Billikok təpəsinin sirri. Энид БлайтонЧитать онлайн книгу.
səs-küyü aləmi bürümüşdü. Qarnı doymuş və yaxşıca dincəlmiş Timmi də onlara qoşulub durmadan hürürdü.
Dünyada tətilin başlamasından yaxşı nə ola bilər ki?!
Billikok ferması
Uşaqların heç biri ömründə, yəqin ki, bu qədər velosiped sürməmişdi! Timmi olmasaydı, şübhəsiz ki, onlar Billikok təpəsinə daha tez çatacaqdılar… Bürküdə qaçmaqdan yazıq itin nəfəsi təngiyirdi, ona görə də beşlik iyirmi-otuz dəqiqədən bir dayanmalı olurdu.
– Heyif ki, o belə böyük və ağırdır, – Enn deyirdi. – Balaca olsaydı, onu növbə ilə velosipedimizdə gəzdirə də bilərdik…
Billikok təpəsi artıq adi gözlə də yaxşı görünürdü. Bu ərazi, həqiqətən, çox qəribə forması ilə seçilirdi – elə bil yan qoyulmuş qədimdənqalma şlyapa idi. Onun üst hissəsində süpürgə kolları bitmişdi. Aşağıda isə təzə ot örtüyü gözə dəyirdi; bura inəklərin otlağı idi. Qoyunlar isə yuxarıda otlayırdılar; orada bitki örtüyü boy qaldırmasa da, daha sıx görünürdü.
Təpənin ətəyində bir neçə köhnə tikili – böyük ev, anbar, tövlə, istixanalar gözə dəyirdi.
– Billikok ferması elə bura olmalıdır, – Culian dedi. – Yaxşı gəldik, afərin bizə! Hələ saat 4 olmayıb, lakin biz artıq ünvana çatmışıq. Təklif edirəm, bu balaca çaydaca yuyunaq. Çox tərləmişik, üst-başımız da toz-torpaq içərisindədir. Timmi, ürəyin istəsə, sən də çimə bilərsən!
Su sərin idi, adama ləzzət edirdi. Uşaqlar üzlərini, boyunlarını yuyub rahatlaşdılar. Sonra da özünü çaya atmış köpəyə qibtə ilə baxdılar. Uşaqlardan fərqli olaraq it özünü suyun ixtiyarına vermişdi: dalğalar Timminin bədəninə dəyib geri çəkilirdi.
– Gözəl! – Dik iri cib dəsmalı ilə üzünü silə-silə dedi. – Artıq fermaya daxil ola bilərik. Ümid edirəm, Tobi əziz qonaqlarının gəlişini unutmayıb və vəd etdiyi hər şeyi hazırlayıb.
Uşaqlar saçlarına sığal çəkdilər, üst-başlarındakı toz-torpağı çırpdılar. Bu o demək idi ki, onlar yeni macəraya tamamilə hazırdırlar.
Beşlik taladan keçib fermanın darvazasına yaxınlaşdı. Ora aparan yol darısqal, əyri-üyrü idi. Odur ki sürəti azaltmaq lazım gəlirdi.
Budur, onlar artıq geniş həyətdədirlər – ətrafda toyuqlar dənlənir, balaca, yumru gölməçədə ördəklər üzür, bir az aralıda isə itlər hürüşürdü. Qəfil hansısa küncdən balaca, çəhrayı və şişman bir məxluq düz onların üstünə atıldı.
– Oy, bir buna baxın! – Enn çığırdı. – Donuz balası! Nə qəşəngdir!.. Sən öz pəyəndən qaçıb gəldin ki, bizi salamlayasan? Qonaqpərvərliyin üçün çox sağ ol! Necə tərtəmizsən!
Bərkdən zingildəyən donuz balası Timmiyə yaxınlaşdı, it onu görüb geri çəkildi, pəncələri üstə oturdu və təəccüblə bu qəribə məxluqu süzməyə başladı. Bəlkə, bu hansısa tüksüz it növü idi?
Donuz balası astaca Timmini kənara itələdi, köpək dik atıldı. Culian güldü.
– Timmi heç cür başa düşmür ki, bu nədir… Deyinmə, Timmi, o sənə heç nə eləyən deyil.
Lakin köpək özü də artıq bunu başa düşmüşdü.
