Besmet Bloed ( Door Bloed Gebonden Series Boek 7). Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
hij haar eraan. "Ik kan het zout van je tranen ruiken. Je kunt je gevoelens niet voor me verbergen.” Hij moest weten of ze later Devon op hem zou afsturen om wat er was gebeurd toen hij haar hierheen had gebracht.
Envy's ogen werden groter. Dat was hetzelfde wat Trevor tegen haar had gezegd. Wisten ze allebei hoe ze zich voelde? De wetenschap dat ze haar allebei zo goed konden lezen, liet haar een beetje bloot.
Hij voelde dat ze gespannen was, maar voordat hij de uitdrukking op haar gezicht kon opvangen, drukte ze haar wang weer tegen zijn borst. “Heeft Trevor iets gezegd of gedaan om je van streek te maken op weg hierheen? Want als hij dat deed, zweer ik … "
Envy duwde zich snel weg en keek bijna boos naar Devon op. "Nee, je hebt me beloofd dat je Trevor nooit pijn zou doen." Haar hart bonsde in haar borst en wilde ze nooit meer zien vechten. Als één van hen gewond zou raken … zou ze de andere haten, ongeacht welke het was. Dat wist ze nu.
Trevor stopte bijna met ademen terwijl hij naar haar keek om hem te verdedigen. Ze had Devon laten beloven om hem nooit pijn te doen … en Devon was het eens geworden om dezelfde reden dat hij Devon vanavond niet had gedood.
“Wat de tranen betreft,” liet Envy haar stem zakken en kreeg weer grip op haar hooggespannen emoties. “Ik had een droom dat één van die monsters op het kerkhof je had en ik huilde toen ik wakker werd.” Nou … dat was ook de waarheid.
“Het was maar een droom,” fluisterde hij en omhelsde haar. Trevor kneep zijn ogen dicht en vroeg zich af of de link die zij met hem en Devon had gedeeld de zeer nauwkeurige droom had veroorzaakt. Omdat hij er niet over wilde nadenken rolde hij Envy naar haar rug en keek haar aan voordat hij langzaam zijn lippen naar de hare liet zakken.
Envy kreunde zacht en boog haar rug, terwijl ze haar borsten tegen zijn borst duwde. Ze sloeg haar armen om zijn nek, alleen zodat hij haar polsen kon vastpakken en voorzichtig in het matras kon duwen.
Hun monden openden en Envy hield haar hoofd achterover toen de lippen van Devon een lang, martelend spoor trokken langs haar nek en over haar sleutelbeen. Glimlachend in de sensatie, scheidde ze haar benen en wikkelde ze om zijn middel om hem dichterbij te trekken totdat ze de kracht van Devon in haar kon voelen drukken.
Trevor stopte en keek haar aan, zweefde daar slechts een moment voordat hij vooruitduwde. Het kon hem niet schelen hoe hij eruitzag … dit was zijn lichaam en dit was precies waar hij wilde zijn. Hij zweefde boven haar en bedreef de liefde met haar als een gedreven man die verdwaald was geraakt in zijn eigen waanzin.
Envy beet op haar onderlip om te voorkomen dat ze het uitschreeuwde en haar broer wakker maakte. Ze greep Devon vast en probeerde zijn ritme te evenaren, maar hij ontdekte al snel dat ze hem op geen enkele manier kon bijhouden vanavond. Het was alles wat ze kon doen alleen maar om vol te houden terwijl hij haar zo vaak liet komen dat het haar high maakte.
Trevor eiste snel haar lippen op toen ze vergat dat ze niet alleen in huis waren, maar hij zou haar nog geen kans geven om haar gevoeligheden te herwinnen. Hij hield zijn eigen controle strak in de hand en gaf niet toe aan dezelfde hoogte tot meer dan een uur verstreken was.
Hij stond zichzelf toe om haar een paar minuten te zien slapen voordat hij een zachte kus op haar lippen gaf en van het bed wegglipte.
Warren begon zich zorgen te maken. Hij had het afgelopen uur de geur van Devon gezocht op de begraafplaats. Toen hij eerder zijn broer verliet, dacht hij dat Devon vlak achter hem zou zijn en klaar om te vechten. Warren had nog drie Skitters gedood voordat hij zich volledig realiseerde dat Devon nog steeds niet te zien was.
Hij had zelfs een doordringende kattenkreet uitgezonden, eigenlijk de versie van de jaguar om bij elkaar in te checken. Er was geen antwoord. Hij ging naar de laatste plaats waar hij Devon had gezien en vond de tekenen van het gevecht, maar geen Skitter en geen spoor van Devon. Het kostte hem nog een paar minuten, maar toen hij eindelijk de geur van Devon ontdekte. Het leidde hem naar een oude crypte.
