Ena Murray Omnibus 26. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
wees wat Clive van haar afgerokkel het nie!
“Goeienaand, Louise. Ek is jammer ons is ’n bietjie laat, maar daar was ’n klein oponthoud by die hospitaal. Dit is nou ons matrone, Anmar Cloete. En dis Louise, Anmar.”
Versteen sien Anmar hoe die vrou uit die stoel opsukkel en onvas nader staan, asof sy moeilik beweeg. Dan sien sy die hand wat na haar uitgestrek word, slap en willoos, die duidelike tekens van semiverlamming. Sy voel Paul se hand teen haar rug druk en sy beweeg werktuiglik vorentoe, neem die willose hand.
“Goeienaand, Louise. Baie welkom by ons op Kruisrivier.”
Die moeë oë glimlag na haar op, maar die mond bly stram. “Baie dankie, matrone. En aangename kennis. Kom sit, dan drink ons iets terwyl ons vir Clive wag. Hy is uitgeroep na ’n kind wie se neus glo vreeslik aan die bloei gegaan het. Hy sal seker nou-nou terug wees.” Sy sukkel weer terug na die stoel en Anmar voel hoe Paul haar na ’n stoel du. “Sal jy vir ons iets gooi, Paul?”
“Seker.”
Anmar ontvang haar glas en soek desperaat na iets om te sê, maar dis of sy, soos Clive nou die aand, opgedroog het: asof alles in haar stom en lamgelê is. Maar Paul se rustige stem dra hulle deur die klein stiltetjies tot Clive skielik in die deur verskyn.
“Jammer dat ek julle laat wag . . . Anmar!” Hy is onverhoeds betrap en ’n oomblik heers daar ’n ongemaklike swye. Anmar kyk versteen hoe Clive roerloos in die deur bly staan en Paul sit diep weggedoke in sy stoel.
Dis Louise wat die swaar stilte verbreek. “Ek het hulle vir ete gevra vanaand. Jy is nie te erg laat nie. Ons sit nog met ’n drankie. Skink gerus vir jou ook iets, dan gaan kyk ek solank of alles in die kombuis reg is.”
Sy sukkel orent en Anmar maak ’n spontane gebaar om op te staan en haar te help, maar staalvingers om haar voorarm hou haar op die stoel vasgepen en toe sy haar kop draai, skud Paul syne woordeloos. ’n Trilling van wat weet sy self nie gaan deur haar en sy voel hoe die vingers sag, kalmerend oor haar vel streel. Vir die tweede keer vanaand moet sy stry teen die trane. Sy weet nie hoekom nie, waarom nie, maar dis of sy in ’n put van hartseer afsak terwyl sy luister hoe Clive se vrou se slepende voetstappe in die gang wegsterf.
Clive se gesig skuif in haar gesigsveld in toe hy op die stoel plaasneem waaruit sy vrou opgestaan het, en sy besef nie dat hulle ewe bleek vertoon nie.
“Weet sy van my, ek bedoel . . . wie ek is?” kan sy nie help om te vra nie. Sy moet weet.
Hy skud sy kop, neem ’n sluk uit sy glas, leun dan terug in sy stoel en sluit sy oë. “Nee. Ek het haar nooit van jou vertel nie. Nie tot vandag toe jou naam genoem nie.”
Anmar sluit haar oë in stille dankbaarheid, maar dan vlieg hulle weer oop toe die stil man tussen hulle se stem opklink.
“Maar sy weet.”
Albei kyk verskrik na Paul en hy kyk kalm terug.
“Hoe kan sy weet? As niemand haar vertel het nie . . .”
“Ék het haar vertel, Clive.”
“Maar hoekom? Hoekom! O, Paul van Drüten, as jy net wil ophou om jou neus in my sake te steek!” Anmar voel sy kan die huis uithardloop.
Ook Clive frons ontevrede. “Daar was geen nodigheid . . .”
“Louise is geen gek nie, Clive. Sy is ’n intelligente vrou. Al het ek haar ook nie vertel nie, sou sy dit onmiddellik agtergekom het met jou verskyning. Sy het genoeg om te dra, sonder om nog te wonder oor jou reaksie.” Die groen oë kyk hulle beurtelings vas aan. “Is daar rede hoekom julle die feit dat julle vyf jaar gelede verloofdes was, geheim wil hou? Wat daarvan? Hoekom mag sy dit nie weet nie?”
Clive sak weer terug in sy stoel, sy mond bitter. “Ag, ek het maar net gedink . . .” Hy neem ’n laaste teug uit sy glas. “Ag, dit maak nie saak nie.”
