Atropos. Federico BettiЧитать онлайн книгу.

mrekullueshÃ«m.â

Xamanji tundi kokÃ«n.

âMos rastÃ«sisht e dini nÃ«se i kishte ndodhur ndonjÃ« gjÃ« kohÃ«t e fundit qÃ« mund tÃ« ketÃ« influencuar nÃ« jetÃ«n e saj private?â

âJo. AsgjÃ«, me sa di unÃ«.â

NjÃ« klient hyri brenda, kÃ«rkoi njÃ« paketÃ« cigare dhe me tÃ« dalÃ«, Xamanji u pÃ«rshÃ«ndet me vajzÃ«n.

âPÃ«r momentin them se mjafton me kaq. Ju kÃ«rkoj qÃ« tÃ« rrini nÃ« dispozicion dhe, nÃ« rast se ju vjen nÃ« mend ndonjÃ« gjÃ« e veÃ§antÃ« qÃ« ju duket me rÃ«ndÃ«si, na vini nÃ« dijeni.â

Vajza aprovoi duke tundur kokÃ«n, dhe ai i la numrin e telefonit tÃ« KomandÃ«s.

âMund tÃ« mÃ« kÃ«rkosh mua. Jam inspektori Xamanji.â

âDakord.â

Numri i fundit i kontaktit qÃ« kishte lÃ«nÃ« e Ã«ma e LuÃ§ia Mistronit ishte ai i Fulvio Kostelos, njÃ« nÃ«npunÃ«s i zyrÃ«s postare nÃ« rrugÃ«n Emilia nÃ« lagjen Maxini.

Kur mbÃ«rriti aty inspektori Xamanji gjeti pak njerÃ«z, kÃ«shtu qÃ« mundi tÃ« pyeste pa problem se kush qe pÃ«rgjegjÃ«si i zyrÃ«s, dhe mÃ« tej nÃ«se mund tÃ« fliste pÃ«r njÃ« moment me punonjÃ«sin e tij.

PÃ«rgjegjÃ«si i zyrÃ«s foli njÃ« Ã§ast me burrin pÃ«r tâi shpjeguar situatÃ«n, pastaj Fulvio Kostelo u largua nga sporteli dhe vajti nÃ« pjesÃ«n e mbrapme pÃ«r tÃ« folur me Xamanjin.

âMÃ« falni pÃ«r shqetÃ«simin. Jam inspektori Xamanji. Do doja tÃ« shkÃ«mbeja nja dy fjalÃ« me ju nÃ« lidhje me LuÃ§ia Mistronin.â

âO perÃ«ndi, Ã§farÃ« i ka ndodhur?â, e pyeti burri, duke pasur dijeni fare pÃ«r ndodhitÃ« e orÃ«ve tÃ« fundit.

âVajti nÃ« jetÃ«n e pÃ«rtejme. MÃ« vjen keq qÃ« po jua them nÃ« kÃ«to rrethana. Kemi dyshimin se nuk ka qenÃ« njÃ« vdekje natyrale.â

NÃ«npunÃ«si i postÃ«s heshti pÃ«r njÃ« moment, pastaj pyeti nÃ«se kishin ndonjÃ« ide mbi autorin.

âPÃ«r fat tÃ« keq, akoma jo, por po punojmÃ« shumÃ« qÃ« ta gjejmÃ« sa mÃ« shpejt tÃ« mundemi.â

âE kuptoj. Shpresoj qÃ« tÃ« gjendet shpejt.â

âAshtu urojmÃ« edhe neâ, foli Xamanji, âTani do doja tâju bÃ«ja disa pyetje, nÃ«se nuk ju vjen keq.â

âPo, bÃ«jini.â

âJu faleminderit. Para sÃ« gjithash do doja tÃ« dija se si jeni njohur me LuÃ§ian.â

âGjatÃ« njÃ« udhÃ«timi nÃ« Kanada, rastÃ«sisht.â

âE kuptoj. Dhe keni qenÃ« gjithmonÃ« nÃ« kontakt.â

Kostelo tundi kokÃ«n.

âA dÃ«gjoheshit shpesh?â, e pyeti inspektori.

âJo Ã§do javÃ«, por dÃ«gjoheshim shpesh.â

âPara sa kohÃ«sh jeni njohur bashkÃ«?â

âPara dy vitesh.â

âDhe a mund tâju pyes meqÃ« ra fjala, mos ka patur mes jush ndonjÃ« gjÃ« ndryshe nga miqÃ«sia?â

âPÃ«rse ma bÃ«ni kÃ«tÃ« pyetje?â

âKemi nevojÃ« pÃ«r informacione pÃ«r tÃ« zgjidhur njÃ« Ã§Ã«shtje si kjo, dhe po i kÃ«rkojmÃ« kudo ku tÃ« jenÃ«.â