Hij naderde het gebouw voorzichtig en snuffelde aan de rand voordat hij aan de gesloten deur klauwde. Hij gromde bij het slot en twee oplossingen kwamen in hem op. Devon was er ofwel in gezet of de deur was dichtgeslagen en op de één of andere manier afgesloten tijdens een gevecht.
Warren veranderde terug naar zijn menselijke vorm, rukte de deur open en trok hem uit zijn scharnieren met de schreeuw van oud metaal tegen zwaar hout. Zijn ogen werden groter toen hij Devon midden op de vloer zag liggen met twee Skitters die naast hem op de grond lagen.
Devon's ogen gingen een beetje open toen de deur openging, maar hij sloot ze onmiddellijk toen het ochtendlicht binnenviel en zijn netvliezen verbrandde. Hij had het gevoel dat hij Kat's hele voorraad aan Heat had opgedronken en daar bovenop een verloren gevecht was begonnen.
“Wat is hier in vredesnaam gebeurd?” Vroeg Warren zachtjes.
Devon gromde laag in zijn borst en veranderde terug naar zijn menselijke vorm. Hij legde zijn hand op zijn hoofd en ging langzaam rechtop zitten met de hulp van Warren en keek goed rond.
“Het laatste dat ik me herinner, was ik een gevecht aangegaan met een andere Skitter nadat je vertrok,” antwoordde Devon. "Ik moet het hierin hebben opgesloten en het hebben gedood …" hij keek naar de opgestapelde Skitters en fronste. "… Doodde ze. Men moet me goed op het hoofd geslagen hebben voordat ik in elkaar zakte."
"Ik denk dat het nu genoeg is geweest." Zei Warren uitvoerig. "We hebben allebei wat slaap nodig."
Devon knikte en liet Warren hem overeind trekken. "Geweldig, we zijn naakt," mompelde hij.
"Noem ons maar de streakers," grijnsde Warren. "Wil je langzaam hier weglopen en zien hoeveel katjes we krijgen, of wil je racen?"
“Ik tel tot drie,' antwoordde Devon met opgetrokken wenkbrauwen.
Toen ze terug bij het voertuig waren, deden ze de reservekleding aan die ze daar bewaard hadden voor het geval dat.
“Zet me maar af bij Chad. Envy is daar, dus ik kruip gewoon in bed bij haar,” zei Devon terwijl hij achteroverleunde op de stoel. "Doe me ook een plezier."
Warren keek naar hem terwijl hij reed. "Ik zal het niemand vertellen, dus het komt niet bij Envy terecht."
Devon glimlachte om het griezelige vermogen van zijn oudere broer om altijd te weten wat iemand dacht. Soms maakte het dingen niet zo ongemakkelijk.
"Bedankt," zei Devon. "Ik haat het als ze zich zorgen maakt."
Een paar minuten later stopte Warren voor het appartement van Chad en keek naar Devon. "Slaap maar en bel me als je klaar bent om terug te komen."
Devon schudde zijn hoofd. “Maak je geen zorgen, Chad zal ons brengen of ik bel een taxi.” Warren wachtte tot Devon de voordeur opende en binnen was voordat hij wegreed. Hij wilde niets tegen Devon zeggen, maar het vinden van zijn broer had rode vlaggen gehesen. De manier waarop de deur van de buitenkant was afgesloten, was iets te ingewikkeld waardoor hij zich afvroeg of iemand of iets anders hem daar expres buitensloot.
Warren schudde zijn hoofd en besloot er vandaag niet meer aan te denken … hij was uitgeput. Devon liep stilletjes door het appartement naar Envy's kamer. Hij deed de deur open en glimlachte naar het visioen van haar engelachtige gezicht, ontspannen in slaap. Hij trok zijn kleren uit, glipte achter haar in bed en krulde zich tegen haar rug, wikkelde een arm om haar middel.
Ze nestelde zich dichterbij voordat ze tegen zijn borst ontspande en haar hoofd achterover kantelde. Haar ademhaling keerde terug naar de lange ademhaling in verband met een diepe slaap en Devon ontspande zich. Hij besloot haar deze keer te laten slapen in plaats van haar wakker te maken om haar te laten weten dat hij daar was … hij zou zich moeten herinneren om vanaf nu beter voor haar slaapgewoonten te zorgen.
De zevende verdieping van het ziekenhuis was vredig stil. Het was een lange en saaie dienst geweest toen de verpleegsters hun rondjes met de verschillende patiënten aflegden. De zachte ritmes van de levens ondersteunende machines piepten gestaag, waardoor genoeg achtergrondgeluid ontstond om de donkere vloer er niet angstaanjagend uit te laten zien.
“Lange tien uur niet?” Vroeg de bewaker aan één van de verpleegsters op de post.
“En