Raji: Boek Een. Charley BrindleyЧитать онлайн книгу.
nu maar hard, Stormy." zei Fuse.
De achterhand van het veulen kwam eruit en Fuse liet Stormy even rusten. Na enkele minuten trok hij voorzichtig. De rest van het lichaam van het veulen begon tevoorschijn te komen.
Stormy kromde haar rug, hinnikte en perste hard. De rest van het veulen kwam snel en Fuse ving het op toen het uit Stormy viel. De navelstreng brak en Fuse legde de baby in het stro.
"Het is een merrieveulen." zei hij.
Hij maakte de mond van het veulen vrij en wreef het schoon met handenvol stro. Het meisje liet los en Stormy staarde naar het veulen. De kersverse moeder schudde zich van kop tot teen en begon dan haar baby schoon te likken. Het veulen opende de ogen en keek wild in het rond naar haar nieuwe omgeving. Fuse maakte plaats zodat Stormy haar kon schoonlikken. Hij was uitgeput, maar voelde zich euforisch toen hij zag hoe het veulen de wereld voor het eerst bekeek met haar grote bruine ogen.
"Ik denk dat ze allebei oké zijn."
Toen hij zijn armen schoonveegde met stro, rilde hij van de kou en hij keek naar Stormy's petroleumkachel. Hij brandde met een warme gloed, maar aangezien Fuse op blote voeten was en niet eens een T-shirt droeg, verwarmde de kachel hem niet echt.
Het meisje zei iets achter hem en dan voelde hij iets over zijn schouders; het was haar oude canvasvest. Het stelde niet veel voor, maar het gaf een beetje warmte. Hij was dankbaar en wenste dat hij haar taal sprak om te kunnen zeggen hoe erg hij het waardeerde.
"Bedankt." zei Fuse toen ze naast hem knielde.
Ze keken toe hoe het kleine paardje probeerde recht te komen. Het kreeg zijn voorste voeten onder zich, maar als het zijn achterste benen probeerde, wankelde het en viel op zijn zij in het stro.
Fuse en het meisje lachten.
Stormy moedigde het veulen met haar neus aan om het nog eens te proberen. Het worstelde zich recht en zette zijn eerste stapjes.
"Ze is nog maar vijf minuten oud en ze stapt al rond." zei Fuse. "Zie je die blonde manen en haar romige, bruine kleur? Ze is een palomino, net als haar moeder."
Hij zag het meisje glimlachend toekijken hoe het veulen rond waggelde en aan het been van haar moeder snuffelde.
"Goed zo." zei hij.
Het meisje keek naar hem. "God zo."
"Goed zo."
"Good zo?"
"Goed zo."
"Good zo." Ze streelde het veulen dat begon te drinken. "Good zo."
De staldeur opende krakend achter hen en Ransom kwam binnen. Hij wrong zich tussen Fuse en het meisje en stond dan naar het veulen te kijken.
"Hoe voelt het om papa te zijn?" Fuse legde zijn arm om het paard.
Ransom stapte naar voor om aan het veulen te snuffelen en Fuse liet hem doen. Stormy snoof, liet haar tanden zien en verplaatste zich tussen Ransom en haar baby. Ransom deinsde een stap achteruit en dan nog een. Hij had een verraste blik in zijn ogen en ging dichter bij het meisje staan.
"Ja, Ransom." Fuse wreef over zijn dij waar Stormy gebeten had. "Laat ze beter even met rust, tenzij je een oor wil verliezen."
Het meisje legde haar arm rond Ransoms nek en zei: "Good zo." Ze wees naar het veulen.
Ransom maakte een keelgeluid en snuffelde dan aan de wang van het meisje dat hierom moest lachen.
"We zouden het veulen Kerstman moeten noemen aangezien het kerstavond is." Fuse ging staan. "Nee, dat gaat niet voor een merrie. Ze is zo mooi, misschien noemen we haar Monica."
Het meisje fronste haar voorhoofd.
"Ik ga naar binnen een paar suikerklontjes halen voor Stormy. Ik kom onmiddellijk terug." Hij hield zijn wijsvinger omhoog en hoopte dat ze snapte dat hij maar een minuutje weg zou zijn.