– Ey, kimdir orada? Uşaqlar, bura baxın! – çığıran Dik idi, o daha bir balaca məxluqun evdən çıxdığını görmüşdü – bu, oğlan uşağı idi.
Oğlan dayandı və qonaqları diqqətlə nəzərdən keçirməyə başladı.
– Qəşəng uşaqdır, – Enn dedi. – Yəqin, Tobinin qardaşıdır.
Uşağın beş yaşı ancaq olardı, açıq rəngdə qıvrım saçları, iri, qonur gözləri vardı. O da elə böyük qardaşı kimi həmişə gülümsəyirdi – elə bil bu dəqiqə kiminsə yaxasına tırtıl atıb kənara çəkiləcəkdi.
– Bu donuz balası mənimkidir, – oğlan onlara yaxınlaşarkən belə dedi. – Əlimdən qaçıb. Çağırıram da, gəlmir.
– Onun adı nədir? – Enn soruşdu. Qız donuz balasını nəzərdə tuturdu.
– Qıvrım, – oğlan cavab verdi və əli ilə heyvanın quyruğuna işarə etdi. – Baxın, həmişə belədir. Nə qədər dartırsan, dart, quyruğu düzəlmir, elə hey qıvrılır.
– Axı o elə bu cür də qəşəngdir, niyə onu dartasan ki? – Enn dedi.
Həmin vaxt donuz balası oğlana tərəf qaçmışdı və uşaq onu danlamaqda idi.
– Tutduğun heç də yaxşı iş deyil. Söz ver ki, bir daha məndən qaçmayacaqsan!
Bundan sonra oğlan onu çətinliklə də olsa, qucağına alıb evə qayıtmaq istədi.
– De görüm, bura Billikok fermasıdır? – bu zaman Culian ona səsləndi. – Sənin qardaşının adı Tobidir?
Oğlan dayandı.
– Tobi? – uşaq təkrarladı. – Odur e, Tobi oradadır, – oğlan anbarlardan ən böyüyünə işarə etdi. – Binki ilə birgə siçovul ovuna çıxıb.
Bunu dedikdən sonra uşaq evin küncünə tərəf uzaqlaşdı.
Culian dilləndi:
– Anbara gedək. Görəsən, Binki kimdir? Bəlkə, Tobinin əmisi oğludur?
– Bəlkə də, bizim itin əmioğlusudur! – Corc belə deyib əlini Timminin xaltasına qoydu. – Ayıq-sayıq olmaq lazımdır, hər şey ola bilər, bir də gördün, dava düşdü.
– Haqlısan, – Culian razılaşdı. – Bəlkə də, Binki qəzəbli, təcrübəli siçovultutandır. Gəlin belə edək: siz Timmi ilə qalın, Diklə mən də anbara baş çəkək.
Beləliklə, Dik və Culian anbara yollandılar.
Qapısı bağlı anbardan səs-küy eşidilirdi. Oğlanlar yaxınlaşdıqca səs-küy də güclənirdi: içəridən qışqırıq səsi gəlir, eyni zamanda it hürürdü. Kimsə deyirdi:
– Tut onu, Binki! Tut! Budur o, çuvalın altındadır… Hə, tez ol!.. Eh, fərasətsiz, əlindən bir iş gəlmir!
Dik və Culian anbarın qapısını açdılar. İçəri yarıqaranlıq olduğundan əvvəlcə heç nə görmədilər, sonra divara söykədilən çuvalları sezdilər. Çuvalların kənarında dayanmış Tobini tanımaq isə çətin olmadı. Onun yanında şotland cinsi olan böyük bir it – kolli vardı. İt də sahibi qədər həyəcanlı görünürdü. Nə Tobi, nə də it anbara gələnlərin fərqində idi.
– Ey, Tobi! – Culian səsləndi.
Yalnız bundan sonra Tobi tər içində olan qırmızı sifətini onlara sarı çevirdi.
– Axır ki, gəlib çatdınız! – oğlan bunu deyib qapıya yaxınlaşdı. – Elə bilirdim, heç cür gəlib çıxa bilməyəcəksiniz. Xoş gördük!.. Cəmi iki nəfərsiniz? Mən dördnəfərlik masa düzəltmişəm.
– Timmini də saysaq, beş nəfərik, – Culian dedi. – Qızlar orada, həyətdədirlər, bizim itin xaltasından tutub saxlayıblar. Necə bilirsən, sənin itinlə dalaşmazlar ki?
– Mən