Dahi. Теодор ДрайзерЧитать онлайн книгу.
yun şlemi dartaraq əlini onun saçlarına çəkdi. Yucin elə xoşbəxt idi ki, az qala gözlərindən yaş axacaqdı. Bununla belə, bu hərəkət onda alovlu ehtiras oyatdı. O, qızı möhkəmcə özünə sıxdı.
Qız soyuqqanlılıqla:
– Konkini geyindirin, – dedi.
O, ayağa qalxdı və qızı qucaqlamaq istədi, lakin qız icazə vermədi.
– Yox, yox! Olmaz! Yoxsa mən heç vaxt sizinlə gəlmərəm.
– Stella! – deyə o yalvardı.
– Mən ciddi deyirəm, deyə Stella təkid etdi. – Belə şey etməyin.
Yucin incimiş və bir qədər acıqlanmış halda tabe oldu. O, Stellanın qəti müqavimətindən qorxmuşdu. Onun heç ağlına da gəlməzdi ki, bu qız belə dəymədüşərdir.
Bir dəfə də, bir neçə məktəbli qız kirşədə gəzinti düzəltmişdi. Stella, Yucin və Mirtl də dəvət olunmuşdu. Ulduzlu gecə idi, qar parıldayırdı, hava şaxtalı, gümrahlandırıcı idi. Böyük bir furqonu təkərlərdən çıxarıb, kirşəyə qoşmuş, içərisinə küləş tökmüş və bir yığın kürk atmışdılar. Onlarca evə dəydikdən sonra kirşəni Yucin ilə Mirtlin dalınca göndərdilər. Bir az sonra Stellanın da evinə çatdılar.
Qardaşından xeyli qabaqda oturmuş Mirtl:
– Bura gəl! – deyə Stellanı səslədi. Bu Yucini hirsləndirdi.
Yucin qızın özünün gəlməyəcəyindən qorxaraq onu çağırdı:
– Mənimlə oturun!
Stella Mirtlin yanına getdi, görünür, bu yer ürəyinə yatmadı və o, kirşənin dal tərəfində oturdu. Yucin öz yanında yer eləmək üçün xeyli səy etdi və qız, sanki təsadüfi olaraq, onun yanında əyləşdi. Yucin bizon kürkünü onun çiyninə atdı. Stellanın onun yanında olması fikri Yucinin qəlbini səadətlə doldururdu. Kirşə, qalan iştirakçıları toplamaq üçün zınqırovlarını səslədərək, şəhəri dolaşdı və nəhayət, çölə çıxdı. Kirşə qar yığınında yuxuya dalmış qara və kiçik meşələrin, qırov basmış pəncərələrindən donuq, şairanə işıq gələn, yerə yapışmış taxta fermer evlərinin yanından ötüb keçirdi. Ulduzlar par-par parıldayırdı. Bu lövhə Yucini olduqca həyəcanlandırırdı – o, ehtirasla sevirdi, sevdiyi qız da burada onunla yanaşı oturmuşdu, onun kölgəyə bürünmüş üzü güclə seçilirdi. O qızın qəşəng profilini, yanaqlarını, gözlərini, yumşaq saçlarını görürdü.
Onların ətrafında deyib-gülür, oxuyurdular. Ümumi şənlik gurultusu altında Yucin əllərini Stellanın belinə sarımağa, əllərini əllərinə almağa, onun fikrini anlamaq üçün gözlərinin düz içinə baxmağa müvəffəq oldu. Stella, ancaq müəyyən hüduda qədər güzəştə getməklə, həmişə özünü təmkinli aparırdı. Üç yaxud da dörd dəfə gizlincə onun yanağından, bir dəfə də dodağından öpdü, sonra isə qatı qaranlıqdan istifadə edərək güclə qızı özünə tərəf çəkdi və onun dodaqlarından elə ehtiraslı öpdü ki, qız qorxdu.
Stella həyəcan içərisində geri çəkilərək:
– Eləmə, – dedi, – olmaz!
O, həddini aşdığını hiss edərək tabe oldu. Lakin o gecənin şirinliyi və qızın gözəlliyi əbədi olaraq onun xatirində qaldı.
Vitla ata bir dəfə arvadı ilə söhbət zamanı:
– Yucini qəzet işinə, yaxud oxşar bir işə düzəltmək pis olmazdı, – dedi.
