Atropos. Federico BettiЧитать онлайн книгу.

Kur Paliarini dhe avokati u takuan nÃ« zyrÃ«n e kÃ«tij tÃ« fundit, e para gjÃ« qÃ« bÃ«nÃ« ishte njÃ« ripÃ«rsÃ«ritje e ngjarjes.

âKisha dalÃ« nga diskoteka. Kur gjendesha nÃ« unazÃ«n e BolonjÃ«s isha euforik, shtypa nÃ« fund pedalin e gazit, pa qenÃ« i ndÃ«rgjegjshÃ«m pÃ«r shpejtÃ«sinÃ« e makinÃ«s. Me tÃ« arritur nÃ« njÃ« kryqÃ«zim, ku semafori ishte jeshil, godita njÃ« fÃ«mijÃ« qÃ« po kalonte mespÃ«rmes rrugÃ«n nÃ« vijat e bardha.â

âAi fÃ«mijÃ« po kalonte mespÃ«rmes rrugÃ«n, edhe pse e dinte qÃ« nuk duhej ta bÃ«nte nÃ« atÃ« moment. Semafori pÃ«r kÃ«mbÃ«sorin duhej tÃ« ketÃ« qenÃ« i kuq, ma ha mendja.â

Paliarini tundi kokÃ«n, me shpresÃ«n se ajo Ã§ka i kujtohej ishte e vÃ«rtetÃ« dhe jo e mjegulluar nga efekti i drogÃ«s.

âJa pra e sheh, e kemi gjetur tashmÃ« njÃ« pikÃ« nÃ« favorin tonÃ«.â

âNÃ« rregullâ, tha Paliarini, â por si do ta paraqesim me faktin qÃ« unÃ« nisa tÃ« ngisja makinÃ«n pasi mora njÃ« nga ato pilulat e mallkuara? Ãa dreqin dhe unÃ«, nuk i mora vetÃ«, ma hodhi ai tipi atje brenda, ai ma dha. MÃ« tha 'Do ta shohÃ«sh qÃ« do ndihesh mÃ« mirÃ«' dhe mua mâu mbush mendja.â

PÃ«r njÃ« Ã§ast avokati ra nÃ« mendime.

âPuna e pilulÃ«s nuk dÃ«shmon nÃ« favorin tÃ«ndâ, tha ai nÃ« fund, âpor nÃ« njÃ«farÃ« mÃ«nyre do tâia dalim. Duhet tÃ« kesh besim tek mua.â

âTÃ« shpresojmÃ«. Dhe Ã§farÃ« duhet tÃ« bÃ«j unÃ« kÃ«to ditÃ«? NdonjÃ« gjÃ« tÃ« veÃ§antÃ«? Ju duhet ndonjÃ« deklaratÃ« prej meje?â

âTani pÃ«r tani, jo. Do tÃ« them pÃ«r tÃ« gjitha nÃ« gjyq, pÃ«rpiqu tÃ« rrish i qetÃ« dhe do ta shohÃ«sh se gjithÃ§ka do tÃ« zgjidhet fare mirÃ«.â

âKam besim nÃ« eksperiencÃ«n tÃ«nde.â

âShkÃ«lqyer. Tani kthehu nÃ« shtÃ«pi dhe Ã§lodhu. Do bÃ«hem unÃ« i gjallÃ« nÃ« njÃ«farÃ« mÃ«nyre.â

âJu falenderoj pa masÃ«.â

âAsgjÃ«. E kam pÃ«r detyrÃ«.â

Pasi u pÃ«rshÃ«ndetÃ«n, avokati nisi tÃ« mendonte sesi ta ndiqte kÃ«tÃ« Ã§Ã«shtje nÃ« gjykatÃ«, dhe Davide Paliarini u kthye nÃ« shtÃ«pi. Do tÃ« zbatonte kÃ«shillÃ«n qÃ« i ishte dhÃ«nÃ«: Ã§lodhje absolute deri nÃ« ditÃ«n e paraqitjes nÃ« gjyq.

XII

HerÃ«t nÃ« mÃ«ngjesin e po asaj dite, Mariolina Spaxhezi dÃ«gjoi zilen qÃ« binte, vajti tek citofoni dhe pyeti se kush ishte.

âKam sjellÃ« lule pÃ«r ju, zonjÃ«â, ishte pÃ«rgjigja.

âNgjituniâ, tha gruaja, duke nisur tÃ« hamendÃ«sonte se kush qe dÃ«rguesi i mundshÃ«m i kÃ«saj dhurate tÃ« kÃ«ndshme.

Kur pa luleshitÃ«sin me tufÃ«n e luleve nÃ« dorÃ«, i ndryshoi fytyra.

âPo..hajdeni..hyniâ, i tha duke belbÃ«zuar burrit qÃ« gjendej para. I dukej se e kishte parÃ« mÃ« parÃ«, ndoshta qe luleshitÃ«si qÃ« gjendej pak mÃ« larg shtÃ«pisÃ« sÃ« saj, nÃ« po atÃ« rrugÃ«.

