As die wind kom draai. Hans du PlessisЧитать онлайн книгу.
met bloed uit baie wonde.
Vryheid wat met die geweer na die kalf toe loop, halfpad omdraai en terugkom. Hy gee die Oortman vir Lourens en loop weg.
“Sny liewer keelaf, Neef, buskruit is skaars,” sê oom Bêrend sag.
“Asseblief nie dit nie. Ek vra mooi.” Vryheid gaan staan, sonder om om te draai. “Skiet haar.” Toe strompel hy verder.
Sy hele lyf ruk toe hy die skoot agter hom hoor afgaan.
“Jakob, sorg dat die vee in die krale bly. In die vallei is niks meer om te vreet nie.” Lourens laat die geweer in sy hande hang, hy tuur oor die verwronge kom. Die blouwildebees sak inmekaar, skop en lê stil.
“Die beeste sal weet,” sê Jakob. Sy stem breek en hy draai om en loop weg.
“Kom ons gaan huis toe,” sê Lourens, maar die ander hoor hom skaars.
“Hierdie berge is mal, nè, Ouboet?” sê Bennie Prinsloo vir sy oudste broer, gooi sy tak eenkant en ril.
“Die kloof is eintlik ons redding, Boetie,” sê Niklaas, sit sy arm om sy jongste broer se skouer en lei hom weg. Die ander tou in ’n stil stoet agter die twee aan.
Toe val die eerste druppel in die dor gras om hulle.
7
Die reën begin harder val, tog is dit asof die groepie mans nie vinniger wil loop nie. Die verskrikking van die brand het soos krimpsiek in hulle ledemate kom sit.
Meteens steek oom Bêrend vas en haal stadig sy groot hoed af. Die silwer druppel val blink op sy geboë pankop, hingel en rol dan af tot in die wit baard. “Dankie, Here,” prewel hy met toe oë. “Amen,” en sit weer sy hoed op.
“Die hemelse Vader was ons genadig, ou seun” sê hy dan vir Lourens asof hy voel hy moet verduidelik. “Ek het netnou al gewonder wat sal gebeur as die vuur onder deur die poort en oor die nek hol vlakte toe. Rietpoort lê reg in die pad wat die vuur sou loop, en as dit anderkant die berg eers die groot vlak se lang gras vat, vreet hy als wat in sy pad kom op. Ek ken vuur, hy kan oor die Vaal spring as die wind in sy blaaie blaas.”
“Die reën sal die vuur keer, Pa,” troos Niklaas.
“Dis hoekom ek die Vader dank. Kom, hier kan ons nou niks meer doen nie.”
Hulle loop verder, sonder haas, terwyl die druppels vinniger val.
“Hoe koel voel die reën op my vel ná die hitte,” sê Antonie Prinsloo, die middelste van die broers. ’n Lang, lenige kêrel met fyn hande en ’n sagte stem. “Ek het heeltyd aan my viool in die tent gedink. Wat sal ek sonder ’n viool maak? Ek sal liewer dood wil wees.”
“Dis darem nie só erg nie, Boet,” antwoord oom Bêrend rustig.
“Sonder musiek is ek ook niks nie, Boet.” Bennie slaan sy ouer broer op die blad, en loop dan agter sy pa aan. “Nè, Pa?”
“Gelukkig het die wind gedraai,” sê Lourens. “Ons sal moet vinniger loop. Die reën is heerlik, maar ons moet onder ’n seil kom.”
“As die wind nie gedraai het nie, sou die vuur bo-oor Rietpoort geloop het, Pa,” sê Niklaas Prinsloo van voor af.
“Ons Vader is genadig, Ouboet,” antwoord oom Bêrend.
“Ons moet mos elke dag bid, nè, Pa.” Bennie loer onder die hoed uit.
“Kom ons gaan kyk of die vrouens veilig is. Nou het ons koffie nodig.” Lourens loop vinniger.
Vryheid staan vir hulle en wag. “Die vrouens is gelukkig in die huis,” sê hy.
“Hoe weet jy?” vra Niklaas.
“Ek het Magriet self huis toe gevat.”
“Jy los ons sussie uit,” dreig Bennie in die loop.