Missis Vitla oğlunun nəyə istedadı olduğunu bilmədiyini hiss edərək:
– Bəli, deyəsən bu onun hal-hazırda yararlı olduğu yeganə işdir, – dedi. – Vaxt gələr, o yaxşı bir işlə məşğul olar. Sən ki onun bədəncə necə zəif olduğunu bilirsən.
Vitla ürəyində oğlunun sadəcə tənbəl olduğunu fikirləşirdi, lakin buna tamamilə əmin deyildi. O zənn edirdi ki, Silviyanın qayınatası, “Morninq Eppil” qəzetinin redaktoru və sahibi olan Bencamin C.Berces Yucini işlə tanış etmək üçün ona repartyor, yaxud mürəttib yeri verə bilər. Doğrudur, “Morninq Eppil”də ştat böyük deyildi, amma mister Berces, yəqin ki, Yucinə repartyor xəbərlərindən – əgər onun buna istedadı varsa – yaxud mürəttib işlərindən və ya hər ikisindən başlamağa imkan verməkdən imtina etməzdi. Bir dəfə Vitla ata küçədə Berces ilə görüşərkən onunla söhbət etdi:
– Bura baxın, Berces, mənim oğluma sizin qəzetdə bir yer tapılmazmı, hə? O daim nə isə yazıb-pozur, hərçənd ki, onun cızma-qarası mənim nəzərimdə elə bir şey deyil, deyəsən, bir az şəkil də çəkir. Onu bir yerə düzəltmək lazımdır. Məktəbdə avaraçılıq edir. Məsələn, o, mətbəə işini öyrənə bilər. Əgər sonralar bu sahədə işləməyə həvəsi olsa, lap əvvəldən başlamaq ona ancaq faydalı ola bilər. Başlanğıc üçün ona nə qədər əmək haqqı təyin edəcəyinizin əhəmiyyəti yoxdur.
Berces fikrə getdi, o, Yucini küçədə görmüşdü. Bu oğlanın xəyalpərəst və adamayovuşmaz olmasından başqa onun haqqında heç bir pis şey eşitməmişdi.
– Onu bir gün mənim yanıma göndərin, – deyə boyun qaçırırcasına cavab verdi. – Bəlkə onun üçün bir şey tapdım.
Vitla:
– Mən sizə minnətdar olaram, – dedi, – yoxsa o məni narahat edir.
Bu söhbətdən sonra onlar ayrıldılar. O evdə Yucinə öz görüşü haqqında danışdı, lampanın yanında oturub mütaliə edən oğluna dedi:
– Berces deyir ki, o səni “Morninq Eppil”də mürəttib, yaxud reportyorluğa götürə bilər. Bu günlərdə onun yanına gedərsən.
– Eləmi?! – deyə Yucin sakitcə səsləndi. – Hm! Məndən reportyor çıxar? Bəlkə mürəttib ola bildim. Sən özün ona müraciət etdin?
Vitla:
– Bəli, – dedi. – Hər halda sən ora bir baş çək.
Yucin dodaqlarını dişlədi. O anlayırdı ki, bu onun avaraçılığa olan meylinə işarədir. Doğrudan da, o, atasına narahatlıqdan başqa bir şey vermirdi. Lakin hər halda mürəttiblik sənəti onun kimi tələbatı olan adam üçün parlaq karyera deyildi.
– Olsun, – deyə qət etdi, – dərslər qurtarandan sonra gedərəm.
– Məktəbdə dərslər qurtarana qədər onunla danışsan yaxşı olar.Yoxsa başqa bir adam səni qabaqlayar. Axı belə bir işdə özünü sınamaq sənə zərər verməz.
Yucin itaətlə:
– Danışaram, – dedi.
Bir dəfə günəşli aprel gününün sonunda o, mister Bercesin kontoruna daxil oldu. Bu kontor şəhər meydanında olan üçmərtəbəli qəzet binasının aşağı mərtəbəsində yerləşirdi. Nəzərə çarpacaq dərəcədə dazlaşmış, yoğun mister Berces polad çərçivəli eynəyinin üstündən sınayıcı nəzərlə Yucinə baxdı. Onun seyrək saçları ağarmağa başlamışdı.
– Demək, siz qəzetdə işləməyə razısınız? – deyə o, gəncdən soruşdu.
– Bəli,mən öz qüvvəmi bu işdə sınamaq istərdim, – deyə o, cavab verdi, görüm bu iş ürəyimə yatırmı?
– Mən qabaqcadan sizə deyə bilərəm ki, bu işdə maraqlı cəhət