âE kuptoj. Por jo nuk ka patur.â

âNÃ« rregull. Dhe mos ndoshta keni ndonjÃ« ide nÃ«se ndokush ka patur arsye pÃ«r ta vrarÃ«? Ose ndonjÃ« diÃ§ka qÃ« ka ndodhur, qÃ« mund tÃ« ketÃ« Ã§uar nÃ« njÃ« fund tÃ« kÃ«tillÃ«?â

âJoâ, u pÃ«rgjigj burri, pasi ishte menduar pÃ«r njÃ« minutÃ«. âPÃ«r fat tÃ« keq nuk mund tâju ndihmoj nÃ« lidhje me kÃ«tÃ«. NÃ« rast se mÃ« vjen ndÃ«rmend diÃ§ka, do tâju vÃ« nÃ« dijeni.â

âJu faleminderit.â

PÃ«rgjegjÃ«si i zyrÃ«s postare zgjati kokÃ«n tek dera qÃ« shihte pÃ«r nga pjesa e mbrapme. âFulvio?â

Burri u kthye dhe tha: âBesoj se tani mÃ« duhet tÃ« kthehem nÃ« vendin tim tÃ« punÃ«s.â

âNÃ« rregull.â, i tha Xamanji, duke e kuptuar situatÃ«n, âJu kÃ«rkoj vetÃ«m tÃ« qÃ«ndroni nÃ« dispozicion dhe tÃ« mos hezitoni tÃ« na kontaktoni nÃ« rast se ju vjen nÃ« mend ndonjÃ« gjÃ« qÃ« mund tÃ« jetÃ« me vlerÃ«.â

âPa problem fareâ, iu pÃ«rgjigj nÃ«npunÃ«si postar.

Inspektori tundi kokÃ«n, pastaj u pÃ«rshÃ«ndet dhe doli pÃ«rsÃ«ri jashtÃ« nÃ« rrugÃ«.

Tani i mbetej vetÃ«m qÃ« tÃ« dÃ«gjonte atÃ« Ã§ka do i tregonte punÃ«dhÃ«nÃ«si i zonjushÃ«s Mistroni, dhe mÃ« pas do kishte ndoshta mjaft material mbi tÃ« cilin tÃ« niste tÃ« hidhte ndonjÃ« hipotezÃ« apo mendim.

Davide Paliarini me zor e hiqte nga mendja atÃ« aksident. I dilte natÃ«n nÃ« Ã«ndÃ«rr, si njÃ« makth i vazhdueshÃ«m, por sigurisht qÃ« ai nuk do donte tâi kishte ndodhur kjo.

Idiot, pÃ«rsÃ«riste me vete, jam njÃ« idiot, vrava njÃ« fÃ«mijÃ«!

Ishte nÃ« pritje tÃ« gjykimit, me shpresÃ«n se me anÃ« tÃ« njÃ« avokati tÃ« zotÃ«, do tÃ« arrinte tÃ« ulte dÃ«nimin. NdÃ«rkohÃ«, i kalonte ditÃ«t me ndÃ«rgjegje tÃ« vrarÃ«.

Pak pasi kishte kaluar mÃ«ngjesi i asaj dite, atij i ra zilja e shtÃ«pisÃ«.

âKush Ã«shtÃ«?â, pyeti nÃ« citofon.

âNjÃ« letÃ«r rekomande. Duhet tÃ« firmosni.â

Postieri.

Paliarini zbriti tek hyrja e pallatit, firmosi, mori zarfin dhe u ngjit pÃ«rsÃ«ri nÃ« apartamentin e tij.

E dÃ«rgonte Gjykata e BolonjÃ«s.

Objekti: njoftim paraqitje.

Hapi zarfin dhe mÃ«soi se i duhej tÃ« paraqitej fiks pas dy javÃ«sh nÃ« dhjetÃ« dhe se, nÃ«se nuk do gjente vetÃ« njÃ« avokat mbrojtÃ«s, atÃ«herÃ« do tâi jepnin njÃ« nga zyra.

Vuri zarfin mbi tavolinÃ«n e dhomÃ«s sÃ« ndjenjies, pastaj formoi numrin e telefonit tÃ« avokatit tÃ« tij mbrojtÃ«s.

âPo vjen ditaâ, i tha Paliarini, pasi sekretarja e kishte transferuar telefonatÃ«n tek zyra e avokatit.

âMjafton tÃ« rrimÃ« tÃ« qetÃ« dhe do ta shohÃ«sh qÃ« do tâia hedhim.â

Avokati ishte tashmÃ« nÃ« dijeni tÃ« gjithÃ« ngjarjes, pasi ia kishte rrÃ«fyer vetÃ« Paliarini nÃ« telefon njÃ« ditÃ« pasi kishte ndodhur incidenti.

Do mÃ« dÃ«nojnÃ«, i kishte thÃ«nÃ«, nuk kam asnjÃ« kartÃ«

Скачать книгу