Anmar se blik sak mat toe. Ja, hoekom mag hierdie vrou nie weet nie? Soos Paul tereg gesê het – wat daarvan? Sy kyk weer op, vas in die peinsende groen oë. Of is daar iets wat julle twee wil wegsteek? vra hulle duidelik en sy swaai haar kop vinnig weg. Natuurlik is daar nie!
Die ete is, anders as die gasvrou se voorkoms, keurig en smaaklik. Was dit nie dat daar telkens ’n lastige knop in Anmar se keel gekom het nie, sou sy dit baie geniet het. Maar sy is dankbaar toe die koffie en likeurs verby is en Paul opstaan.
“Dis net matrone wat môreoggend kan laat slaap. Ons dokters moet maar gewone tyd op die been wees. Ons sal nou moet gaan.”
Anmar kyk in die blou oë af en steek haar hand uit. “Baie dankie, Louise. Dit was ’n wonderlike ete.”
Die gasvrou glimlag na haar op, weemoedig. “Ek is bly Paul het jou gebring. Hy het nie oordryf nie. Jy is ’n pragtige mens.”
Anmar kan maar net verslae bly staan, en dan is die sterk vingers weer om hare.
“Maar moenie vergeet om by te voeg dat ek ook gesê het baie koppig en dwarstrekkerig nie,” klink sy stem langs haar op. “Nag, Clive. Nag, Louise. Dit was ’n goeie aand. Baie dankie. Kom, meisie.”
Toe Paul die motor tot stilstand bring en afskakel, tas Anmar blindelings na die handvatsel. Sy hand vou oor hare en in dieselfde beweging word sy teen sy breë bors vasgetrek en weer, soos vroeër die aand, druk sy haar gesig teen sy wit hemp vas en voel sy sy hand op haar agterkop. Hierdie keer probeer hy egter nie die tranevloed keer nie, maar laat haar huil tot sy stil raak.
“Dokter . . .”
“Ja, matrone?”
Sy sit regop, glimlag bewerig. “Nou goed. Paul . . . Paul, jy moenie weer my bedanking opskeur nie, asseblief!”
Hy sit ook terug in sy hoek. “Ek is bevrees ek sal dit moet doen, Anmar. Dit is nog nie geleë vir jou om te bedank nie. Ek het jou gesê ek sal dit aanvaar wanneer die tyd ryp is – nie vóór dan nie.”
“Maar hoekom? Hoekom moet ek hier bly as . . . as dit beter sal wees as ek liewer weggaan?”
“Wat gaan jy bereik deur weg te hardloop?”
“Ek gaan ’n vrou baie pyn spaar . . . ’n vrou wat niks van die agtergrond weet nie, en wat reeds genoeg hartseer ervaar het,” sê sy stil, en langs haar klem Paul van Drüten se kake styf op mekaar.
“Nee, Anmar. Louise Coertze gaan net nog méér seerkry as jy nou weggaan.”
Sy swaai haar kop opstandig na hom terug. “Hoe kan jy so iets sê?”
“Omdat ek weet dat jy nie al mens is wat die afgelope vyf jaar ’n stryd teen spoke gestry het nie, Anmar. As jóú spook ’n werklikheid was en dit jou vyf jaar lank rondgejaag het, was Louise Coertze se spook nie minder van ’n werklikheid nie en het dit haar nie minder rondgejaag nie. In een opsig was jy beter daaraan toe. Jou gewete het jou nie ook rondgejaag nie. Jy het een troos gehad – jy was nie skuldig nie.”
“Maar hoe kan ek deur hier te bly dit vir haar makliker maak? Terwyl sy weet dat ek en . . . Clive elke dag saamwerk, mekaar elke dag sien, dat hy . . . hy . . .”
“Hy jou nog liefhet?” Sy stem is so besadig dat sy woorde haar nie skok nie, maar net magteloos die kop laat knik. “Deur weer van haar ’n mens te maak, ’n waardige opponent.”
Weer ruk haar kop terug. “Wat bedoel jy?”
“Dis hierdie keer ’n ongelyke stryd, nie waar nie, Anmar? Jy is pragtig. Selfs mooier as vyf jaar gelede. Jou spieël moet jou dit vertel en Clive het dit nie net opgemerk nie, maar dit al reguit gesê. En Louise is ’n verminkte vrou. Al is sy drie jaar jonger as jy, is sy oud van pyn en frustrasie en selfverwyt en hartseer. Dis nie ’n regverdige stryd nie, Anmar.”
“Maar ek . . .” Sy wil hom vertel dat sy geensins ’n opponent vir Louise Coertze wil wees nie en dat sy nog minder daarin belang stel om met die arme mens oor haar man te baklei, maar hy lê sy hand vinnig oor hare.
“Nee. Gee my kans om klaar te praat. Ek