âVÃ«reni aty sipÃ«r.â

Burri kapÃ«rceu pragun e apartamentit, ndoqi udhÃ«zimet qÃ« sapo i ishin dhÃ«nÃ«, pastaj u pÃ«rshÃ«ndet shpejt duke u shprehur se do tâi duhej tÃ« kthehej nÃ« dyqan pasi gjendej vetÃ«m dhe kishte lÃ«nÃ« njÃ« letÃ«r tek hyrja qÃ« i njoftonte klientÃ«t e mundshÃ«m pÃ«r kthimin e tij pas pak minutave.

Mariolina Spaxhezi mbylli prapÃ« portÃ«n dhe u drejtua me shpejtÃ«si pÃ«r nga tufa e luleve qÃ« sapo kishte marrÃ«.

NjÃ« tufÃ« lulesh krizantemÃ«?, mendoi.

Pa se tek letra qÃ« mbÃ«shtillte lulet ishte ngjitur njÃ« zarf prej letre ku qe shkruar PÃR MARIOLINÃN.

E hapi dhe brenda gjeti vetÃ«m njÃ« kartÃ«vizitÃ« prej kartoni.

MASSIMO TROVAIOLI

Drejtor Marketingu

Tecno Italia S.r.l.

Gruaja ndjeu njÃ« si gjendje tÃ« fikÃ«ti dhe iu desh tÃ« ulej pÃ«r ta evituar qÃ« kjo tâi ndodhte vÃ«rtet.

Ktheu kartÃ«vizitÃ«n dhe pa se nÃ« pjesÃ«n mbrapa ishte shkruar me stilolaps SÃ SHPEJTI!.

Pas ca minutash u ngrit nga karrigia, mori njÃ« gotÃ« dhe e mbushi dy herÃ« me ujÃ«. Kishte nevojÃ« tÃ« pinte.

Njomi gojÃ«n, pastaj vajti nÃ« banjÃ« pÃ«r tÃ« freskuar fytyrÃ«n.

Si ishte e mundur?

Sipas njÃ« thÃ«nie tÃ« urtÃ« popullore qÃ« i ishte mÃ«suar pak a shumÃ«, ajo gjithnjÃ« i kishte lidhur krizantemat me tÃ« vdekurit, dhe Massimo Trovaioli...

Mori telefonin dhe i ra 113-Ã«s.

âUnÃ« po... persekutohem...â, arriti menjÃ«herÃ« tÃ« thoshte, kur dikush iu pÃ«rgjigj nga ana tjetÃ«r e telefonit.

âQetÃ«sohuni, zonjÃ«â, i tha agjenti nÃ« telefon. âdhe sqarohuni mÃ« mirÃ«.â

âUnÃ«... po persekutohem... nga njÃ« i vdekur!â

âÃshtÃ« e pamundur. Jeni e sigurt se ndiheni mirÃ«?â

âPo, po, mirÃ« jamâ, tha ajo. âUnÃ« po pÃ«rsekutohem.. nga njÃ« i vdekur!â, ulÃ«riti.

âKu banoni?â, e pyeti agjenti nÃ« fund, duke u pÃ«rpjekur tâi binte shkurt, âPo dÃ«rgoj dikÃ« aty.â

Gruaja i dha adresÃ«n ku banonte dhe mbylli telefonatÃ«n duke iu lutur qÃ« tÃ« vinin shpejt.

Kur dy agjentÃ«t e patrullimit mbÃ«rritÃ«n nÃ« banesÃ«, e gjetÃ«n Mariolina Spaxhezin gati nÃ« prag paniku.

âMundohu tÃ« qetÃ«sohesh, zonjÃ«. Do donim tÃ« na tregoje qartÃ« se Ã§a po ndodhâ, i shpjegoi njÃ« nga dy agjentÃ«t.

Gruaja iu tregoi pÃ«r zarfin qÃ« kishte marrÃ« disa ditÃ« mÃ« parÃ« dhe pÃ«r lulet qÃ« kishte marrÃ« nÃ« mÃ«ngjes.

âKush Ã«shtÃ« Massimo Trovaioli?â, e pyeti njÃ« agjent.

âIsh i dashuri im.â

âDhe ai mund tÃ« kishte ndonjÃ« gjÃ« kundra teje? Kur u ndatÃ«, u ndatÃ« keq?â

âAi...ka vdekur!â, ulÃ«riti gruaja. âAi... i vdekur... po mÃ« persekuton!â

Spaxhezi vazhdonte tÃ« ulÃ«riste, duke e theksuar gjithnjÃ« e mÃ« shumÃ« fjalÃ«n i vdekur sa herÃ« qÃ« e pÃ«rmendte.

âNa falniâ, foli agjenti tjetÃ«r, âNuk e kishim ende tÃ« qartÃ« kÃ«tÃ« detaj. Duhet tÃ« na falni. Na vjen keq.â

âNuk ka gjÃ«â, iu pÃ«rgjigj gruaja, pas njÃ«

Скачать книгу