Raji: Boek Een. Charley BrindleyЧитать онлайн книгу.
Meer dan tachtig hectare ploegen en beplanten was het zwaarste werk van het hele jaar. Zelfs als Fuse zou stoppen met school, kon hij het niet alleen aan.
"Kunt u me genoeg geld lenen om twee boerenknechten te betalen?"
"Vincent, je weet dat ik dr. Mathews en zuster Smithers elke maand betaal." Hij zette zijn bril weer op en vouwde zorgvuldig de zakdoek. "Ik heb je al meer geld voorgeschoten dan ik had mogen doen. Als onze raad van bestuur te weten komt dat ik geld uitgeleend heb zonder onderpand, kan ik mijn job verliezen."
"Het spijt me, Mr. Kupslinker. Dat wist ik niet." Fuse had er nooit bij stilgestaan dat het mogelijk was dat zijn vader lange tijd invalide zou zijn. Als hij na vier maanden niet verbeterd was, zou hij misschien nooit beter worden.
"Iemand anders de boerderij laten leiden, is een goede optie." Mr. Kupslinker glimlachte twee rijen kleine, regelmatige tanden bloot. Ze zagen eruit alsof ze afgevijld waren.
Fuse wist niet wat hij moest antwoorden. Hij had nooit gedacht aan de mogelijkheid dat er iemand anders dan zijn vader voor de boerderij zou zorgen.
"Je zou de boerderij voor lange termijn kunnen verhuren. Het land in handen geven van een ... eh..." De bankier stopte even om zijn keel te schrapen. "Een competente boer, iemand die we vertrouwen, iemand die het werk aankan."
Fuse aarzelde om iemand op de boerderij te laten werken omdat het te veel klonk als deelpacht en hij wist dat dat iets was dat zijn vader nooit goed zou keuren. Zijn vader had bijna tien jaar op de boerderij gewerkt, met de hulp van boerenknechten als het nodig was, tot het ogenblik dat hij van de windmolen gevallen was en zijn ruggengraat verwond had in oktober. Hij had geprobeerd een moersleutel te grijpen toen hij bezig was een bus op de as te vervangen wanneer een plotse windstoot de schoep deed draaien en hem van het platform stootte.
Dr. Mathews had gezegd tegen Fuse dat hij niets kon doen. De gebroken arm van zijn vader was al genezen, maar zijn rugletsel moest vanzelf genezen. Zuster Smithers gaf hem fysiotherapie om de spieren aan het werk te houden, maar alleen tijd en rust zouden zijn ruggenmerg herstellen. Tot die tijd was zijn vader verlamd vanaf zijn nek.
"Ik denk niet dat papa graag zou hebben dat de boerderij verhuurd wordt." zei Fuse tegen de bankier.
"Tja, in dat geval kan ik niet verantwoordelijk zijn voor wat er gebeurt als de raad van bestuur te weten komt dat ik een groot bedrag voorgeschoten heb voor de boerderij. Er is een kans dat er beslag op gelegd wordt en dat ze geveild wordt."
Beslaglegging.Waar moeten papa en ik dan heen? Was mama hier maar.
Zij had altijd alle financiële beslissingen genomen.
"Je kent toch Buford Quackenbush, hé, Vincent?"
Fuse knikte.
"Zijn boerderij grenst aan die van jullie aan de noordkant. Hij heeft veel arbeiders en ik denk, als we een goeie deal voorstellen, dat hij misschien wel bereid zal zijn om jullie boerderij over te nemen en de twee boerderijen tegelijk uit te baten."
"Daar moet ik over nadenken, Mr. Kupslinker."
"Ik kan de papieren deze middag opstellen en aangezien je vader wettelijk niet handelingsbekwaam is en je moeder in het buitenland zit, kan jij tekenen in naam van je vader."
Fuse wist niet of dat wettelijk zou zijn, maar hij had tijd nodig om erover na te denken.
"I-ik weet niet goed wat ik moet doen."
"Soms moet je voor zulke zaken vertrouwen op het oordeel van iemand die ouder is. Iemand die meerdere jaren ervaring heeft met zakendoen. Je kent mijn reputatie, jongen, en je weet dat ik nog nooit geaarzeld heb om je te helpen."
"Ja, mijnheer. Ik weet het."
"Ga nu maar naar huis en denk erover na. Maar er moet iets gebeuren voor het einde van het jaar. Dat is dus binnen een week. Als je moeder dan nog niet terug is... wel..." Hij spreidde zijn handen in een gebaar van hopeloosheid.
