Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
ведала, што сказаць, і ляпнула першае-лепшае, адразу пашкадаваўшы:
– Калі б у мяне былі грошы…
– Я іграў проста так.
У яго словах не было ані кроплі крыўды – толькі ціхае разуменне.
– Гэта хрустальны вальс, – сказаў ён.
– Чаму ты тут ноччу адзін?
– Няма куды ісці. Мой настаўнік музыкі прагнаў мяне. Сказаў, што дарма губляў са мной час, бо ўсё адно я граю абы-як.
– Абы-як?! – абурылася я.
– Але ж, – ён асцярожна, нібы яна была крохкай, шкляной, схаваў сваю скрыпку пад тонкай курткай. – А яшчэ замест таго, каб іграць класічныя творы, я пісаў свае.
Хлопчык гаварыў так спакойна і разважліва, нібыта не пра сябе. І я магла паклясціся, што ў яго сэрцы не было ў той момант ані кроплі нянавісці. А маё поўнілася шкадаваннем, такім моцным, што я не ўтрымалася на нагах – укленчыла перад малым музыкантам і паклала вольную руку яму на плячо.
«Ты памыляешся, мілы! О, як ты памыляешся! Твайго настаўніка проста з’ядае зайздрасць – як жа так, вучань пераўзышоў яго!»
Думкі мае абганялі адна адну, але агучыць іх я не рашалася.
– Вы думаеце, што я нічога не разумею, – раптам упэўнена прамовіў хлопчык. – Але паверце: мой настаўнік проста стомлены, адзінокі чалавек, якога пакінула натхненне. Яно вернецца!
– Безумоўна, – я ўсміхнулася праз слёзы.
– Вы вельмі добрая.
– Не, не!..
Хлопчык не даў мне скончыць і асцярожна дакрануўся адной рукой (другая ўсё яшчэ прыціскала скрыпку) да маёй шчакі, той, дзе шрам.
– І вы вельмі прыгожая.
Я міжволі адхіснулася, кінуўшы занадта рэзка:
– Толькі сляпы можа так гаварыць!
– А я і ёсць сляпы.
Яго праўдзівасць абяззбройвала, і я бязгучна заплакала.
– Правядзіце мяне, калі ласка, да дома майго настаўніка. Ён чакае.
Я паслухмяна ўстала, узяла хлопчыка за руку і падняла свяцільню вышэй. Стрымліваць рыданні рабілася ўсё больш цяжка. Відаць, таму, што аплаквала я не яго, а сябе, не здольную та́к дараваць. «Твой крыўдзіцель не чакае цябе, мой мілы, – думалася мне. – Я не веру ў казкі».
– Не плачце. Прашу вас, – раптам папрасіў хлопчык. – Слёзы раняць, як асколкі шкла.
Я хацела адказаць, што не плачу, але ўжо ведала: малога музыканта не падманеш.
Калі недзе наперадзе пачуліся таропкія крокі, ад нечаканасці я ледзь не выпусціла свяцільню ў снег.
Па вуліцы бег, задыхаючыся і слізгаючыся на лёдзе, досыць пажылы чалавек, у якім я адразу пазнала таго самага настаўніка.
– Хлопчык мой!
Малы музыкант выпусціў маю руку і кінуўся ў абдымкі старога.
– Даруй! Даруй мне! Я пазайздросціў твайму маладому таленту. Стары дурань! Даруй! Паабяцай, што сыграеш мне нешта са свайго сёння ж!
Хлопчык засмяяўся, як сярэбраны званочак.
– Добра. Усё будзе добра.
Стары настаўнік падняў хлопчыка на рукі і з удзячнасцю кіўнуў мне:
– Дзякуй вам вялікі, Дзяўчына са свяцільняй!
Калі я пацягнулася, каб апошні раз пацалаваць