Het Hart Van De Tijd. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
mij naar de club? Het is zaterdagavond en ik zou het vreselijk vinden om niet met jou te dansen maar met een dozijn volslagen vreemden te dansen.” Shinbe keek versuft alsof hij ervan droomde met een menigte andere vrouwen te dansen, alleen maar om zijn punt te bewijzen.
Suki keek hem vlak aan en vroeg zich af of ze die stomme blik van zijn gezicht moest slaan, en wendde zich toen tot Kyoko. “Kyoko, ik heb een begeleider nodig,” grijnsde ze. “Jij gaat toch met mij mee? Het is te gevaarlijk om alleen te gaan met alleen ... hem,” keek ze Kyoko smekend aan.
De hoeken van Kyoko's lippen trilden toen ze Shinbe uit de verdwaasde blik zagen komen en weer naar haar knipogen. “Suki, ik zou heel graag met jullie meegaan. Op die manier kunnen we team Shinbe taggen als hij uit de hand loopt.”
Ze keken Shinbe allebei spits aan en Shinbe kreunde. Kyoko kon het niet helpen toen ze weer in lachen uitbarstte. Ze hield echt van deze twee.
Toya keek vanuit zijn ooghoeken naar Kyoko. Verdomme, ze was knap als ze zo lachte. Hij kreunde innerlijk. Waar kwam dat vandaan? Hij zakte in zijn stoel neer, geïrriteerd door zijn gedachtegang. 'Verdorie!' Nu zou hij vanavond naar de club moeten gaan om op haar te passen. Ze glimlachte nog steeds naar Shinbe en Suki toen ze zich omdraaide.
Terwijl ze naar hem keek, sloeg zijn hartslag een slag over en ging de temperatuur in zijn bloed een paar graden omhoog. Toya besefte dat ze meer kracht van haar had gekregen nu ze gelukkig was dan zojuist, toen hij haar kwaad had gemaakt. Voor het eerst sinds lange tijd voelde hij zich ongemakkelijk.
Toen Kyoko's gelach bedaard was, wendde ze zich tot Suki: “Hé, ik weet niet eens welke lessen ik op maandag zal volgen of waar ik heen moet. Weet je waar ik het kan vinden?”
Voordat Suki antwoord kon geven, beantwoordde Toya de vraag en keek haar aandachtig aan. “Alle beursstudenten krijgen hetzelfde onderwijs. Dus jij, Suki en Shinbe, samen met de anderen, zitten in dezelfde klassen. De enige aparte klas is wanneer je bij de eigenaar bent.” Zijn stem klonk lui terwijl hij achteroverleunde in zijn stoel.
Kyoko fronste. “Welke klas geeft de eigenaar les?”
Shinbe gaf dit keer het antwoord, zijn amethistogen lichtten op van intriges: “Voor ons allemaal is het anders. Daarom geeft hij ons apart les. Hij helpt ons met onze speciale vaardigheden.” Hij leunde bedachtzaam achterover en voegde er met een grijns aan toe: “Ik denk dat jij je priesteressen zou versterken.”
Kyoko's woede nam weer toe en vroeg zich af hoe de eigenaar in godsnaam had geweten dat ze een priesteres was. De beurs had er niets over gezegd. Ze had de afgelopen jaren geprobeerd dezelfde krachten te begraven waarvoor de eigenaar haar een studiebeurs had gegeven. Ze wilde dit zo snel mogelijk uitzoeken.
Terwijl ze naar haar bord keek, zei Kyoko met gespannen stem: “Misschien is dit een vergissing. Kan ik nu op één of andere manier met de eigenaar van de academie praten?”
Toya kneep zijn ogen tot spleetjes. Kyou had hem verteld dat ze hem misschien mocht vragen, en hoewel Kyou buiten de klas nooit iemand wilde zien, had hij tegen Toya gezegd dat ze haar rechtstreeks naar hem toe moest brengen als ze vragen had.
“Wat is er mis, ben je bang?” Hij bespotte haar en werd beloond toen haar stormachtige ogen recht op de zijne schoten in geërgerde woede. Dus dit meisje dacht dat ze hem aankon. Het is misschien leuk om te zien hoe ze die blik op Kyou uitprobeert. Hij had de angst gezien die Kyou ogenblikkelijk bij iemand kon inboezemen zonder een woord te hoeven zeggen.
“Goed, ik neem je mee naar hem toe zodra je klaar bent,” Toya vroeg zich af of ze het aanbod zou aannemen.
Kyoko verloor een deel van haar woede toen ze dit hoorde. Ze schoof haar bord opzij en knikte, blij om zijn aanbod aan te nemen: “Klaar als je zover bent.” Ze trok een wenkbrauw naar hem op.
“Waarom die haast?” Toya stond op met een grijns. “Misschien wil je die bui van je onderdrukken, want hij zal het voelen,” grinnikte hij naar haar, denkend dat ze geen idee had waar ze aan begon.