Fuse ging staan om te vertrekken en Mr. Kupslinker stak zijn hand uit. Hij had zijn hand nog nooit geschud. Zijn hand voelde zacht en vochtig aan en deed Fuse denken aan de huid van de nek van een varken als hij het wegtrok van de trog om de biggetjes te laten eten.
Het knisperen van het vuur onderbrak zijn gedachten. Hij opende het haardscherm om nog wat hout op het vuur te leggen.
"Ik ga de varkens verzorgen voor ik het ontbijt klaarmaak, papa."
Hij gaf het laatste slokje koffie aan zijn vader en keek naar de hoek van de kamer bij de trap.
"Mama zal wel niet thuis zijn voor Kerstmis zeker."
Hoofdstuk vijf
Cleopatra en Alexander schonken geen aandacht aan Fuse toen hij hun staldeur opende. De twee percherontrekpaarden zwaaiden met hun gecoupeerde staart terwijl ze aan het eten waren. Hun eiken troggen stonden elk aan een kant van de enorme stal, maar toch raakten hun staarten elkaar bijna.
"Dag Alexander," zei Fuse die zich naast het dier van een ton wrong, "ik zie dat je al haver gekregen hebt vanmorgen."
Het grijs en bruin gevlekte paard tilde zijn hoofd op en stapte opzij terwijl hij op het graan kauwde met zijn sterke kaken. Fuse vond dat het geluid leek op dat van de wielen van een koets die over een landweggetje met los grind rolt.
Cleopatra was een beetje groter dan Alexander. Ze had een schofthoogte van een meter tachtig. De bovenkant van het hoofd van de merrie bevond zich meer dan twee meter boven de grond. Ze was helemaal zwart, behalve haar rechter voorbeen dat wit was vanaf de knie. Haar wollige winterhaar had een gezonde glans. De twee paarden waren sterk genoeg om een eg met veertien tanden voort te trekken terwijl Fuse erop stond om hen te leiden.
De boerderij van de Fusiliers was 145 hectare groot, had twee beken die door dichtbegroeide bossen met berken en grote eiken liepen en er was ook een klein woud met loblollydennen en Amerikaanse eiken. Dat was hun houtvoorraad om te verwarmen en te koken. Zestien hectare diende als grasland voor de paarden en de koeien en twee vijvers namen nog eens anderhalve hectare in beslag. Zo bleef er meer dan tachtig hectare vruchtbare grond over om gewassen te verbouwen.
Als het goed ging, kon Fuses vader zes hectare ploegen met Alexander en Cleopatra aan de Fergusonploeg met drie risters. Zonder de trekpaarden zou het zo goed als onmogelijk zijn voor Mr. Fusilier en Fuse om de boerderij alleen uit te baten. Ze zouden een Henry Fordtractor kunnen gebruiken, maar ze konden zich de prijs van driehonderdvijfennegentig dollar of de dure brandstof die nodig was niet permitteren. Brandstof voor de paarden - hooi, haver en maïs - konden ze zelf telen, maar diesel niet.
Fuse klopte op Alexanders zij en ging Cleopatra controleren.
"Schuif eens op, schat."
Hij klopte op haar achterhand en wrong zich tussen haar en de stalmuur. Het grote dier gehoorzaamde en stapte opzij. Hoewel ze Fuse moeiteloos zou kunnen verpletteren met haar gewicht alleen, deed ze wat er gevraagd werd zonder aarzelen.
"Ze heeft jou ook eten gegeven." fluisterde Fuse terwijl hij in de nek van Cleopatra kroelde.
Het linkeroor van de merrie draaide naar het geluid van zijn stem, maar ze bleef verder op haar haver kauwen.
Fuse keek omhoog naar de zware eiken balken. Ruw gezaagde planken lagen bovenop de balken en vormden zo de vloer van de hooizolder.
Zou...
Ransom kwam de stal binnen, stapte onder Cleopatra's buik door en duwde tegen Fuse om bij de haver te komen, maar de trog was te hoog. Cleopatra maakte een keelgeluid en snuffelde aan de bovenkant van het hoofd van het miniatuurpaard. Ransom deed alsof hij haar wilde bijten. Cleopatra rechtte haar hoofd met een ruk en stapte achteruit. Ze stootte tegen Alexander die omkeek om te zien wat er aan de hand was.
Random snoof en liep op een drafje naar de andere trog. Hij kon er ook niet bij, dus dook hij onder Alexander en verliet de stal.
De twee percherons waren de grootste en sterkste dieren op de boerderij, maar ze hadden het temperament van een colliepuppy: vriendelijk,