Het Hart Van De Tijd. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
voelde de klauwen die op dat moment onbewust in haar arm groeven.
Zijn haar was verlengd tot twee keer zo lang als zojuist en leek bijna om hem heen te zweven alsof het wachtte op erkenning. Met een geschrokken kreet rukte Kyoko zich los van hem en deed snel een stap achteruit, alleen om hem een dreigende stap dichterbij te brengen.
“Ben je een bewaker?” Stotterde ze zwak.
“En jij bent de priesteres die dat al had moeten weten,” siste hij haar volgend terwijl hij zijn woede voelde wegebben.
Ze draaide zich om om naar de deur te rennen en schreeuwde meteen toen ze van achteren sterke armen om haar heen voelde slaan.
Kyou's lichaam klemde zich om haar heen terwijl ze worstelde. Hij tilde haar van de grond terwijl haar voeten de lucht in schopten in haar poging aan hem te ontsnappen. Hij gaf haar genoeg tijd om te beseffen dat het zinloos was om zich van hem te bevrijden, legde zijn lippen bij haar oor en fluisterde: “Je blijft totdat je sterk genoeg bent om jezelf te bevrijden uit deze armen priesteres.”
Hij sleepte haar toen de lucht in, maar gooide haar weer op de overvolle bank, waar ze met een lichte klap belandde. Nu ze weer oog in oog met hem stond, gaf Kyoko hem een woedende schreeuw en knipperde weer met haar ogen toen zijn uiterlijk weer terugging naar de man met wie ze had gesproken.
Ze keek hem boos aan en balde haar vuist: “Wat is er in godsnaam aan de hand?”
Hij stond kalm voor haar, het enige verschil was deze keer dat zijn ogen nog gloeiden: “Je blijft hier.” Hij boog zich naar haar toe. “Je zult me je laten trainen.” Hij legde zijn handen op de rugleuning van de bank om haar efficiënt in de val te lokken. “En deze keer win je zonder opoffering.” Zijn neus raakte de hare bijna terwijl hij het laatste van de verklaring siste, nu zijn ongenoegen tonend.
Kyoko leunde zo ver mogelijk achterover in de bank en beantwoordde zijn verhitte blik, maar ze voelde nog steeds geen enkele bedreiging van hem. Zelfs als hij geen mens was, was hij niet van plan haar kwaad te doen. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze besefte wat hij zojuist had gezegd.
“Deze keer?” Haar stem was zacht: “Wat bedoel je ... deze keer?”
Kyou haalde diep adem. “Misschien ben je het vergeten, maar ik niet.” Haar geur omringde hem en hij voelde de bekende pijnscheut rond zijn vergeten hart, maar ze moest de waarheid weten. “We hebben in het verleden samen gevochten priesteres, en de tijd nadert dat we dat opnieuw zullen moeten doen.”
Kyoko's ogen werden even zachter: “Wie ben jij?”
“Je bewaker. Kyoko, ik weet dat je het bent vergeten omdat je je herinneringen aan ons hebt opgeofferd om het Hart van de Beschermer terug te brengen naar deze wereld.” Zijn blik zocht de hare en zijn stem werd slechts een gefluister: “Je moet me vertrouwen.”
Hoewel hij zojuist had geprobeerd haar bang te maken, zei alles in haar dat ze hem moest vertrouwen. “Ik vertrouw je.” Zodra ze de woorden fluisterde, merkte ze dat ze in zijn armen werd getrokken. Eerst verstijfde ze, toen ze de deken van warmte voelde die haar omringde, gaf ze toe aan de omhelzing die zich in serene verwarring tegen hem ontspande.
Je kon er niets aan doen. Hij had zich al veel te lang zorgen gemaakt over afwijzing, en het horen van die woorden tilde de last van de wereld van zijn gespannen schouders. Hij drukte haar tegen zich aan en omringde zich met haar geur terwijl hij zijn gezicht in haar haar duwde.
“Blijf deze keer,” fluisterde hij op een zwak moment.
Kyoko voelde de tederheid in zijn woorden en in zijn armen, maar toch, hij had haar een paar minuten geleden gewoon doodsbang gemaakt, en nu hield hij haar vast alsof zijn leven ervan afhing. Ze zat gevangen tussen haar vrees voor hem en haar verlangen om zijn gladde wang te strelen.
Ze zat vol vragen en mompelde in zijn borst: “Ik wil me herinneren wat je hebt verteld, ik ben het vergeten. Wat moet ik weten?”
Hij sloot zijn gouden ogen en wilde nog niet terugkeren naar de echte wereld ... ze was precies waar ze hoorde ... in zijn armen. Met een zucht liet hij haar ongewild weer op de bank los en ging naast haar zitten.
