Besmet Bloed ( Door Bloed Gebonden Series Boek 7). Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
we het shirt?” Vroeg Alicia toen ze naar zichzelf keek. “Doen we niet," antwoordde Damon met een grijns.
Warren en Devon cirkelden rond de Skitter die hun pad kruisten. Hij siste vinnig naar hen en likte zijn lange klauwen. Met een gedeeld uiterlijk vielen beide jaguars aan. Devon slaagde erin om één van de armen tussen zijn tanden te grijpen, terwijl Warren in staat was een achterpoot te pakken. De Skitter begon te schreeuwen toen ze in tegengestelde richting begonnen te trekken.
Met meer kracht achter zich, rukte Devon abrupt zijn hoofd naar links. De arm werd slap en Devon trok zich terug met de uiteengereten arm in zijn mond. Warren liet het been zakken en deed een paar passen achteruit toen Devon opsprong en zijn tanden in de nek van de demon liet zakken.
Warren ging zitten en begon zichzelf schoon te maken toen hij het onmiskenbare geluid van een andere Skitter net achter een groep bomen hoorde. Terugkijkend naar de Skitter waar Devon klaar mee was, besloot hij dat alles in goede handen was en ging verder met onderzoeken.
Devon zag Warren uit zijn ooghoeken en vermoordde de Skitter snel voordat hij van zijn rug sprong. Devon liet zijn hoofd zakken en schudde zichzelf en draaide zich om in de richting waarin Warren was vertrokken. Ze hadden een teamverband gehad sinds ze met elkaar in contact waren gekomen en Devon vond het fantastisch.
Hij was een paar meter verder gegaan toen een andere Skitter uit een boom vlak voor hem neerviel. Een diep grommen brak uit zijn keel en hij hurkte dicht bij de grond en bereidde zijn aanval voor. Zijn katachtige ogen vernauwden zich toen hij merkte dat deze er erg geïrriteerd uitzag.
Ze staarden elkaar aan met woedende ogen voordat de Skitter alles nadeed van wat de jaguar aan het doen was. Devon gromde en sprong naar de demon, met de bedoeling hem snel te doden. De Skitter sprong op hetzelfde moment en de twee botsten in de lucht.
De klauwen van Devon haalden uit naar de Skitter maar misten, maar de aanval van de Skitter kwam recht op zijn hoofd en was dodelijk. De Skitter landde ongedeerd op handen en voeten terwijl het bewusteloze lichaam van Devon landde met een dreun … hij sloeg hem knock out.
De Skitter siste overwinnend en liep naar de jaguar toe en pakte één van zijn achterpoten met een lange, klauwde hand. Hij sleept de enorme kat over het kerkhof erachter in de tegenovergestelde richting waar hij zijn partner was kwijtgeraakt, de Skitter naderde een kleine crypte. De Skitter deed de deur open en gooide de jaguar naar binnen en staarde voor een moment naar het dier.
Zijn hoofd schuin in een vreemde hoek alsof het de beste manier was om zijn prooi te doden … in plaats daarvan werd het eenvoudigweg teruggetrokken uit de crypte. Het schepsel keerde even later terug met twee van zijn overleden broeders door het vochtige gras. Hij liet ze naast de bewusteloze jaguar vallen, liep terug uit de crypte en sloot de deur, vergrendelend met het loshangende grendelslot.
Zonder om te kijken liep de Skitter op topsnelheid over de begraafplaats en vermeed de demon-jagers verspreid over het terrein. Op weg naar een zijweg, stopte het en leek diep te ademen voordat zijn lichaam begon te veranderen.
Binnen een paar seconden was de Skitter verdwenen en op zijn plaats stond Trevor.
Rollend met zijn nek en schouders voordat hij naar beneden dook om de kleren op te pakken die hij had weggegooid, stapte Trevor kalm in Evey's gezichtsveld. Hij liep terug naar het kerkhof en parkeerde haar daar voordat hij het kerkhof weer betrad en zei dat hij de voortgang van het gevecht aan het controleren was.
Toen hij eenmaal uit het zicht van zijn auto was, veranderde hij in één van de Skitters en zette zijn plan in actie. Nu hoefde hij alleen maar aan te kleden en zijn zelfbenoemde missie af te maken.
Trevor kamde met zijn vingers ongemakkelijk door zijn haar … hij vond het niet leuk wat hij zojuist had gedaan, maar liet nog steeds de kleine glimlach op zijn gezicht ontstaan. Toen Evey de bestuurdersdeur voor hem opende, sloot hij de afstand tussen hen. Trevor zweeg even toen hij een vossengeluid van haar hoorde.
Hij keek naar zijn naakte lichaam en vroeg zich af wat Ren dacht toen hij Evey zo'n menselijke persoonlijkheid gaf. Het was maar goed dat de auto geen idee had wat hij zojuist had gedaan … anders was hij in een wereld vol ellende geweest.