Kyoko kneep haar ogen tot spleetjes en stond op en keek om naar Suki en Shinbe. “Ik zal met jullie praten als ik klaar ben, als jullie me komen ophalen. Ik wacht in mijn kamer en we kunnen plannen maken voor vanavond.” Ze knipoogde naar Suki, keek toen weer naar Toya en voegde er met uitgestreken stem aan toe. “Tenminste, als ik besluit te blijven.”
Hij wendde zich met een snuifje van haar af en ze zag hoe hij zich terugtrok, en zwaaide toen over haar schouder naar de anderen terwijl ze hem volgde. Ze merkte al snel hoe andere studenten snel uit Toya's weg gingen en vroeg zich daarover af. ‘Wat was hij? De pestkop op school?’
Kyoko zou hem niet de voldoening geven om te rennen om hem in te halen, dus nam ze de tijd om te lopen en opzettelijk achterop te raken. Nog steeds een beetje boos op hem, bloosde ze bijna toen haar ogen naar Toya's achterkant dwaalden. Toen zij zag hoe zijn haar over zijn kont streek en ze een glimp opving van de stevige ronding die eronder lag, irriteerde het haar alleen maar meer. Woedend en schattig was gewoon een vreselijke combinatie.
Mentaal hoofdschuddend bleef ze hem volgen, haar zwervende ogen vervloekend. “Er zou een volslagen idioot voor nodig zijn om te denken dat iemand die je niet kunt uitstaan ... schattig is,” mompelde ze zachtjes. “Vervelend … Vijandig ... en arrogant misschien ... maar nooit schattig,” grijnsde ze, terwijl ze zich al beter voelde.
Een vreemd bewustzijn kroop langs haar ruggengraat en haar ogen schoten boven haar uit en sloten zich op met de donkere ogen die de hare doordrongen. De man leunde tegen de muur boven aan de trap en keek naar haar. Hij had ebbenhouten haargolven over zijn rug en over zijn schouder, en zijn nachtelijke ogen waren intens. Hij was erg aantrekkelijk, maar ze voelde zich ... bedreigd.
Ze keek weg van hem. “Kyoko probeer jezelf te pakken te krijgen. Stop met het analyseren van iedereen die je ziet,” zei ze streng tegen zichzelf, terwijl ze probeerde haar smaragdgroene ogen weer op te heffen.
“Daar is het mooiste meisje op de campus.”
Kyoko voelde een sterke arm om haar schouders gaan en draaide zich om en herinnerde zich de stem van de man die haar had laten zien waar haar kamer eerder die ochtend was. Ze voelde de punten van haar haar weer haar gezicht kietelen, terwijl een briesje uit het niets haar wangen leek te strelen.
Ze schonk hem een warme glimlach, maar dook tegelijkertijd naar beneden en probeerde onder zijn arm uit te komen. “Kotaro, het is leuk je weer te zien. Bedankt voor je hulp vanmorgen,” zei Kyoko met een nerveuze stem, wensend dat hij niet zo vertrouwd zou zijn met haar. Ze vond hem aardig en zo, maar ze zei nooit dat hij zijn arm om haar heen kon slaan.
Kotaro was onaangedaan toen hij haar hand in de zijne nam. “Kan ik je ergens anders naartoe begeleiden, Kyoko?” Hij keek diep in haar smaragdgroene ogen wetende dat hij ze eerder had gezien … ergens. En hij had een vaag gevoel dat hij er ooit gelukkig in was verdronken.
Kyoko wierp een blik de trap op en zag dat Toya was gestopt en draaide zich om, weer boos kijkend. Ze had kunnen zweren dat ze hem net tegen haar of Kotaro had horen grommen, ze wist niet zeker wat.
Toya wist niet wat Kotaro van plan was, maar het beviel hem niet dat hij zo vriendelijk met Kyoko omging. Een diep gegrom kwam uit zijn borst toen hij een waarschuwing gaf: “Ik kan het aan, Kotaro, tenzij je haar wilt meenemen naar Kyou.” Hij wierp Kotaro een harde blik toe, wetende dat Kotaro niet zomaar naar Kyou ging, tenzij het voor de les was of hij werd opgeroepen.
Kotaro liet Kyoko's hand los, “ik hoop dat alles in orde is, Kyoko.” Hij wierp Toya een vuile blik toe en wendde zich toen weer tot haar: “Pas op voor vriesbrand hier. Als het uit de hand loopt, zal ik voor je zorgen.” Kotaro wierp Toya een zelfvoldane blik toe, knikte toen naar Kyoko en draaide zich om, de trap weer af.
Kyoko hoorde Toya snuiven en ze keek naar hem op terwijl hij zich omdraaide en door de gang liep, op dezelfde manier als vanmorgen.
Deze keer haastte ze zich en haalde hem net op tijd in om hem door de deuren te zien gaan die luidden: GEEN TOEGANG. Kyoko vroeg zich af waar ze heen gingen. Toen ze zijn stijve rug volgde, dacht ze eraan dat hij haar mee terug zou nemen naar haar eigen kamer. Toen hij inderdaad voor