Kyou haalde zijn hand door zijn te lange pony en haalde diep adem om zijn razende instincten te kalmeren. Terwijl hij zijn verlangens vervulde, concentreerde hij zich op de muur voor hem en begon haar te vertellen wat hij wilde dat ze wist. Iets horen was niet hetzelfde als je eraan herinneren.
“Je zult hulp krijgen. Alle mensen hier zijn op dezelfde manier gekomen als jij, met de beurzen, ik heb ze voor je verzameld. Ze herinneren je je niet en jij herinnert je ze niet, maar ze vochten toen met je, en dat zullen ze weer doen met je als de tijd daar is,” in zijn stem klonk een vleugje herinneringen aan het verleden.
Kyoko's ogen werden groot: “Suki en Shinbe?” Ze vroeg zich af waarom ze hem zo graag geloofde.
Kyou knikte, “ik zie dat je ze hebt ontmoet. Ja, je stond heel dicht bij ze, evenals Toya die je als geen ander beschermde.”
“Toya?” Ze trok een wenkbrauw naar hem op. “Je maakt een grapje.” Toen voegde ze er mentaal aan toe: 'Hij mag me niet eens.'
Kyou zuchtte met tegenzin. “Toya is in dit leven niet veranderd en is nog steeds de onaangename, koppige puber uit het verleden. Maar ja, hij beschermde je met wraak en zou voor je zijn gestorven als de nood zich had voorgedaan.”
Kyoko fronste haar wenkbrauwen. “Hij herinnert het zich niet?” Ze had het gevoel dat hij haar de waarheid vertelde, en het was logisch dat ze wist dat ze een deel van haar eigen geheugen miste. Haar ogen zochten de zijne en wilden die kennis terug.
Kyou schudde lichtjes zijn hoofd. “Ik ben de enige die niet met jou is meegekomen. Daarom ben ik de enige die de herinneringen meedraagt aan wat er is gebeurd. Toya herinnert zich niet eens dat hij mijn broer is.”
Kyoko ademde in bij de bekentenis. “Broeders? Wat is er gebeurd waardoor jij de enige bent die het zich herinnert?” Ze moest het weten.
“Je gaf al je herinneringen op in de strijd om het kwaad van onze wereld te vernietigen en de Guardian Heart Crystal te redden. Op hetzelfde moment deed je een wens op het kristal om iedereen weer te zien. Je wilde ze niet kwijtraken. Je verdween onmiddellijk, net als alle anderen ... inclusief de vijand. Je had ze zonder het te weten hierheen gebracht ... met je mee.”
Hij zuchtte spijtig. “Ik had een betovering over mezelf uitgesproken die me tegen zulke wensen beschermde.” Zijn ogen werden afstandelijk alsof hij de herinnering opnieuw beleefde.
“Je nam iedereen mee, en je wist het niet eens. Ze werden hier allemaal herboren, in jouw tijd, en lieten me alleen achter in het verleden.” Zijn ogen concentreerden zich op de hare. “Dus ik heb het overleefd en op je gewacht. Eens was het tijd, ik verzamelde iedereen die me had verlaten. Nu heb je het kristal meegebracht, en de boosaardigheid die het wil ...” zijn stem werd donkerder, “het kwaad is er al en begonnen aan zijn zoektocht naar jou en ik zal het niet toestaan.”
Kyoko knikte en probeerde het te begrijpen. “Dus iedereen die hier is zoals ik, kan ik vertrouwen?” Hij knikte en Kyoko vervolgde: “Weten ze hier iets van?”
Kyou schudde zijn hoofd, “ze zullen een band voelen en die zal groeien, maar verder ken ik de toekomst niet, alleen het verleden. Ze zullen je beschermen, zoals ze toen deden. Het is waarvoor ze geboren zijn. ... hun reden van bestaan.”
Hij keek snel weg van haar onderzoekende ogen, wetende dat de waarheid van zijn woorden ook op hem van toepassing was. “We hebben nog wat tijd, maar voor nu wil ik dat je stopt met het verbergen van je priesteressen, en je bewust wordt van je omgeving. Ik zal over je waken en heb tegen Toya gezegd ook alles goed in de gaten te houden.”
Kyoko keek hem aandachtig aan en probeerde zich alles over hem te herinneren wat ze maar kon. Hij scheen haar zo goed te kennen. Ze keek hem diep in de ogen en fluisterde nieuwsgierig: “Hoe close waren we?”
Een fladderende verborgen genegenheid doorkruiste zijn gouden ogen voordat Kyou verstijfde en bij haar vandaan liep. Zijn koele buitenkant viel weer op zijn plaats, gromde hij naar