval gaan kry nie.”
“Dis nie vir my so clear-cut nie,” brom Colyn terwyl hulle om die tafel gaan sit.
Rooi vee oor sy borselkop. “Wat presies het Dippenaar gedoen om sy beleggers die moer in te maak?”
“Ponzi scheme,” sê Piedt. “Duisende mense ingeloop met beloftes van helse hoë interest rates op hulle investments. Toe kry die media snuf innie neus en toe spat die kak behoorlik. Almal wou hulle geld by Dippenaar terughê, toe begin hy duck en dive. Hy’t nooit sy phone geantwoord nie en sy personeel het ook die pad gevat. ’n Dag voor hy Brazil toe sou vlug, het iemand hom in sy office gaan vastrap. Ons het eers drie dae later oppie toneel gekom. Sy receptionist wou iets by die kantoor gaan haal, toe kom sy op ’n dooie Dippies af.”
Kassie skud sy kop. “Kan nie verstaan dat mense steeds val vir beloftes van sulke hoë rentekoerse nie. As die groot maatskappye dit nie vir jou kan waarborg nie, moet jy weet ’n one-man show kan dit nog minder doen.”
“Hy’t veral pensioners getarget,” sê Piedt. “Hulle glo met Bybelversies gegooi om vir hulle te wys hy’s ’n man van integrity.” Hy snork terwyl hy oor sy ken streel. “Fokken skelm son of a bitch.”
Colyn verdeel die stapel lêers in vier en sit ’n hoop voor elkeen neer. “Laat ons maar begin, voor brigadier Terror ons gatte kom skop.”
“Brigadier Terror?” vra Rooi.
Piedt lag. “My bru, julle het nog net inne paar general meetings saam met haar gesit. Ma’ ek en my partner was al to hell and back vandat ons aan hierie case werk.”
Hy beduie na Colyn. “Sien julle daai fifty shades of grey op sy slape? Dit was nie daar voor ons hierie case gekry het nie. Brigadier Terror het dit vir hom persoonlik grey gepaint met ha’ kak. Sy gee pyn-innie-gat a new meaning.”
“Dit kan jy blerrie weer sê,” mompel Colyn.
6
Van: Jack MacArthur
Aan: Patricia Mayweather
Patricia, ek het vanoggend na jou radio-onderhoud geluister. Soos jy is ek ook bekommerd oor die impak van olielekkasies in die Noordpool. Die groot oliemaatskappye het my egter verseker hulle sal alles in hul vermoë doen om dit te voorkom. En kom ons wees maar eerlik met mekaar: een of twee klein olielekkasies sal nie die einde van die Noordpool beteken nie.
Ek heg vir jou ’n artikel aan van die hoog aangeskrewe prof. Mike Duffet van die New York-instituut vir Besoedelingnavorsing. Daarin sê hy besoedeling uit aanliggende gebiede soos die hoogs geïndustrialiseerde Europa skep ’n veel ernstiger probleem. Aanvanklik is gemeen dat Arktiese besoedeling grootliks weens chemiese lekkasies plaasvind en dat dit klein en plaaslik is. Die konsensus is egter nou dat besoedeling van oor die wêreld deur riviere, seestrome en atmosferiese sirkulasie noord gedryf word. Die minder sonlig, uitgebreide ysbedekking en lae temperature beteken dat besoedelende stowwe baie stadiger afbreek as in warmer klimate.
My wekroep is dus dat ons eerder ons visier rig op Europese nywerheidsbesoedeling. Om Amerika se pad na die wêreld se rykste oliebronne met dorings te besaai, sal nou die minder wyse benadering wees. Dink mooi voor jy summier ’n nee-stem uitbring teen ons wetswysigings.
* * *
Shaheena se moed sak in haar skoene toe sy Elton se kar in die oprit sien staan. Dis nie sy gewoonte om teen seweuur in die aand nog by die huis te wees nie. Sy sien nie kans om met hóm ook nog te deal nie.
Vandag se gesprek met die polisiehoof het haar ontstel. Sy verstaan hy is onder druk om sy proefneming by die minister te regverdig, maar sy gebrek aan ervaring van praktiese polisiewerk slaan kwaai deur. Boonop sukkel die Johannesburgse SGU ook met ’n moordsaak. Hy verwag die soort kitssukses wat net in TV-speurverhale gebeur. En hoe meer druk hy op haar toepas, hoe hoër word die eise wat sy aan haar speurders stel.
Sy moes vanmiddag vir Colyn-hulle sê sy verwag ’n finale lys van moontlike verdagtes môreoggend op haar lessenaar. Hulle sal deur die nag moet werk, want daar is duisende beleggers.
Sy sug swaar toe sy uit die kar klim. Was sy onredelik? Of raak die uitdagings nou reeds te veel vir haar? Was Elton reg toe hy gesê het sy’t nie haar posisie op meriete verdien nie?
In die ingangsportaal sien sy ’n half-jack op die hoektafeltjie staan. Onoopgemaak – iets om voor dankbaar te wees. Sy stap studeerkamer toe om haar skootrekenaar neer te sit, skrik toe sy sien hy wag haar in.
“Van wanneer af vat jy jou laptop werk toe?” vra hy sonder om te groet.
“Al die laaste maand of wat. Ek verkies dit bo die kantoor se desktop.”
Hy kom orent agter die lessenaar. “Wel, los dit van nou af by die huis. My laptop het sy gat gesien. En my pocket money is nie genoeg om ’n nuwe een te koop nie.”
“Elton, ek sal vir jou ’n nuwe rekenaar …”
Hy skud sy kop. “Los joune net hier,” sê hy bars en skuur verby haar.
In die gang steek hy vas en draai om. “Ek gaan iewers eet. Die brigadier is mos nou te grênd om saans vir haar man kos te maak.”
Sy reageer nie, al is sy aantyging onwaar. Sy was nog altyd bereid om ná werk kos te maak, maar enigiets wat sy nou sê, kan hom net weer trigger.
Toe die voordeur toeklap, gaan sit sy agter die lessenaar.
Sy streel liggies oor haar gekneusde wang. Dit klop van voor af.
* * *
Frankie kan beswaarlik sy opgewondenheid beteuel. Toe hy Sue vanaand bel, het sy haar geheim verklap.
“Ek kan dit nie meer vir myself hou nie … dokter Roos het my ’n volle maand verlof gegee! Hy sê ons twee het baie verlore tyd om in te haal. En as ek dan nog ’n maand wil afvat, is dit ook oukei. Hy sal my ten volle betaal.”
Net die gedagte daaraan om ’n maand lank, dalk selfs twee, vir vier-en-twintig uur van die dag by sy vrou te wees, is amper te oorweldigend om te verwerk.
Hy was op ses-en-twintig maar net ’n jaar getroud toe die seldeure agter hom toegeklap het. Maar Sue het deur dik en dun by hom gestaan, hom elke week getrou besoek en moed ingepraat. Sy het hom heeltyd verseker sy glo onwrikbaar dat hy op daardie verskriklike dag uit selfverdediging geskiet het.
Die getuienis in die hof was so verdoemend eensydig teen