Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
трэшчына, але свечка не згасла. Ды толькі я не заўважыла гэтага.
– Я спужаўся. Я прыйшоў да цябе, а ў кватэры пуста. Дзверы – насцеж. Цукеркі рассыпаны. Адзенне – на падлозе. Я падумаў…
– Не трэба. Нічога не тлумач. Памаўчым?
І мы маўчалі.
І я не ведала, што ў той самы момант, калі трэснула шкло свяцільні, шрам знік з майго твару.
І я не ведала, што ў той самы момант сярод стэлажоў антыкварнай крамкі пад воплескі брата танцавала мая дзяўчынка, а ў доме свайго настаўніка іграў яму на скрыпцы хрустальны вальс мой хлопчык…
…Дзяўчыну са свяцільняй у нашым горадзе больш ніхто ніколі не бачыў…
Анёл, які ледзь не застаўся без крылаў
Бабуля Зіма бавіла доўгі снежаньскі вечар за вязаннем. Тонкі празрысты кручок маляваў у паветры кружкі і спіралі, а бялюткі клубок качала па падлозе гарэзлівае кацяня. Час ад часу, калі нітка наструньвалася асабліва моцна, бабуля Зіма нецярпліва торгала за яе, прыгаворваючы: «Май сумленне, Сняжок. Не перашкаджай!» Кацяня паслухмяна выпускала з лап любімую забаўку, а потым, калі гаспадыня паглыблялася ў работу, падлічваючы петлі ўслых, зноў запускала вострыя кіпцюркі ў клубок.
Бабулі Зіме трэба было спяшацца. Снежань на зыходзе, а снегу ані парушынкі!
Кручок рухаўся ўсё шпарчэй і шпарчэй. Раз за разам рука цягнулася за празрыстымі нажніцамі, акуратна абразала нітку – і новы бялюткі анёл займаў сваё месца на круглым стале, сярод дзясяткаў такіх жа.
Усе анёлы мелі за спінамі мяккія, лёгкія крылы і, калі бабуля Зіма асабліва засяроджвалася на рабоце, асцярожна ўзмахвалі імі, напаўняючы паветра празрыстым звонам, і ўзляталі над сталом. «Гарэзы!» – без злосці думала гаспадыня, назіраючы адным вокам за малымі, і давязвала чарговаму анёлу белую карункавую сукенку.
Калі ў дзверы пастукалі, анёлы чародкай узняліся над сталом – нібыта дзясяткі званочкаў заспявалі калядную песеньку. Ад цікаўнасці і захаплення яны забылі і пра асцярожнасць, і пра тое, што толькі-толькі навучыліся лётаць. Бабуля Зіма строга паглядзела на сваіх маленькіх выхаванцаў і пагразіла пальцам, пасля чаго анёлы дружна апусціліся на стол, але іх крылцы так і дрыжалі, гатовыя ў любы момант выправіцца ў палёт.
На парозе ў расхрыстаным, як заўсёды, кажуху стаяў Паўночны Вецер. Бабуля Зіма ўздыхнула, прыгладзіла белай рукой калматую галаву ўнука і ўпусціла яго ў хату.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.