Fuse stopte bij de deur van de schuur, verrast dat er grote sneeuwvlokken stil aan het neerdwarrelen waren. Er ligt al bijna vijf centimeter sneeuw. Hij trok de vest van het meisje dicht tegen zijn borst en rende naar het huis. Toen hij bij de achterdeur aankwam, stampte hij met zijn blote voeten op de porch en schudde de sneeuw van zijn schouders. Toen hij binnenkwam, merkte hij dat het er niet veel warmer was dan buiten.
Ik zal vuur maken als ik terugkom van de schuur.
Hij trok zijn laarzen aan en grabbelde zijn jas van het haakje achter de deur. Hij zag dat er nog een halfvolle doos suikerklontjes waren, dus nam hij een handjevol en haastte zich weer naar buiten met de vest van het meisje over zijn arm. Hij was snel weer in de schuur.
"Ik heb mijn jas aangetrokken." Hij ging naar de staldeur. "Jij mag dus..."
Ze was weg.
* * * * *
Tegen de tijd dat Fuse vuur gemaakt had in de keuken en koffiegezet had voor zijn vader was de zon op. Hij bleef even bij de gootsteen staan en staarde door het raam naar de vallende sneeuw. Er lag al meer dan vijftien centimeter sneeuw en de dikke vlokken bleven maar vallen; hij kon de schuur nog nauwelijks zien.
Fuse wachtte tot zijn vader wakker was zodat hij hem kon aankleden en de rolstoel voor het knapperende vuur zetten. Hij zou hem dan helpen wat koffie drinken voor hij de koeien ging melken, de andere dieren ging voederen en Stormy en haar nieuw veulen nog eens ging controleren.
Hij dacht aan het meisje terwijl hij voor het keukenraam stond. Ze was daarbuiten, in de sneeuw en nu had ze geen vest.
Waar komt ze vandaan en waarom kent ze geen Engels?
Als hij wegbleef uit de schuur zou ze misschien weer in Stormy's stal binnengaan, waar het warm was.
Twintig minuten later hield Fuse een lepeltje gesuikerde koffie voor de lippen van zijn vader. "Zuster Smithers komt vandaag niet, papa."
Zijn vader slurpte van de koffie en likte aan zijn lippen.
Fuse had een laaiend vuur gemaakt in de haard en de kachel in de keuken was witheet dankzij de grote hoop hout die hij erin gestopt had. Het huis zou snel warm en gezellig zijn.
"Het is kerstavond. Mrs. Smithers moet voor haar eigen gezin zorgen."
Fuse keek naar de vier kerstcadeaus op de sofa - twee voor zijn vader en twee voor zijn moeder. Hij had een overhemd en een lederen portefeuille gekocht voor zijn vader en een lange gele sjaal en een broche met camee voor zijn moeder.
"Het is het eerste jaar dat we geen kerstboom hebben." Hij draaide zich naar zijn vader. "Weet je nog die keer dat we samen die den van bijna vier meter omgehakt hebben daar aan de andere kant van de grote vijver? We moesten er nog een halve meter afhalen onderaan voor hij daar in de hoek bij de trap kon staan." Hij nam nog een lepeltje koffie. "Het was de mooiste kerstboom die we ooit gehad hebben."
Mr. Kupslinker van de bank gaf Fuse altijd geld als hij het nodig had. Niet voor tennisballen of zo, maar voor boodschappen, schoolbenodigdheden en andere noodzakelijke dingen, zoals boeken. Het geld van de melk hielp een beetje om de elektriciteitsrekening en eten voor de dieren te betalen. Verder had hij niets van inkomen. Mr. Kupslinker zei dat kerstcadeaus volgens hem zeker noodzakelijk waren.
Fuse wist wel dat het geld van de bank ooit terugbetaald moest worden, maar hij wist niet wanneer of hoe.
Hij dacht weer aan afgelopen maandag, toen hij naar de bank geweest was om tien dollar te vragen aan Mr. Kupslinker om kerstcadeaus te kopen voor zijn ouders. De bankier had naar zijn vader gevraagd en dan had hij een suggestie gedaan.
"Misschien moet je overwegen de boerderij te verhuren aan iemand die erop kan werken."
"Verhuren?" vroeg Fuse.
"Ja. Binnen vier maanden is het al lente en moet er geplant worden. Als je vader dan nog niet hersteld is, zal je misschien nog een jaar zonder inkomen zitten." De bankier zette zijn bril af en haalde een witte zijden zakdoek uit het borstzakje van zijn krijtstreeppak. Hij poetste een van de glazen op met de zakdoek. "In feite," hij hield zijn bril tegen het licht, "zal je je nog dieper in de schulden