“Wat een prachtig exemplaar,” plaagde Evey's stem.
"Hoor eens," gromde Trevor en kleedde zich snel aan. Hij liet zich achter het stuur glijden, wetend dat het maar een paar uur zou duren voordat Devon wakker werd. Dit zou snel moeten zijn als hij ermee weg wilde komen.
Trevor zweeg terwijl hij Evey naar een andere afgelegen plek reed en de auto afsloot. Hij bleef daar een paar minuten zitten met zijn ogen dicht en vroeg zich af of hij het juiste deed.
"Is alles in orde Trevor?" Vroeg Evey zachtjes.
“Het gaat goed, Evey,” zei Trevor. "Ik wil dat je iets heel belangrijks voor me doet. Ik heb een geheime missie die ik moet afmaken. Niemand anders in PIT is hiervan op de hoogte … het is haar topgeheim." Hij kromp ineen in van wat hij op het punt stond te zeggen, "Storm wil niet dat er rapporten over worden ingediend en je kunt niets tegen iemand zeggen."
Evey was even stil: "Hoe lang blijf je?" Vroeg ze.
“Maar een paar uur,” antwoordde Trevor. "Het zal niet te lang duren."
“Pas op,” zei Evey toen de dashboardlichten donker werden.
Trevor stapte uit en begon op straat te lopen. Toen hij Evey niet meer kon zien, ging hij nog een keer veranderen … deze keer als Devon Santos en jogde de rest van de weg naar Chad's huis. Toen hij het huis binnenliep met de reservesleutel die Envy vergeten was terug te nemen, maakte hij zijn weg door het stille appartement.
Hij wist dat Chad zou slapen en omzeilde de kamer van zijn vriend naar de gesloten slaapkamerdeur van Envy. Hij duwde hem open en liep naar binnen en staarde naar de slaapvorm van Envy. Zijn wenkbrauwen fronsten in een trieste uitdrukking toen hij de geur van zout opving in de kamer. Hij voelde zich slecht omdat hij haar aan het huilen had gemaakt, maar hij behandelde zijn jaloezie op de best mogelijke manier.
Terug op het kerkhof … er was een kort moment geweest waarop hij eraan dacht om Devon te vermoorden. Als Devon weg was, zou Envy zich met haar verdriet tot hem hebben gewend? Hij had de verleidelijke gedachte uit zijn hoofd geforceerd. Het verbaasde hem hoe snel de kwade verleiding in de eerste plaats was verschenen.
Hij zou Envy nooit zo kunnen kwetsen en het maakte hem bang dat hij het zelfs maar op afstand had overwogen. Trouwens … haar zien rouwen, om een andere man zou net zo slecht zijn als het zien hoe ze van een andere man houdt. En hoezeer het ook hem heeft gedood, Trevor wist dat Envy van hen beiden hield. Hij had een paar uur geleden nog niet gelogen toen hij dat vervelende feitje aan haar had verteld.
Rustig bewegend trok Trevor zijn kleren langzaam uit en kroop in bed achter Envy. Als dit was wat er nodig was om een paar momenten alleen met haar te zijn … dan maakte het hem niet uit wie ze dacht dat hij was. Hij was het eens met het concept dat er geen regels waren als het ging om liefde of oorlog … en nu voelde hij zich alsof hij in het midden van beide was.
Envy voelde dat de matras achter haar naar beneden zakte en draaide zich onmiddellijk naar Devon toe, omhelsde hem erg strak en verborg haar gezicht tegen zijn borst. Haar gedachten waren het afgelopen uur volgestouwd met gedachten aan Trevor en ze voelde zich erg schuldig.
Nu ze PIT in actie had gezien, besefte ze dat Trevor geheimen voor haar had achtergehouden omdat hij geen keus had. Ze was zo harteloos geweest om met hem te breken over iets dat hij niet kon beheersen … zelfs hem ten onrechte veroordeeld. Hoe kon ze zo gemeen zijn geweest?
Zijn liefdesverdriet was nu haar schuld en ze zou hem er niet voor straffen. Als het al iets was, moest ze proberen opnieuw zijn vriend te worden en misschien zou zijn hart herstellen. Ze wreef met haar hoofd tegen de hand van Devon, waarmee hij haar teder streelde.
“Je bent terug,” fluisterde ze, terwijl ze wenste dat de zwaarte in haar borst zou verzachten.
"Wat is er mis Envy?" Vroeg hij zachtjes.
"Niets," Envy loog en liet haar greep op Devon los zodat ze zich terug kon trekken en naar hem kon glimlachen.
“Waarom ben je dan aan het huilen geweest?” Hij keek toe hoe Envy hem in