“Wees net dankbaar,” keer oom Bêrend en dis asof hy tussen Bennie en Vryheid inloop. “Ons het niks om oor te struwel nie, ons moet vrede hê, want die genade was groot vandag. Nou nog die reën ook.”
8
Hulle stap koes-koes tussen die rosyntjiebosse deur tot onder die groot seil wat ’n entjie van die kliphuis se deur oor die stewige pale gespan is. Die druppels trippel op die seil en agter loop die water in strome af. Die kookskerm is aan die kante deur ’n paaltjieheining afgeskerm.
Die mans gaan staan nader aan die vuur wat laag brand onder die groot, swart ketel wat aan die driepoot hang. Die vuur is vriendelik en die stoom uit die ketel gerusstellend.
Alles kon só maklik anders gewees het as die wind nie gedraai het nie.
Nog effens oorbluf staan hulle sprakeloos om die vuur toe Petronel by die deur van die kliphuis uitkom en gebukkend die paar treë van die deur af onder die seil in hardloop. “Kon julle die brand blus?” vra sy vir Lourens.
“Dis die onse Vader,” antwoord Bennie.
“Hoe erg is dit?”
“Erg genoeg, my skat, die oorkantste berg het kwaai gebrand, en toe deur die vallei begin trek,” antwoord Lourens en sit sy hand om haar lyf. “Daar is min weiding op Skuilhoek oor, net die kloof.”
“Dis darem iets,” troos sy en lê haar donker kop teen sy skouer, die swart hare klam teen haar slape. Sy kyk na hom toe op. “Ons diere?”
“Van hulle kon in die vallei gewees het, maar gelukkig nie baie nie. Ek wag net vir die reën, dan sal ek loop kyk, maar ons vee was meeste nog in die kloof, behalwe Vryheid se een verskalf.”
“Ons osse en perde was ook nog in die kraal,” sê Niklaas.
“Dit kon baie erger gewees het,” probeer Lourens bemoedig.
“As die wind nie gedraai het nie …” Antonie laat sy sin in die lug hang. “Die vuur sou ons almal in die kloof vasgekeer het, ons en die vee en al ons aardse besittings.”
“Die wild?” vra sy.
“Ek is bevrees hulle het nie almal voor die vuur weggekom nie.”
Petronel slaan haar hande oor haar neus en mond, sy sluit haar oë vir ’n oomblik. Toe sê sy: “Die Here was nogtans goed vir ons.”
Ver in die suidooste brom die weer dof, die druppels op die seil en die water wat afloop is al wat hulle naby hulle hoor.
Dan vra Vryheid: “Is Magriet by julle in die huis?”
“Veilig, sy en tant Rebekka.”
“Ek was bekommerd.”
Petronel staan Vryheid stip en aankyk asof sy wil vra waar dié skielike bekommernis vandaan kom. Toe sy sien dat Vryheid verleë wegkyk, sê sy: “Tant Rebekka het gedink ons moet agter julle aan om te gaan kyk of ons kan help, maar ons het toe liewer op ons knieë gegaan en gebid.”
“Dit het gehelp,” sê oom Bêrend.
“Dit help altyd, Oom,” beaam Petronel. “Hoe lyk dit met ’n bietjie koffie? Julle het dit verdien.”
“Asseblief, my skat. Ek dink ons almal se kele is droog.”
Petronel beweeg in die rigting van die tafel wat teen die paaltjiemuur gemaak is: vier pale in die grond en ’n blad van nuwe planke. Sy begin koffiebekers uit die tinskottel op die tafel uitpak.
“Kom sit,” nooi Lourens en wys na die twee riempiestoele en die veldstoeltjies om hulle, langs die tafel ’n tuisgemaakte bank.
“Haai jy, bring vir my ’n stoel.” Bennie kyk onder sy hoed uit na Vryheid.
“Daar staan een reg langs jou,” antwoord Vryheid.
“Kom ons sit,” sê Lourens vinnig en skuif een van die veldstoeltjies nader aan Bennie.
“Sit, Bennie,” sê oom Bêrend, en Bennie vou die stoeltjie oop en kyk op die grond.
“Lourens,”