Spętani przeznaczeniem. Вероника РотЧитать онлайн книгу.

      PROLOG EIJEH

      – CZEGO SIĘ BOISZ? – PYTAMY.

      – Ona zamierza nas zabić! – odpowiadamy.

      Kiedyś niepokoiło nas, że żyjemy w dwóch ciałach jednocześnie. Przyzwyczailiśmy się jednak do tego w ciągu tych wszystkich cykli, które minęły od dnia przemiany. Od chwili, w której nasze dary nurtu złączyły się w jeden, nowy i wyjątkowy. Wiemy już, jak udawać, że jesteśmy dwiema różnymi osobami – choć w samotności wolimy pławić się w prawdzie: stanowimy bowiem jedną osobę w dwóch różnych ciałach.

      Nie jesteśmy już na Urek tak jak wtedy, kiedy znaliśmy jeszcze nasze położenie. Dryfujemy w przestrzeni, a czerwonawe zwoje wstęgi nurtu stanowią jedyny wyimek pośród ciemności.

      Tylko jedna z naszych cel ma okno. To wąskie pomieszczenie z cienkim materacem i butelką wody. Druga cela była magazynem i pewnie dlatego pachnie środkami czystości, gryzącymi i drażniącymi. Jedynym źródłem światła pozostaje lufcik w drzwiach, co prawda zamknięty, ale przepuszczający poświatę z korytarza.

      Rozkładamy jednocześnie ramiona – jedną parę krótszych i brązowych, drugą dłuższych i bledszych. Pierwsze sprawiają wrażenie lekkich, drugie ciężkich, wręcz niezdarnych. Leki opuściły już jedno ciało, ale jeszcze nie drugie.

      Jedno serce mocno bije, drugie utrzymuje miarowy rytm.

      – Nas zabić – powtarzamy sobie. – Czy jesteśmy pewni?

      – Tak pewni jak nasze losy. Ona chce, byśmy umarli.

      – Losy…

      Czujemy w tym pewien dysonans. Tak jak każdy może kogoś kochać i nienawidzić, tak my kochamy nasze losy i nienawidzimy ich zarazem. Wierzymy w nie i jednocześnie nie wierzymy.

      – Jakiego słowa użyła nasza matka… – Mamy dwie matki, dwóch ojców, dwie siostry. I tylko jednego brata. – Zaakceptuj swój los. Spróbuj go przetrwać albo…

      – Powiedziała: przecierpieć – odpowiadamy. – Bo cała reszta jest złudzeniem.

      1

      SHITHI. CZASOWNIK. W JĘZYKU THUVHE: „MÓC/MIEĆ POWINNOŚĆ/MUSIEĆ”

      ROZDZIAŁ 1 CYRA

      LAZMET NOAVEK, MÓJ OJCIEC I BYŁY TYRAN SHOTET, od ponad dziesięciu pór uchodził za zmarłego. Po pierwszej wyprawie urządziliśmy mu pogrzeb. Wysłaliśmy w przestrzeń jego starą zbroję, ponieważ ciała nie odnaleźliśmy.

      A teraz mój brat Ryzek, więzień naszego statku transportowego, powiedział: „Lazmet wciąż żyje”.

      Czasami matka nazywała ojca „Laz”. Nikt inny się nie odważył, tylko Ylira Noavek. „Laz”, mawiała. „Odpuść”. I słuchał jej, o ile nie żądała tego zbyt często. Szanował ją, choć przecież nikogo nie szanował, nawet swoich przyjaciół.

      Bywał dla niej łagodniejszy, ale dla innych… cóż.

      Mój brat zaczął życie jako człowiek łagodny, ale potem zmężniał i stał się osobą gotową torturować własną siostrę. Od Lazmeta nauczył się wyłupiać oczy. I konserwować je, by nie zgniły podczas przechowywania. Zanim zrozumiałam, co zawierają słoje w Sali Oręża, nieraz chodziłam je oglądać. Stały wysoko nad moją głową, mieniąc się bladym światłem. Zielone, brązowe i szare tęczówki pływały niczym rybki szukające pokarmu tuż przy powierzchni akwarium.

      Mój ojciec sam nikomu nie wyciął znaku. Nigdy też nie wydał takiego rozkazu. Dzięki darowi nurtu przejmował ciała innych ludzi. Zmuszał ich, by sami to sobie robili.

      Śmierć nie jest jedyną karą, jaką można wymierzyć ludziom. Można też zafundować im koszmary.