Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
Многа-многа. Потым яны з’яўляюцца на шыі, на твары. Гэта не балюча. Верыш?
Я – машынальна:
– Веру.
– А ўвечары, калі брат ідзе на ганак яго антыкварнай крамкі курыць сваю люльку, я паднімаюся наверх – там мой пакой. Пераступаю парог, зачыняю дзверы і рассыпаюся на тысячы асколкаў. Верыш?
Яна сціснула маю руку так нечакана моцна, што мне стала балюча.
– Я табе веру.
– Ноччу асколкі адпачываюць, а раніцай злучаюцца зноў. Бо я з вадкага шкла. Верыш?
– Веру.
– Вось толькі сёння давядзецца рассыпацца тут. І невядома, што атрымаецца. Раптам асколкі пераблытаюцца са сняжынкамі?
Яе вочы сталі вялікімі-вялікімі.
– Ты збярэш мае асколкі, Дзяўчына са свяцільняй? Збярэш?!
Я спужалася дзікага выразу яе бледнага, але прыгожага твару, хацела ўстаць, ды толькі дзяўчынка мне не дазволіла.
– Абяцай. Ты павінна. Ты таксама з вадкага шкла. Мы аднолькавыя! – яна пільна ўгледзелася ў мой твар. – У цябе трэшчына. Вось тут.
Вузкая, празрыстая рука легла на шрам.
– Ты вельмі крохкая, як усе мы. І вельмі прыгожая.
Мяне скаланула.
– Так можа сказаць толькі вар’ят!
– О, – яна задумалася. – Вар’ят… Так брат назваў мяне сёння, а потым сказаў адно кароткае слова. Рэч? Не. Смерч? Ды не! Прэч! – дзяўчынка радасна засмяялася, нарэшце прыгадаўшы. – Прэч! Што гэта азначае?
Я не ведала адказу на такое пытанне і змаўчала, пільна прыслухоўваючыся да таго, як бяжыць трэшчына па маім зледзянелым сэрцы.
– Усе мы – свяцільні, – раптам прамовіла дзяўчынка і лёгка, як балерына, устала. – Адвядзі мяне, калі ласка, у тое прэч, пра якое гаварыў мой брат. Ты ведаеш, дзе яно?
– Не, – прашаптала я, глытаючы слёзы. – Не ведаю.
– Тады… – яна на імгненне задумалася. – Адвядзі мяне да брата. Можа, ён растлумачыць яшчэ раз?
Вялізным намаганнем я скінула з сябе празрыстую сетку думак і паднялася на ногі, узяла свяцільню адной рукой, далоньку дзяўчынкі з вадкага шкла – другой.
Мы ішлі моўчкі.
Кожная слухала свой звон – прадчуванне будучых асколкаў…
– Сястра!
Крык прымусіў нас спатыкнуцца на роўным месцы.
– Сястра! – малады мужчына падбег да нас, імгненна захутаў дзяўчынку ў нешта цёплае і падхапіў на рукі. – Даруй! Даруй мне! Я часам баюся цябе, сястра. Часам саромеюся. Часам ненавіджу. Але я люблю цябе. Даруй!
– Мой брат! – яна з усіх сіл абнімала яго за шыю. – Я не змагла пайсці ў тое прэч, пра якое ты сказаў, бо не знайшла дарогі. Нават Дзяўчына са свяцільняй не ведае, як туды дабрацца. Я доўга ішла і раптам пачула музыку. Пад яе я танцавала, як анёлы ў тым прыгожым, самым дарагім сярэбраным гадзінніку, што вісіць у тваёй крамцы. Скажы, ты дазволіш мне паглядзець іх бліжэй?
– І іх! І птушачку з рубінавым сэрцам! І вялікі кандэлябр з завітушкамі! І навагодні шарык, якому некалькі стагоддзяў! Усё, што захочаш!
Ён працягваў бы свой спіс бясконца, калі б не заўважыў мяне і свяцільню, што